Ένα ευγενές όνειρο (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Στην αγκαλιά ενός ευγενούς ονείρου
βλέπαμε την Ειρήνη 
λευκή περιστερά
ιέρεια στον ναό του πολιτισμού και της ευημερίας.

Όταν ξυπνήσαμε 
το πένθος και η πικρία 
μπαινόβγαιναν από τα παράθυρα των σπιτιών
που έχασκαν- στόματα χωρίς κραυγή-
κι ένα κοράκι έκοβε βόλτες στα χαλάσματα
με μια πάνινη κούκλα στο στόμα
-η ζωή δίπλα στο θάνατο
σχεδόν θάνατος κι η ίδια-
βολτάρισε στην ήσυχη πολιτεία 
Νεκρική ησυχία 
ενός κόσμου που δολοφονεί τη χαρά.

Χρυσαυγή Τούμπα

Ο πατέρας μου (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Ο πατέρας μου χλωμός μέσα στο βαθύ βιολετί του θανάτου

πήγαινε προς τη δύση

μοναχικός, πελώριος και παντέρημος.

Πήγαινε σκυφτός, με ένα τσιγάρο στο στόμα

κι ήταν κάτισχνος, ένα παιδί που επιστρέφει από το σχολείο,

με σηκωμένο το γιακά, αν και ήταν καλοκαίρι

κι ένα καπέλο τσακισμένο από το βάρος της βροχής.

Μου φάνηκε πως έγερνε από την δεξιά πλευρά

παρόλο που ήταν χωρίς αποσκευές.

Σιωπηλή, τρομακτική φιγούρα 

που σχεδόν δεν διακρινόταν από την ίδια της τη σκιά.

Μου γέλασε, σαν το μοναδικό σημάδι στοργής στον κόσμο,

κάπως σαν ν' ανθίζουν οι μενεξέδες μέσα στην παγωνιά.

Σταμάτησε λίγο να ξελαχανιάσει, κάρφωσε τα μάτια του στα δικά μου

κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, 

καθώς οι κόρες των ματιών του προσαρμόζονταν στο λυκόφως,

διάβασα μέσα τους ονόματα πολλά που συνωστίζονταν να βγουν, 

λες κι ένιωθαν πιεστική την ανάγκη να ξαναζήσουν, 

να ανασάνουν λίγο καθαρό αέρα.

Ο πατέρας μου αγαπούσε πολύ τον καθαρό αέρα.

Τον ρουφούσε μαζί με το θειάφι και τον χαλκό κάθε μέρα.

Χρυσαυγή Τουμπα

Ταξίδι στη νύχτα (της Χρυσαυγής Τούμπα)

 

Σε νιώθω με όλες τις αισθήσεις μου

να έρχεσαι 

νύχτες ερεβώδεις

χωρίς ζωή στα μάτια σου

με μια μελαγχολία στη ματιά σου

προμήνυμα ενός θυελλώδους ουρανού

Επεκτείνομαι από το δωμάτιο

κατευθείαν στον βραδινό αέρα

βγαίνω στη νύχτα

- τάχα μου να σε συναντήσω - 

για να εξαπατήσω τη μοναξιά

να εξαλείψω την έλλειψη

Βουτάω στην απουσία σου

Κολυμπάω στα νέφη σου

Ο ουρανός σου με αγκαλιάζει

Στις αργές λέξεις των χειλιών σου 

συλλαβίζω την ψυχή σου.

Ο άνεμός σου εξαντλεί τα πονεμένα μου άκρα

Η φωνή σου... άλλη μια φορά...

ίδια με την βραδύτητα του πόνου

έρχεται... φεύγει...

αδιαφιλονίκητος πρίγκιπας της μελαγχολίας μου 

κι η γεύση στη γλώσσα

το άρωμα της βροχής.

Χρυσαυγή Τούμπα

[Μια νύχτα] (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Τούτη η νύχτα κρύβει μέσα της

νήματα ψυχής στον άνεμο

στίχους που μυρίζουν ξεχασμένους ήχους

κι ένα κομμάτι του ουρανού στη χούφτα της

Βαθιά σιωπηλή ντύνεται με τα μάτια σου

χίλια τραγούδια σ ένα σ αγαπώ

Τούτη η νύχτα αδίσταχτος ζωγράφος

ζωγραφίζει ένα στερέωμα στο σώμα σου

κυνηγός ιπτάμενων αστεριών

σαν ευτυχία αιωρείται

Και το φεγγάρι σε μύρια πέταλα

σταλμένα από τον άνεμο

Δεν σταματάει να γελάει το φεγγάρι απόψε

Και οι καρδιές μας άλικες

αναπνέουν αγάπη

στο κόκκινο του τζακιού.

