Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020

Το συνηθίσαμε πια (του Βασίλη Τσερελη)



Κοίτα ρε φίλε,
το συνηθίσαμε πια
δεν είναι πλέον σπουδαία η είδηση:
«ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΝΙΓΗΚΑΝ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ
ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ΑΠ΄ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ».
Το συνηθίσαμε πια
εκεί που σμίγουν τα γαλάζια τους χρώματα
θάλασσα και ουρανός
σ’ ένα ακρογιάλι της Λέσβου
μες στη μαγεία του τοπίου
πώς να προσέξεις ρε φίλε
ένα παιδικό παπουτσάκι που επιπλέει
ή μια σπασμένη κούκλα
στον αφρό των κυμάτων;
Κοίτα ρε φίλε
το συνηθίσαμε πια
«ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΝΙΓΗΚΑΝ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ»
δεν είναι πρώτη είδηση
τη διαβάζουμε στην εφημερίδα
στην τέταρτη σελίδα
δίπλα στις ανακοινώσεις γάμων και κηδειών
λίγο πιο κάτω
απ’ τις αγγελίες συνοικεσίων!
Δε βαριέσαι ρε φίλε
το συνηθίσαμε πια!


Βασίλης Τσερελης


Το ρίγος (της Τονιας Κοσμαδακη)



Και μετά έρχονται στα μνήματα
και τα περιποιούνται
Ανάβουν το καντήλι
Φυτεύουν λουλούδια
σηκώνουν την φωτογραφία, την κοιτούν
Πλένουν τα μάρμαρα
Σφίγγονται

     Είναι καθαροί

Άλλοι έρχονται μία φορά
κλαίνε πολύ
Κρύβουν το πρόσωπό τους στα χέρια τους
Δεν ξανάρχονται
δεν αντέχουν λέει
Δεν μπορούν να το χωνέψουν
Θυμούνται
Καταρρέουν

      Είναι ευαίσθητοι

Κουράστηκα να φωνάζω
στους ζώντες πως ζω
Έκλεισε ο λαιμός μου
ίδρωσα
Κι αυτοί επιμένουν
να βλέπουν τον τάφο
Ηρέμησα στο χώμα λοιπόν
και τους νιώθω που είναι καλοί
Και θυμήθηκα κιόλας
πως πριν πέσω εδώ μέσα
είχα νιώσει ένα χάδι στην πλάτη

   Ένα ρίγος

Τόνια Κοσμαδακη
 
Στη συλλογή ΣΚΥΛΟΣ
Υπό έκδοση από την Apopeira