Αναπολώ και χάνομαι κατάβαθα της σκέψης
χαράζοντας τη μνήμη μου στου χρόνου τη σχισμή
κι ανάμεσα στα σφάλματα, ψυχή μου να γυρέψεις
την λύτρωση που τάξανε της μοίρας οι χρησμοί!
Οι Ερινύες σύσσωμες περνούν από μπροστά μου
τραντάζουνε συθέμελα καρδιά κι εγωισμό
και με τραβάνε σέρνοντας σε κρίματα γνωστά μου
στ´αγριεμένο πέλαγος με δίχως γυρισμό!
Ένα καράβι όνειρα συγκρούστηκε στον βράχο
βουλιάζει αβοήθητο στης πίκρας τον βυθό
κι αμπαρωμένο μ´άφησαν με τραύματα μονάχο
οι Ερινύες φεύγουνε για ν´αποκοιμηθώ!
Ο ήλιος που νοστάλγησα, ξανά δεν θ´ανατείλλει
με πνίγουνε τα κύματα, μακριά του να κρυφτώ
Οι ψίθυροι που κρέμονται στα ματωμένα χείλη
κραυγές συγνώμης γίνονται με πρόσωπο σκυφτό!