Χρυσαυγή Τούμπα

[Εναλλαγή] (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Κι όπως η νύχτα τυφλή το σπίτι γεμίζει

μετακινούνται οι σκιές πάνω στους τοίχους

θριαμβεύουν σύννεφα απειλητικά

παρασυρμένα από κάποιον ανύπαρκτο άνεμο.

Τα μάτια τη νύχτα νοσταλγούν

γίνονται δυο παγωμένα παράθυρα

περιδιαβαίνουν κατά μήκος του γκρίζου δρόμου

τρυφερά μυστικά στη μνήμη επανεμφανίζονται.

Είναι τη νύχτα που μπερδεύω πια την απουσία σου με το χειμώνα

τα μάτια σου με το κλείσιμο της μέρας

τα χέρια σου με τα σπασμένα κλαριά των δέντρων.

Μα το πρωί μια γάτα ερωτευμένη 

χα'ι'δολογιέται στα πόδια μου

ένα γέλιο μακρινό με το νήμα του ανέμου

φτάνει στο δέρμα μου - έχει ξημερώσει.

Μέρες ανάλαφρες  - και νιώθω στο σπίτι

ένα φως κατευναστικό

και μέρες που οι σιλουέτες των δέντρων 

ξεπροβάλλουν φαντάσματα στο παραθύρι.

Χρυσαυγή Τούμπα

Είναι η νύχτα (της Χρυσαυγής Τούμπα)

 

Είναι η νύχτα

που λιμνάζει ο αέρας 

κι η σιωπή πέρα από τη μεθόριο του χρόνου

μια άνευ ορίων οδύνη

που προχωράω σκιά

προς την αστροφωτισμένη αμνησία

γαντζωμένη από το τρέμουλο ενός ονόματος

είναι η νύχτα

που φεύγω στα κύματα

για δέκα περιπλανώμενες δεκαετίες

κι άλλα είκοσι απελπισμένα φεγγάρια

που δίνω τον εαυτό μου γυμνό

με τα χέρια απλωμένα σαν εσταυρωμένη 

γυμνή σαν όνειρο

τρυφερή όπως το αμπέλι που ωριμάζει στον ήλιο

είναι η νύχτα...

Χρυσαυγή Τούμπα

[Στιγμές με τον πατέρα] (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Στο τετράγωνο του παράθυρου, στο παλιό σπίτι που έβλεπε στη θάλασσα...
Που ξορκίζουμε με γέλια την μπόρα ''που πλημμύρισε τη θάλασσα'' είπα εγώ
που ''μπόρα είναι θα περάσει'' είπες εσύ
που ο αέρας παρασέρνει την ξαπλώστρα σου, τα γυαλάκια που φόραγες να διαβάζεις, την πετσέτα σου
που κόπασε η μπόρα
που η σιωπή επέστρεψε στο σπίτι μαζί με τον ήλιο
που κόπηκε το ρεύμα

Ένα βράδυ που μετράγαμε αστέρια
Που καθόμαστε στα σκαλιά με το φανελάκι εσύ
που τα χέρια σου μου φάνηκαν θεόρατα
που οι παλάμες σου, όπως μου κράτησες το χέρι, τις ένιωσα αδρές
που έριξες στην πλάτη μου το κίτρινο φούτερ

Πρωινός ήλιος ανοιξιάτικος στην κουζίνα
Που ''θα φτιάξουμε τηγανίτες'' είπες εσύ
που απόρησα
που η κόκκινη κουτάλα ακούμπησε στο τηγάνι και τσιτσίριξε το λάδι
που ο καρπός σου έκανε την τέλεια κλίση σαν σεφ
που ήταν πεντανόστιμες

Που στις εννιά έφυγες
που η κόκκινη κουτάλα έμεινε στον νεροχύτη
''να μουλιάσει'' είπε η μάνα

Που έφυγες κι ό τι απόμεινε από σένα φθίνει και το νερό το απομακρύνει.

