Κάθε χρόνο την ίδια μέρα συναντιόμαστε στον κινηματογράφο των αναμνήσεων. Μπαίνουμε στη μεγάλη σκοτεινή αίθουσα με τα βελούδινα καθίσματα αφού πρώτα πληρώσουμε το αντίτιμο στο γκισέ της ζωής.
Βολευόμαστε στις κόκκινες αναπαυτικές πολυθρόνες μας και παρακολουθούμε στο τεράστιο πανί τη σχέση μας από την αρχή της γνωριμίας μας μέχρι τους τίτλους τέλους. Στη συνέχεια οδηγούμαστε με τα κεφάλια μας σκυφτά και την ψυχή κομμάτια προς την έξοδο. Μπαίνουμε σε χωριστά αμάξια αμίλητοι και φεύγουμε με κατεύθυνση τη γνώριμη κενή ζωή μας.
Ήταν φορές που ευχήθηκα η έξοδος να ήταν κλειδωμένη. Κάποιος να μας κρατούσε μέσα στο δωμάτιο, έτσι για την πλάκα του. Για να μπορέσουμε επιτέλους να πούμε τις αλήθειες μας. Μα φοβάμαι πως το σενάριο αυτό θα παραήταν τολμηρό και θα ήθελε ήρωες με κότσια που εμείς δυστυχώς ποτέ δεν είχαμε.
