Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2021

Άτιτλο (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)



Tα όνειρα  ξεφύγανε..

δραπετες.. απ' τη πληξη,

παραπονα γινήκανε..,

θα βρουμε αλλη γειτονια,

θα μπουμε σ' αλλο σπιτι!

θα κανουμε ποδαρικο σε αλλο καρδιοχτυπι!

Βρηκανε δρομο της φυγης,

και γυρω μου σαρκάζουν!

Προκλητικα, και μ' απειλουν...

τον στειρο ερωτα περιφρονουν

στον ποθο μου φωλιάζουν!

Για θυμιση μαζι τους, 

το μέσα μου επηραν,

νωπο ξεπερασμενο

σε χρό-νια αναμονη,

βαθια σταματημενο!

Ψαχνω για να 'βρω το γιατι...

στα μακρινα ταξιδια..

παροχημενες αποδρασεις,

μνήμης κληρονομιας παιχνιδια!

Τα ανθισμενα θελω μου,

το νοημα της ελπιδας,

τις περασμενες μας στιγμες,

τοτε που πρωτοδιαβικα

την πρωτη σου σελιδα!

Σαν κρυφοκοιταξα 

το γελιο σου το αγιο

τσιγαρο σαν μοιραστηκα,

ανασες και ναυάγιο!

Πριν να προφτασω να γευθω,

τα ποθητά σου χειλη,

αλλαξανε τα ματια μας τροχια,

και μειναμε δυο φιλοι!

Φιλοι στενοι ..μονάχα,

ανεραστοι περαστικοι..

κι' αναρωτιεμαι.. γιατι τάχα..

απόντες της στιγμης,

θυματ' αμφιβολίας,  

..σεναριο έργου μελαγχολιας?


Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος

Ξανά απ την αρχή (της Ιωάννετας Δοκαναρη)


 

Σε συναντώ στο χαμόγελο των παιδιών .

Σε εισπνέω στη φλόγα των ερωτευμένων. 

Σε αγγίζω στο φιλί της θάλασσας.

Σε αισθάνομαι στο χορό των ελεύθερων.

Σε ακούω στο μοίρασμα της ξένης οδύνης.

Σε υποστηρίζω στου δίκιου τις μάχες. 

Σε αφουγκράζομαι στον αναστεναγμό της γης. 

Σε μοιράζομαι στις σελίδες της ιστορίας.

Σε αναγνωρίζω στου δίκιου τις δάφνες.


Ιωάννετα Δοκαναρη