Χρυσαυγή Τούμπα

Αν η αγάπη είχε ήλιο στα μάτια (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Αν η αγάπη είχε ήλιο στα μάτια

θα φώτιζε εσένα Νύχτα της απουσίας
θα ελευθέρωνε
την αιχμαλωσία των μαύρων και λευκών ημερών
θα μίλαγε
για τον αργό θάνατο των στιγμών
που θυσιάστηκαν στο αύριο
και χάθηκαν κάτω από μια παλιά μπουκαμβίλια

Εν τω μεταξύ
ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στάζει δάκρυ
κι ένα βιολετί αστέρι κρυφοκοιτάζει
μέσα από τις πασχαλιές
να βαραίνει μέσα μου η σκιά ενός χαμόγελου.

Χρυσαυγή Τούμπα

Τα χέρια μου (της Χρυσαυγής Τούμπα)

...και η φωνή μου έρχεται σε σένα
Ματώνει στους σπασμένους καθρέφτες
Χαρακώνει τα παραμορφωμένα πάθη.

...και το κλάμα μου ξεπλένει τα μάτια
Σκληρό σαν τα άδεια δωμάτια
Κοφτερό σαν τα σπασμένα γυαλιά.

...και τα χέρια μου... α! τα χέρια μου
πλοκάμια του φόβου
αθόρυβα σαν πόδια αράχνης
γκρι καπνό εναποθέτουν στα μαλλιά μου
σ εκείνες τις άγριες μπούκλες
που κυμάτιζαν με τον άνεμο της νεότητας

...και μένω μόνη μου
Μένω με τα πράγματα που χάθηκαν
στους χωμάτινους δρόμους
που είναι  μνήμες προσώπων

Μένω μόνη μου και έρχομαι σε σένα
από τόπους μακρινούς
μπερδεμένη ανόητη έκπληκτη.
Έκπληκτη που σε κάθε αύριο
έβλεπα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο να μεγαλώνει.

Χρυσαυγή Τούμπα

Της μάνας (της Χρυσαυγή Τούμπα)

Κέντησε το μισοτελειωμένο λινό που άφησε πίσω η μάνα της
Με μεταξωτή κλωστή ολοκλήρωσε μοτίφια και φεστόνια
Το έστρωσε στη γιορτή της με μια φωτογραφία της στη μέση στο τραπέζι.
Τράβηξε την καρέκλα και κάθισε απέναντί της...
και πέρασε το υπόλοιπο του χρόνου της παρακολουθώντας την άνοιξη που είχε έρθει ήδη μ ένα τσαλακωμένο φόρεμα κι ακάνθινο στεφάνι στους ανθούς της.
Και το χάδι που είχε απομείνει στο χέρι της δεν ήξερε πού να το ακουμπήσει.


Τούμπα Χρυσαυγή

Πώς συλλαβιζεται η σιωπή; (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Στην ανάσα μιας νύχτας που σβήνει
καταμεσής στην αδειοσύνη του κόσμου

η γυναίκα που περίμενε σ ένα δωμάτιο τόσο μεγάλο όσο μια μοναξιά
σα μύγα αιχμάλωτη σε αραχνο'ι'στό
ντύθηκε στα λευκά έγινε η νύφη της νύχτας
και με τα μάτια κλειστά μέτρησε  στα δάχτυλά της
μία σιωπή
δύο σιωπές
μπορεί και δυο σκιές που πέρασαν τρέχοντας
ανάμεσα στους ευκαλύπτους

σταύρωσε τα χέρια και την είδε
να έρχεται απειλητική πίσω από τους σκοτεινούς λόφους
ένας σκούρος λεκές στην πράσινη κοιλάδα
η σιωπή
πίσω από τα βλέφαρά της
να σκεπάζει τη σκόνη
να σκεπάζει το βλέμμα της
κι έγινε ολόκληρη μια σιωπή
σαν τη βροχή.

Χρυσαυγή Τουμπα

Ψαράς των αστεριών (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Δεν χάθηκες στους καιρούς
με τα κρυσταλλωμένα μάτια
στα στραγγισμένα όνειρα.

Δραπέτευες σε δεντρόσπιτα
κυνηγούσες τον άνεμο στα ψηλά τα ξάρτια
σιγόβραζε μέσα σου μια άνοιξη
κι άρπαζες τις σκιές
χαρές και πόνους μαζί
κάθε βράδυ δίπλα στη θάλασσα
ψαράς γινόσουν των αστεριών
στα ρέματα του φεγγαριού
σ ένα ορίζοντα μίλια μακριά

και κατάφερες

με τα μάτια του ήλιου
να βλέπεις τον κόσμο.

