Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2020

Για ένα αδυσώπητο αλλά (του Λάμπρου Βασιλειάδη)



Ρωτάς αν θέλω να εκτίθεμαι  σε πλάνες;
Μ' ένα πικρό αβίαστο "λυπάμαι"
είχες δεν είχες
με αφόπλισες, φιλότιμο.

Όλα στο φως
κι αν μείνει κι ενας πόθος μας κρυφός...

Η αγάπη το ζητούμενο'
η προδομένη ασυμβίβαστη αγάπη,
ανακριτής και τιμωρός,
θύτης και θύμα,
έρμαιο,
των όποιων αντιφάσεων,
αμφίδρομη κι  ευάλωτη,
μα τόσο ενθουσιώδης...

Ύφεση.
Καταλαγιάζουν δύσθυμα
εγωισμοί επαίτες.
Φυτοζωούν οι συνειρμοί
των  φαντασιώσεων.

Ναι μεν,
-  το ίσως δεν αρνείται την κατάφαση -
μα στην αγάπη με "αλλά",
αλλάζουν τα αισθήματα,
αλλάζουν χέρια'
κι  ας είσαι υποκείμενο λατρείας.
Δημοπρατείσαι.
Ο μεταπράτης έρωτας
σε βγάζει στο σφυρί
για ένα αδυσώπητο "αλλά".

Ρωτάς αν ξέρω να υπόκειμαι σε πλάνες;


Λάμπρος Βασιλειάδης


 "Διαυγής Αντίδραση"
εκδόσεις ΣΑΒΒΑΛΑΣ  2000


Κάποιοι το λένε φτερά (της Στέλλας Λουίζα Κατσαμπη)



Ιστός αρθρόποδου η ζωή
κι εγώ,
εγκλωβισμένη.

Προσεύχομαι  κουκούλι
να ‘μουν             
οικόσιτη γάτα,
κάτι,
να μην σαλεύει,
να μην μπλέκει
-χειρότερα μεσ’ τα σκατά-
ή
μια κάμπια να ήμουν τον χειμώνα,
με φανταχτερά φορέματα,
κάποιοι τα λένε φτερά,
εγώ τα λέω:
ευθύνη του να είσαι ελεύθερος αρκετά,
ώστε να πεθάνεις νέος.

Με ραμμένη την ημερομηνία λήξης στο μέτωπο,
και μοναχό θεριό την ύπαρξη,
πως ν’ αποτινάξω την δυσωδία της σάρκας,
και να ‘μαι  γυμνή
σκουριά,
αστερόσκονη.


Στέλλα Λουίζα Κατσαμπη