ΣΚΕΨΕΙΣ ΟΔΟΙΠΟΡΟΙ ΖΩΗΣ! (της Νέλλης Κουμεντακη)

 

Φευγαλέες σκέψεις 
στη νυχτερινή βροχή, μια
δρασκελιά στις θύμησες αφύπνισα 
όποια με συγκινεί, οδοιπόροι ήταν ζωής
κι έψαχναν  διαφυγή!

Θύμησες τσαλακωμένες 
του χρόνου  στεναγμοί, σκιές
τυραννικές ελίσσονται  στα θέλω
και στη λογική!

Εύθραστες θύμησες 
στους ψιθυρισμούς της νύχτας 
κι εδώ η φυγή σου σκόρπια, σε προσπερνά
το γήινο, ονείρατα απιθώνεις διαδρομές
στο χαρτί!

Ανεξίτηλα σε παρασέρνουν 
ταξίδια, στις φυλλωσιές της ψυχής,
σε νύχτες ατροφικές, περιπλανιέσαι,
σε αποθυμιάς ανατροπές!

Σε παλίρροια η σκέψη 
στα ίχνη του χθές, αναμοχλεύεις
ψυχή μου σ' άναρχες απουσίες  στ' ανεμοστρόβιλου τις αρπαγές!

Φευγαλέες  σκέψεις 
μα η δική σου είναι εδώ, ίσως είναι
η ψευδαίσθηση  στα ποιήματά  μου σε χάνω
ή εγώ  αναπολώ!

Νέλλη Κουμεντακη

Σάπια πολιτεία (του Λευτέρη Ελευθερίου)

 

Τα παράθυρα αυτής της χώρας 

δεν έχουν κλείσει ποτέ. 

Και το νερό της κάθαρσης
εδώ και χρόνια, έχει απεργία... 

Κι αφού τα σκουπίδια
δεν πλένονται ποτέ
κι οι σκούπες, 
έχουν εξαφανιστεί,
η δυσωδία κάλυψε 
ολόκληρο το σπίτι,
τον αύλιο χώρο,
την πολιτεία ολάκερη!
Πολίτες και πολιτικούς. 
Γεμίσαμε με ποντικούς... 
Με απ-άνθρωπους
βρώμικους και ποταπούς.

Ετσι,
γεννήθηκε η πιο βρώμικη χώρα.
Και η δυσωδία- της ασυδοσίας,
είναι πια αποπνικτική...

Μέχρι κι ο ήλιος
έχει κλείσει τα ρουθούνια του.

Λευτέρης Ελευθερίου

" Ψαλμού αντίλαλος" (της Μαρίας Δημοτακη)

 

Πέσαν οι μεντεσέδες
απ τα ξύλινα  κουφάρια
του παραθυριού.
Μα ένα  θαύμα,
κρατιέται γερά,
απ' τη μοναχική  καλημέρα
εκείνου του παιδιού,
που γλυκολαλούν τα χείλη του
λες και είναι ψαλμός.
Αντίλαλος που χάνεται
στα κύματα τ' αγέρα. 

Αφύσικη ετούτη η μοναξιά.
Μοιρολογεί,
τη χαμένη παιδικότητα.
Κι όμως,
εκείνο φαίνεται
να παίζει ανέμελο,
με κάτι κλαδιά από έλατο
και κάτι κουκουνάρια.

Αφύσικη και η πεθυμιά  
να ξαναγεννηθεί.
Να ξαναγεννηθεί, 
κάτω απ' τον ίδιο ουρανό.
Τον ουρανό τ' Αυγούστου.
Αχ, και να μύριζε λέει,
ξανά τη μάνα
και να 'κλεινε στις χούφτες του
όλες τις λειτουργιές της  Παναγιάς.

Αχ, και να θήλαζε λέει,
γλυκό κρασί 
και να 'ψελνε με δύναμη απαντοχής
εκείνον τον ψαλμό,
που ο αντίλαλός του
θα επέστρεφε
στα έγκατα της γης του.
Ν' άγιαζε τη μοναξιά 
να γέμιζε,
το ιερό ποτήρι της ψυχής του.

