Κι όλο εφύλαγες την πέτρα τ’ άδικου
Στα μέσα της καρδιάς για να μερώσεις
Να πνίξεις το κακό στο φυλλοκάρδι σου
Μάγος, θαρρείς, κι εσύ να το σκοτώσεις
Μία ημέρα, αλήθεια, νιώθω πως κατάλαβες
Ό,τι κι αν πνίγεις στην καρδιά θα σου θυμώσει
Θα γίνει μέσα σου τυφώνας άφοβος
Με ένα του πέρασμα τα πάντα θα ματώσει.
Έτσι θαρρώ πως ξέρεις το καλύτερο
Μην κρύβεις τ’ άδικο ποτέ μες στην ψυχή σου
Θα γίνει μέσα σου μαχαίρι το ταχύτερο
Άνθρωπε, δες, για τούτο αφυπνίσου
Ζητάω μια νύχτα...
Σα βροχή να πέσει, να με λιώσει...
Ανάσα να γίνει ο κάθε μου πόρος,
η κάθε μου στιγμή, η κάθε μου νίκη,
η κάθε ήττα.
Νύχτα κεραυνών και δρόμων αδιέξοδων
που με έρωτες μοιάζουν.
Βροχή, της Νεμέσεως κόρη,
ερωμένη σου ονόμασέ με,
θεραπαινίδα στου πάθους σου
τη βία.
Ανάσα που από τα χείλη μου δραπετεύει
το όνομά σου φωνάζει.
Ποια είσαι;
Ποια;
Νίκη του δέρματος, η θύμηση.
Ήττα του έρωτα, η λήθη...
Ζητάω μια Νύχτα...
Βροχή να γίνουν οι ανάσες ενός Έρωτα
που πολύ να αναζητήσω
θα λαχταρώ.
Πολύχρωμη βροχή, σαν πρίσμα να διαπεράσει
όλων των ενοχών μου
τις αφές....
