Γίνονται άνθρωποι οι πέτρες (της Ειρήνης Ανδρέου)

 Έφτιαξα  ένα ποίημα μετά την βροχή.
Δίπλα σε μια γυαλιστερή πέτρα.
Μαζεψα ένα κίτρινο φύλλο
το έκλεισα  μέσα και το φίλησα.
Το απώθεσα χάμω μαζί με την ψυχή μου.
Παρέα με χιλιάδες άλλα στοιβαγμένα .
Τα ποιήματα της σιωπής όπως τα ονομάζω.
Όταν η ψυχή βρίσκεται στον πάτο δεν μιλάς.
Ότι είχε να πεις το είπες και τέλος.
Που θα πάει; Δεν θα φυσήξει ο άνεμος;
Άμα δείτε να φουρτουνιάζει η θάλασσα
να ξέρετε πως είναι οι ψυχές των ανθρώπων
που τις παρέσυρε ο άνεμος μες σε φύλλα κίτρινα.
Είναι οι λέξεις που δεν είχε νόημα να ειπωθούν.
Ειναι λέξεις βέλη που γυρίζουν μπούμερανγκ
και καρφώνονται στην καρδιά τους;
Γιατί κι αν εκτοξευθούν βρίσκουνε πέτρες.
Νιώθουνε οι πέτρες; οι πέτρες είναι πάντα χάμω.
Μπορεί μια πέτρα να σηκωθεί από την λάσπη;
Μπορεί μια πέτρα να αφουγκραστεί ;
Μπορεί μια πέτρα να γίνει Άνθρωπος;
Να το φιλήσεις όπως το ποίημα  ε;
Γιατί αυτό ειναι δικό σου. Εσύ το έπλασες.
Σε μια στιγμή που η πέτρα γυάλλιζε.
Την πήρες για διαμάντι, το είχες ανάγκη.
Παιγνιδιζει ο ήλιος , παίζουν κι οι..πέτρες
με ανθρώπινες καρδιές .
Μετά την βροχή συμβαίνει αυτό, ψευδαισθήσεις.
Κι εσύ που τόσο την αγάπη αποζητουσες
 την... "πάτησες".
Τωρα που ξέρεις , να κοιτάζεις ψηλά
κι εκεί να λες το ποίημα σου.
Σε καρδιές που είναι ψηλά κι ας είναι και συνεφιασμένες...
Γιατί κάτω από την γυαλιστερή πέτρα
φωλιάζουν ερπετα  σκουλήκια , οχι άνθρωποι.....

Ειρήνη Ανδρέου

Το φάλτσο τραγούδι (της Τριάδας Ζερβού)

Στης ψυχής μου την άβυσσο πνίγομαι!
Στης καρδιάς μου τα πάθη αφήνομαι!
Στέρεψε η σκέψη, η έμπνευση χάθηκε,
Στόμα στεγνό, ο λαιμός μου ξεράθηκε!

Κατακόρυφα βάθη, υγρά και υπόγεια.
 Βρώμικοι δρόμοι, λιγδερα καταγώγεια.
Εκεί τριγυρίζει, το άθλιο σάπιο εγώ μου,
ποθώ ν' απολέσω τον κακό εαυτό μου..

Κρυστάλλινο δάκρυ, που κανένας δεν βλέπει,
θλιβερό το τραγούδι, το θέλω, μου πρέπει..
Παράφωνο!! Φάλτσο, μα ποιος το ακούει;
Ποιός διαολος τώρα την θύρα μου κρούει;

Χέρια ικέτες, βουτηγμενα στην λύπη,
στο Θεό τεντωμένα, κραυγάζουν μου λείπει!!
Φίδια οχιές, τα μαλλιά μου με ζώνουν,
τα μάτια μου τρέχουν, ποτέ δεν στεγνώνουν.

Μα πίσω απ΄την μάσκα, ποιος θα τα δει;
Χαμόγελο!!Λάμψη!!Περίσσια σπουδή!!
Να πείσω τους πάντες, πως νιώθω καλά.
Εγώ!!Το δύστυχο πλάσμα, με τ' άδεια μυαλά..

Τριάδα Ζερβού