Αχ, και να γινόταν λέει, 
ν άφηνε ένα κλαδί από έλατο 
στο παραθύρι εκείνο. 
Μα  πέσαν οι μεντεσέδες
σε χρόνο ακατάλληλο
δίνοντας  ένα τελος,
ένα τέλος,
με γεύση από πρόσφορο.

Αχ, και να μύριζε λέει ξανά τη μάνα.
Αχ, και να'ταν,
να ξαναγεννηθούν μαζί 
έναν Αύγουστο.

Μαρία Δημοτακη

ΑΝΑΔΥΣΗ (της Αναστασίας Σαβαρη)

 

Μου αρέσει όταν πνίγομαι
μόνο έτσι
μπορώ να ακούω την ανάσα μου
μέσα στη μοναξιά του βυθού
όταν σκάω τις φυσαλίδες
ελευθερώνω την πνοή μου
ενώ ανοιγοκλείνω σα στρείδι

Ξεριζώνω την καρδιά 
μιας δυστυχισμένης ανεμώνης
πού αναδεύει τα πλοκάμια της
παρακαλώντας με
όταν δε βρίσκει κάποιον να
μοιραστεί το δηλητήριό της

Γυαλίζει ένα μπουκάλι
μοναχικής μπύρας
σκαλωμένο στα βράχια
που δε βρήκε η ομάδα διάσωσης
Απεγκλωβίζω ένα άκεφο μήνυμα sos
από μέσα του

Ξεδιπλώνω με προσοχή
τα μυστικά του
Τυλίγω πάλι
σε βαρκάκι
Σχήμα ελπίδας

Αρπάζομαι απ' τ' αγκίστρι του πόνου
Βγαίνω στην επιφάνεια

Αναστασία Σαβαρη

"ΤΥΦΏΝΑΣ" (της Χρύσας Νικολάκη)

 

Όλα ομοιόμορφα
στης ζωής το παράλογο,
κυκλώνας που γυρίζει
και τίποτα δεν τον σταματά,
κι εγώ στο μάτι του κενού του.
Παράθυρα, πόρτες, τασάκια
τσιγαρόχαρτα, ίπτανται.

Μόνο τα βουνά θέση δεν αλλάζουν
κι οι ψυχές!

Το ξύλινο σπίτι του Οζ άδειασε
από φαντάσματα και κάδρα,
μόνος της ψυχής προβολέας
το έξωθεν ηλιοφάναρο 
κι ένας σπασμένος φεγγίτης,
αντιανεμικός.

Ο Αποσπερίτης έσβησε,
έδωσε την σκυτάλη στην Πούλια
κι ο Αυγερινός κρύφτηκε
στις φυλλωσιές του ονείρου.

Δίχως ανατροπή, ίδιες κι οι εποχές!

Μόνο τα καλοκαίρια αλλάζουν 
φεγγάρια και πρόσωπα.
Γι'αυτό ίσως λάτρεψα τον Ιούλιο
που ποτέ δεν με πρόδωσε.
Κι ας ένιψα τας χείρας
σε Καίσαρες 
και λαοδικίες.
Μα πάντα μου επιφυλάσσει έναν Αύγουστο
για βασιλιά
 Έναν Δον Κιχωτη να παλεύει με αέρηδες
 και στάχυα θυμωμένα!

Χρύσα Νικολάκη

Διέξοδος (της Μαρίας Κουτουση)

 

Σκόνη; Ομίχλη; Καπνός;
Αναμενόμενη εξέλιξη
Τόσες φωτιές στην πλάτη της γης...
Τόσα άγρια άλογα καλπάζουν 
και οργώνουν την πολύπαθη φλούδα της...
Τόσα δάκρυα γίνονται σύννεφα
και καταπλακώνουν το στήθος της...

Όχι, δεν είναι φυσικό το φαινόμενο!
Κανονικά θα έπρεπε να φαίνεται ο ορίζοντας
Κανονικά θα έπρεπε να φαίνονται οι δρόμοι
Κανονικά σε κάποια αλήθεια οδηγεί το φως...

Το φως!
Αυτό είναι ο στόχος...
Βολεύει το ασαφές
Ο καπνός, η ομίχλη, η σκόνη!
Το θολό τοπίο του κόσμου...
Αποθαρρύνει
Μουδιάζει
Αδρανοποιεί
Σε λανθασμένους δρόμους οδηγεί.