Χρυσαυγή Τούμπα

Ασημένια κέρματα (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Στου ονείρου τη γιορτή
σαν προβολείς ομίχλης
οι φανοστάτες
όνειρα μοναχικά φωτίζουν
εικόνες φαγωμένες ζωντανεύουν
στη βαθιά σιγή

πλήθος τα λάθη
πλήθος τα κρίματα

κι ανοίγουν οι τσέπες του χρόνου
ασημένια κέρματα οι ώρες
σταλάζουν στο ρυθμό του εκκρεμούς.

Σαν μια ανάμνηση
απολίθωμα στιγμής
Σαν μια αγάπη
ένοικο σιωπής
Σαν ένας πόνος
καράβι αγκυροβολημένο
Σαν όνειρο ξεθωριασμένο
στο έλεος των κυμάτων.


Χρυσαυγή Τούμπα

Έρωτας (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Γυμνοί χωρίς τις αυταπάτες τους σε δίχτυ προσμονών τυλίγονται αρχέγονα ένστικτα στην ίδια θέση στιγμές αιώνες. Μετουσιώνουν το φόβο σε ρίσκο ήχοι προαιώνιων εντολών μπλέκουν το ποτέ με το τώρα. Δονούνται οι φλέβες στους ήχους βιολιών σαν τραγούδι παρθένων φωνών μελωδούν οι λέξεις τους. Τρέμουν οι μύες των ρημαγμένων κορμιών
σαν ψίθυροι αέναων ροών ραγίζουν οι ανάσες τους. Θρηνούν οι ψυχές... παγώνουν οι ανάσες ντυμένοι με τις αυταπάτες τους στο θρόισμα των κουρασμένων σιωπών στη δύση των ηδονικών λυγμών δύουν τα μάτια τους.

Χρυσαυγή Τούμπα

Τα τριαντάφυλλα της νιότης (της Χρυσαυγής Τούμπα)

... κι έδιωχνε
τους ίσκιους της νύχτας
στους ανέμους του κόσμου
κι έφευγαν
κυνηγημένα πουλιά
να βρουν να φωλιάσουν
σ άλλα μάτια

... κι έστρωνε
πλουμίδια στο δρόμο
ν ακροπατήσουν
τα φρέσκα όνειρα της μέρας

... κι έμεινε
στη μέση του τώρα
σκαρί γερασμένο
να ξεφυλλίζει
τριαντάφυλλα της νιότης

Πλημμύρισαν τα ρείθρα
στις γειτονιές της νύχτας
ασημένια κρόσια των ματιών.


Χρυσαυγή Τούμπα

Μείνε δίπλα μου (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Μείνε δίπλα μου

Γίνε σύννεφο
στην κατάστικτη νύχτα
πλάι μου να ξεπεζέψεις
είναι τόσο κοντά το φεγγάρι
που να σε αγγίζω μοιάζει.
Ντύσου όνειρο
στο ρίγος της σιωπής
να ξεγελάσεις τον πυρετό μου
είναι τόσο κοντά η λήθη
που να σε αγγίζει μοιάζει.

Μείνε δίπλα μου

Τραγούδι να μου ψιθυρίσεις
των άστρων το φως
το μαύρο της νύχτας
να φλογίσει.
Κι εγώ αντάλλαγμα σου τάζω
νύχτες φεγγαροσιωπές λουσμένες
κι ένα φύλλο μπλε ουρανού
λίγο γέλιο
και δυο μάτια πλημμυρισμένα αστέρια.

Απλοί θεατές, έκπληκτοι,
μαζί θα κοιτάζουμε το θέαμα ενός κόσμου
που κοχλάζει κι επεκτείνεται διαρκώς.

Χρυσαυγή Τούμπα

Η αλήθεια των ματιών σου (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Είναι στιγμές που σκιάζονται τα μάτια τότε κατεβάζω υδάτινες κουρτίνες με της καρδιάς το αλάτι υφασμένες νανουρίζω το φόβο και ακουμπώ το παραμύθι μου στου ονείρου τη γιορτή προσδοκώντας βροχή από πεφταστέρια να ασημώσουν τα νυχτερινά μονοπάτια των εμμονών μου. Τούτες τις ώρες ας μείνουμε σιωπηλοί οι λέξεις πάνε κι έρχονται όμως τα μάτια σου είναι τα μόνα λόγια που μπορώ ν ακούσω Λόγια απλά και πολύτιμα.

Χρυσαυγή Τούμπα