Χθες, βράδυ αργά, τα 'λεγα με μια φίλη
κι ο, τι 'χε στην ψυχή ανέβαινε στα χείλη...
"Ειν' η ζωή μου άχαρη, στην θλίψη μαντρωμένη!
Δεν λαχταρώ, δεν ονειρεύομαι, η μοναξιά με δέρνει...
Πάρε τα λόγια μου, απ' το κουβεντολόι,
σε στίχους σμίλευτα και κάντα μοιρολόι...
Τον πόνο που έχω στην ψυχή και τον διψούν τα χείλη,
ένα τραγούδι λάξευστον με της καρδιάς τη σμίλη.. "
Κι αφού τον πόνο της γροικώ,
τις λέξεις της μαζεύω
μέσα στα βάθη της νυχτιάς,
την πεθυμιά λαξεύω...
" Τίποτα πια δεν λαχταρώ, καμιά επιθυμία,
αιθάλη γίναν όλα, μια πρώην ιστορία...
Ερίζωσαν στης θλίψης την άμπωτη ρωγμή
και δεν ζητούν διέξοδο, καμιά εκδρομή.
Δεν κάνω όνειρα μικρά ή διαρκείας,
καιρό αποτεφρώθηκαν σε σήψη απραξίας ...
Καήκανε ως καίει ο λίβας τα σπαρτά,
απόκαμαν μες της ψυχής την πυρωστιά...
Δεν τραγουδώ στου γέλιου το κλαδί ,
και δεν προσμένω, πια, να 'ρθει καμιάν αυγή...
Σε τί να καρτερώ, τί να ζητήσω τώρα.
Κάλπικα σ' όλα τα κουτιά του έρωτα τα δώρα
κι απόηχοι ψευδείς του σ' αγαπώ οι λέξεις...
Για πες μου λογισμέ, πώς γίνεται να στέρξεις;
Ποιο δρόμο, πες, να πάρω ή ν' αφήσω,
των "θέλω" να διαβώ, των "πρέπει" να τιμήσω ;
Θα αφεθώ στης λήθης τη ροή κι εκεί θα ζήσω.
Αφρός στο κύμα θα διαβώ, να μην αντιγυρίσω...
Στη φτερωτή τ' ανέμου το νου μου θε να χρίσω.
Στη λησμονιά αναζητώ μια γόμα να με σβήσω..."
Και, όμως, φίλη μου ακριβή,
μην βάζεις την ψυχή σου φυλακή...
Μία σταγόνα Έρωτα σαν 'ρθει ,
γίνεται ο κόσμος, πάλι, Κυριακή!!
"Μετεξεταστέοι στον έρωτα"