Μούχρωμα, δυσδιάκριτο το μέλλον
Πισογύρισμα σε σκοτεινούς καιρούς...
Άλογους!
Φόβου συσκότιση
Η εποχή του μύθου επί θύραις.

Γαλάζια σφαίρα της γης,
ταξιδεύεις αμέριμνη στο σύμπαν
ή κρύβεις στην καυτή σου την καρδιά
πόνο για τον κόσμο
που φύτρωσε στη φλούδα σου;
Με ποια ελπίδα τον κρατάς;
Με ποιο σκοπό τον κουβαλάς;

Σκόνη, ομίχλη, καπνός, συσκότιση...
Ας ανάψει κάθε πηγή φωτός!
Σκοτάδια πολλά περάσανε
και σκέπασαν πολύπαθη τη γη.
Μ' αυτή ακόμα ταξιδεύει...

Ας πνεύσουν άνεμοι,
πνεύματα φωτεινά,
λυτρωτικός ο αυγινός 
ορίζοντας να ανατείλει

Μαρία Κουτουση

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΦΟΝΙΑΔΕΣ (της Βάγια Μπαλή)

 

Λαβώσαμε τα χείλη μας με δάκρυα
Σκοτώσαμε τα χάδια μας με τόνους αναισθησίας
Πλυθήκαμε με ντροπές και σκουπιστήκαμε τις τύψεις μας.
Εμείς, οι ρομαντικοί ηγεμόνες του καταδικασμένου ονείρου.
Εμείς, τα πιόνια σε παιχνίδι κλεμμένο
Εμείς, ερωτευμένοι φονιάδες της μισοτελειωμένης άνοιξης.
Εμείς, οντότητες μοναχικές, που ξεγλιστρούν σε γέλια και αγγίγματα.
Βάγια Μπαλή

Σε μια φλεγόμενη Άμμο (της Μινας Μπουλεκου)

 

Σε μια φλεγόμενη άμμο 
κύλησαν τα βήματα μου νηφάλια.
Χαλύβδωσα την θέληση μου
ενάντια στην φαιδρότητά σου,
σαν χείμαρρος που κατέρρεε
στο χάρτινο βασίλειο σου.

Μέσα σε λέξεις 
ωχρές , ασφυκτικές
μεγαλώνοντας την απόσταση 
ανάμεσά μας,
σ’ ένα ακατάληπτο οδυρμό.
Βαθαίνοντας 
στις πιο μικρές σου αμυχές.
σε μια συγκαλυμμένη χειρονομία
καθηλωμένη σε ένα ρήγμα 
κλυδωνισμένο
ηγεμονεύοντας το Απόλυτο Μηδέν.

Χαμήλωσα 
τα σφραγισμένα μου βλέφαρα
στο πέρασμα σου, όπως ο Αττίλας
 στην πληγωμένη μου σάρκα.

Συνέχισα τον δρόμο μου, 
αφήνοντας πίσω 
μια έρημη και κατακερματισμένη γη
να καίει στα συντρίμμια σου.

Μίνα Μπουλεκου
Από την Ποιητική μου Συλλογή
«Πέρα απ’ τον ορίζοντα»

Τομέας Δ (του Δημήτρη Δημητριάδη)

 

Προηγούμενες ζωές δεν είχα
Δεν αναπολώ 
Δεν ενθυμούμαι 

Αλλιώς πόση αξία θα είχε να 
ταυτοποιούμαι κάθε λίγο

Μένω στον τομέα - Δ -
Στην πρωτη σειρά 
των ημι πολυκατοικιών 

Δίπλα του στενού δρόμου 
που βαδίζουν
τα γυναικόπαιδα και οι θρήσκοι 

Ήρωες δεν έχει εδώ
Ούτε διδάσκονται θέματα ιστορίας 

Εκ παραδόσεως

είμαστε γέννες 
ηττημένων μέσου αναστήματος

και από τα κοπλιμέντα αντιλαμβανόμαστε
τους ξένους επισκέπτες 
που έρχονται το περισσότερο

όταν χάνουν το ηθικό τους. 

