Θεέ μου,
Είμαι τόσο μικρός
Όσο ένα τόσο δα μυρμηγκάκι,
Όσο η υποδιαίρεση της υποδιαίρεσης
Κι ακόμα μικρότερος,
Όμως τα βράδια
Όταν Σου απευθύνω το λόγο
Και την ταπεινή μου σκέψη,
Νιώθω πως είμαστε μόνο εμείς
Στον κόσμο όλο,
Όχι από εγωισμό,
Μα γιατί Σε νιώθω πράγματι δίπλα μου
Και γίνομαι μάρτυρας του μεγαλείου Σου,
Του θαύματος να ζω κάθε μέρα και στιγμή...
Όλα εκείνα
που γράφτηκαν κατά καιρούς...
για την αβάσταχτη μοναξιά
της ψυχής
για τους αμέτρητους θανάτους
από έρωτα των ανθρώπων
για εκείνες τις γυναίκες
που κάηκαν σε φωτιές καρτερικότητας
και εγκράτειας
στερημένες από ηδονή
όλα εκείνα που έμοιαζαν ξένα
υπερβολικά κι αναληθή
στίχοι εντυπωσιασμού
υπερφίαλων ποιητών...
πόσο δικά μας ήταν αλήθεια...
πόσο πεινούν και μας τρώνε...
Κάθε μέρα το ίδιο σκοτάδι αναμόχλευε
Φορούσε το λευκό και βυσσινί πουκάμισο και το καλό το τζιν το πανταλόνι
κρεμούσε το τσιγάρο απ' το στόμα κι έμπαινε στ΄αμάξι
ίδιος με χτες.
Σταματούσε για καφέ στου "Γρηγόρη":
φρέντο εσπρέσσο γλυκό,
ήξερε η πωλήτρια τον είχε έτοιμο.
Και τα Σάββατα κοιμόταν γλυκά στην αγκαλιά της
κι ονειρευόταν τότε που ήταν παιδί και έκοβε νεράντζια
και τα πέταγε στους δρόμους τους κατηφορικούς να τα κοιτά να κυλάνε.
Κι όλο ερχόταν οι Δευτέρες και να ξυπνήσει δεν ήθελε.
Φορές της μιλούσε γλυκά με ερωτόλογα
Άλλες πάλι θύμωνε και την απόδιωχνε.
Κάθε μέρα το ίδιο σκοτάδι
Ίδιος με χτες.
Να προσμένει τα Σάββατα
Χωρίς εκείνην μοιάζαν Δευτέρες.
