Κοίτα μάτια μου (της Ζωής Χαλκιοπούλου)

Κοίτα μάτια μου,
κοίτα πως φεύγει η τρικυμία.
Ηττημένη, με σκυμένο κεφάλι.
Μα εσύ είσαι ασφαλής.
Βράχηκες λιγάκι, τι πειράζει!
Μυρίζεις δροσιά.
Κι αν λίγο βάρυναν τα βλέφαρα
άλλο μη προσπαθείς.
Γαλήνιος ύπνος έρχεται να σ ανταμώσει.
Γείρε το κεφάλι στον ώμο μου
να σε νανουρίσω.
Μέσα μου όμως θα εύχομαι
ν αντέξει αυτός που θα βρεθεί στο διάβα της.
Κοίτα μάτια μου να κρατηθείς.
Μου δωσε υπόσχεση η ανατολή
πως θαρθει πιο νωρίς.
Ξεκουράσου καπετάνιε μου.
Η τρικυμία θα ξανάρθει
γιατί είναι αχόρταγη
κι έχει βάλει στόχο το σκαρί σου.

Ζωή Χαλκιοπούλου

Σώμα (της Αργυρώ Ζαμπουρη)

Ένα σώμα πεταμένο στη γωνιά του κρεβατιού.
Μέσα στις σκιές των σεντονιών, σαλεύει αργά και ανασηκώνεται.
Αναρωτιέται,
κοιτά με απορία.
Σιωπά μπρος στη θολή, πνιγηρή στιγμή που δε περίμενε να ζήσει.
Ότι νόμιζε πως ξόρκισε αντίθετα ήρθε πιο κοντά.
Και τώρα, η πηχτή αύρα γύρω του
θηλιά στο λαιμό και πνίγεται.
Σπαρταρά
Σπασμωδικά κινείται.
Ψάχνει τη διέξοδο μα μέσα στο μυαλό του δρόμος κανείς.
Ποιος μπροστά του στέκει? Ποιος τολμά να ζητά??
Η άλικη στιγμή δε του δίνει το δικαίωμα, όχι.
Στρέφει το πρόσωπο στο καθρέφτη... Κι όλα γύρω υγρά.

Αργυρώ Ζαμπουρη