Πέρασα μες από τα χρόνια
σαν ξυπόλητο παιδί,
κλωτσώντας τα χαλίκια στο δρόμο
και πληγώνοντας τα δάχτυλα,
πατώντας πάνω
στα σπασμένα γυαλιά της νιότης
ματώνοντας τα πέλματα,
λαβώθηκαν τα γόνατα
στις γονυκλισίες του πόνου,
μούσκεψε το μαξιλάρι
με δάκρυ και ιδρώτα αλμυρό,
κι εκείνο το φώς στα μάτια
όσο πάει και λιγοστεύει...
Πέρασα μες από τα χρόνια
σαν ξεχασμένη άνοιξη,
Ψάχνοντας απελπισμένα έναν κήπο
να τον στολίσω
με χρώματα κι αρώματα,
σαν αδέσποτο βέλος
ψάχνοντας καρδιά να καρφωθεί,
Κι αφού δεν βρήκα άλλη
καρφώθηκα στη δική μου...
Κι από τότε γυρίζω αιμορραγώντας
ψαχνοντας λευκές ανεμώνες
να τις βάψω κόκκινες,
και δύο χέρια σπλαχνικά
να αποθέσω το τραύμα μου...
Ελένη Ταϊφυριανού