Δημήτρης Δημητριάδης
- Άνευ βιογραφικού - 

Ένας ποιητής (της Λένας Σαρή)

 

Και τι θαρρείς
πώς είναι ο ποιητής;
Μια απέραντη θάλασσα σκέψεων.
 Ενας ουρανός  
που άλλοτε είναι καταγάλανος
κι άλλοτε συννεφιασμένος 
έτοιμος να κλάψει
και αυτός μαζί του. 
  Και τι θαρρείς 
πως είναι ο ποιητής;
  Μια καθάρια
σκέψη 
 που άλλοτε 
αγαπά τη ζωή
κι άλλοτε 
 ζει μέσα στη θλίψη του.
   Τι είναι ο ποιητής
ένα μολύβι κι ένα χαρτί
λέει αλήθειες
κι όποιος αντέξει.
Λένα Σαρή

ΧΑΝΟΜΑΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ (της Τζένης Τσιουγκου)

 
Χάνομαι στα μάτια σου…
Εκεί που ζει όλος ο κόσμος της ψυχής σου,
εκεί που φανερώνονται ακατάπαυστα οι σκέψεις σου.
Σκέψεις θλιμμένες, ταραχώδεις στο βλέμμα σου, σκέψεις ήρεμες…
Στο βλέμμα σου το έντονο και παράξενο, 
το άλλοτε διαπεραστικό και άλλοτε τόσο εξεταστικό
σαν να προσπαθείς κι εσύ ν’ ανακαλύψεις
όσα υπάρχουν στα δικά μου μάτια…

Ξεχνιέμαι στα μάτια σου,
ξεχνιέμαι και βυθίζομαι στις καστανές ίριδες των ματιών σου.
Κάνω προσπάθειες να επικρατήσει η σιωπή ανάμεσά μας
για να σε παρατηρήσω, 
για να χαθώ αχόρταγα στα πιο κρυφά μονοπάτια του κορμιού σου…
Κάνω προσπάθειες
μα το καρδιοχτύπι μου φέρνει λόγια στα χείλη μου
και σου μιλώ όλο και πιο πολύ…

Και όμως ξεχνιέμαι στο βλέμμα σου,
τόσες λέξεις σου λέω,
μα μέσα μου άλλες λέξεις προφέρω
λέξεις που τις αγκαλιάζουν επιθυμίες,
επιθυμίες σαν επτασφράγιστα μυστικά, 
επιθυμίες που ορμούν στο σώμα μου
σαν πάθη φουρτουνιασμένα που με βυθίζουν στα μάτια σου,
σαν πόθοι ανεμοστρόβιλοι 
που με περιστρέφουν γύρω από την ύπαρξή σου.

Ξεχνιέμαι στο βλέμμα σου γι’ αυτό μη μου μιλάς για λίγο.
Άσε να επικρατήσει ανάμεσά μας ένα χορός συναισθημάτων,
άσε τα μάτια να φλυαρούν και τα χείλη να ζουν στη σιωπή,
σαν εκείνη τη σιωπή 
που μόνο οι εραστές ξέρουν να την μετατρέπουν
σε ατέλειωτο τραγούδι του έρωτα…

Τζένη Τσιουγκου

Το Παιδί και το Λουλούδι (της Κικης Κωνσταντίνου)

Μαζί ταξιδέψαμε σήμερα, Ψυχή μου.
Μια ακόμη δική μας, Κυριακή!

Θυμάσαι;
Πως να ξεχάσεις, άραγε;

Η βόλτα μας, ο καφές μας, τα χαμόγελα, η ευχή! Πάντα η ευχή, μια αγκαλιά γεμάτη βασιλικό και αμέθυστο. 

Ματάκια μου, πράσινα. Πράσινα ήτανε, θαρρώ.
Μικρή μου υπομονή, προσμονή έγινες.

Σε κρατώ στην αγκαλιά μου, σαν ένα μικρό δέντρο. Σαν οι ρίζες σου, να θέλουνε νερό. Με νέκταρ, τις ξέπλυνα. Χαμογελάς θαρρώ. Σου αφήνομαι.

Ένα ταξίδι αλληγορικό, μια στιγμή ανείπωτη μα τόσες φορές "ταλαιπωρημένη". Όμως τώρα, δεν είναι ώρα για ακρογιάλια, είναι ώρα για νανούρισμα, καλοκαιρινό. Είναι ώρα για μια μυστική συμφωνία:

Εγώ θα σου πω πως σε αγαπώ και​ εσύ θα προσπαθήσεις να με πείσεις για το αντίθετο. Θα χάσεις όμως, γιατί ξέρεις ότι δεν ισχύει αυτό.

