Αγιάσανε τα σπλάχνα μου
Από τα βήματά σου
Και η φωνή σου έμαθε
Κολύμπι μέσ' το αίμα
Στα συντριβάνια λούζομαι
Και στα ποτάμια πέφτω
Χτενίζω με τα δάχτυλα
Μεσ' τα νερά κοιμάμαι
Κι όλη την περιουσία μου
Στο μαξιλάρι αφήνω
Βράχος ψηλός και μ' έκανε
Σκόνη ο αγέρας
Περνάς μέσ' απ' τις τρύπες μου
Με σέρνεις μ' αλυσίδες
Ρουφάω γάλα από πηγές
Σα νιόβγαλτο λαφάκι
Χίλιοι κοκκινολαίμιδες
Φωλιές χτίζουν στη ράχη
Και η ποδιά μου γέμισε
Νιογέννητα τζιτζίκια
Και το μελίσσι πιάστηκε
Σε μιας κλωστής μελάνι!
Μάνα! Λέξη ιερή που γράφεται
στα φυλλοκάρδια αρμονικά.
Kαθρέφτης σαν το καθάριο νερό.
Δροσόλουστο κοιλάδας ακούραστο βλέμμα
φύτρα ελπίδων, ζωοδότρια φλέβα.
Λυτρωτικής αγάπης θησαυρός
τριαντάφυλλου ολάνθιστη καρδιά!
Από ένα θαύμα γεννιέται ζωή!
Ανάσα… ευθύνη, δύναμη ψυχής στολίδι!
Πόνος τής πιο μεγάλης τρυφερότητας.
Τραγούδι πουλιών αξόδευτης στοργής...
Στων πραγμάτων τη θλίψη
λουλούδι γλυκοπότιστο απαντοχής.
Σαν την αναγέννηση της φύσης
χαρίζει νέα βλαστάρια,
ανθούς ονείρων, χρυσαφένιες υποσχέσεις
ένα φιλί στην καινούργια μέρα!
Κρατά το αυγινό φως!
Το χάδι της απαλό, δώρο αγγελικό
χαμόγελο ψυχής καρτερικό…
Σκέψης όμορφη, γλυκιά εικόνα
δεν αναπληρώνεται, δεν ξεχνιέται.
Πνευματοφόρα χριστιανή!
Μάνα σαν την Παναγιά, σκύβει με κατάνυξη.
Ύμνος δοξαστικός γεμίζει τον κόσμο.
Στους καημούς στεριώνει ευχή κι όνειρο!
Ηλιαχτίδα χαράς, καταφύγιο η αγκαλιά της
λιμάνι, η γαλήνη που μας προσμένει…
Σφραγίδα αφοσίωσης τα βήματά της.
Μεγαλείο ψυχής, δε γνωρίζει άλλο χρέος
απ’ την αγάπη για τα παιδιά της!
