Σκόπευε, πάντα, σε μια τελεσίδικη αποδόμηση.
Κάθε νέα γνωριμία
κι ένα κάστρο που επιζητούσε να καταρρεύσει-
ή έστω εκείνη το πίστευε.
Ταξίδευε σε μέρη μακρινά
που κάποιος της είχε αναφέρει την ομορφιά τους,
απλά και μόνο για να τον διαψεύσει
και να νιώσει νικήτρια.
Σαν να τους έλεγε: "Τίποτα δεν υπάρχει καλύτερο
από τον βάλτο που μέσα του κολυμπώ".
Κι όλοι για κείνην, υποκριτές και συμβιβασμένοι
Δεν παραδεχόταν ποτέ την ευτυχία τους.
Την αποδομούσε και χαιρόταν.
Πάντα το ίδιο.
Χωρίς ελπίδες
χωρίς προσπάθεια
έστω μια ικμάδα της,
να γίνει κάτι άλλο από αυτό που ήταν:
μια νικημένη γυναίκα,
ένα ανέσπερο ναυάγιο.
Χάνοντας την ουσία,
τον χρόνο, την ζωή της
ολόκληρη.
Ειρήνη Γερονταρα