Μετά θα κεράσω παγωτό και θα φάμε κερασάκια. Μετά - πριν κοιμηθούμε - θα γυρίσουμε πίσω. Στη σκάφη, στα λερωμένα ρούχα και στη σαπουνάδα. Θα γελάσουμε, θα αγκαλιαστούμε. Θα σου φιλήσω τα χέρια​ και εσύ θα μου δείξεις το γεράνι. Γεράνι ήτανε, θαρρώ. Μπροστά στην πόρτα σου, πάντα μπροστά στην πόρτα σου, αφού τα λουλούδια προσελκύουν καθετί καλό!

Και μετά, πριν κοιμηθούμε, πριν τη γνωστή συζήτηση, θα περιμένω σαν άσβεστο φως, να με πεις και πάλι ''Βασιλικούλα'' όπως τον παλιό, καλό καιρό.

Στον Βασιλικό δεν πλησιάζουν τα θηρία. Έτσι, γενναία μου; Είναι άλλωστε προστάτης, το γεράνι σου. Μέσα μου, έμεινε.

Σαν παιδί και σαν λουλούδι, ένας νέος παραλληλισμός!

Κική Κωνσταντίνου

«ΟΙ ΩΡΕΣ» (της Γεωργίας Παππά)

 

Τα λεπτά προσπαθούν ανυπόμονα να φτάσουν τις ώρες.
Αυτές, ήσυχα κάθονται, σιωπηλά.
Περιμένουν συλλογισμένα μα και ανυπόμονα το χάδι του εραστή τους, του χρόνου.
Αδημονούν να μπούν στην τροχιά των στιγμών... 
Προσμένουν την αστραπή που θα γεννήσει αστέρια και αυτά θα γράψουν ιστορία σε έναστρο ουρανό!

Γεωργία Παππά

Η κατάρα (της Σοφίας Τριανταφυλλιδου)

 

Σε κείνη  την συνάντηση, ντυμένη με ρούχα πολλά, όπως πάντα.
Με εμπιστεύτηκες , αφέθηκες στα χέρια μου.
Φανταζόμουν τις καμπύλες κάτω από τα  σφιχτά εμπόδια και ήθελα βιαστικά να σε γδύσω.
Πήρα μαχαίρι και άρχισα να τα σχίζω.
Λαίμαργος για  την λευκή σάρκα με τους απίστευτους ομόκεντρους κύκλους.
Κατά λάθος σε πλήγωσα.
Δεν με συγχώρεσες ποτέ, με καταράστηκες.
Πλέον κάθε φορά που σ' αγγίζω τα μάτια μου  πονούν και δακρύζουν.
            
Σοφία Τριανταφυλλιδου

Στην Ειρήνη (της Αδελαιδας Παπαγεωργίου)

 

Κάτω από το αέρινο άγαλμα της Ειρήνης
και το ιλαρό φως των ματιών της
θα βάλω σπονδή το αίμα μου
Στις ήσυχες μέρες 
που αγωνιά το δίκαιο
στους απόηχους των φρικτών μαχών,
στις θυσίες και τα όνειρα
θα υψώσω το ποτήρι μου
προς τιμή και δόξα 
της Ειρήνης,
φορώντας πάντοτε
ρούχα για πόλεμο.

Αδελαιδα Παπαγεωργίου

Την Ώρα εκείνη...(της Μαρίας Γκουτζαμανη)

 

Κι αν απ' τα μάτια σου διαβώ κι ένθρονη 
σταθώ στα απόκρυφα 
του νου σου γυμνή 
στις λέξεις...
την ώρα εκείνη άσε με

Κι αν ρίγη με διαπερνούν 
και στην ανάγκη 
των ακροδαχτύλων σου βρεθώ να πέφτω... 
την ώρα εκείνη άσε με

Κι αν πάλι 
εκείνα αγέρωχα οργώνουν 
με ακόρεστα αγγίγματα το ηττημένο μου στον 
έρωτα κορμί... 
την ώρα εκείνη άσε με

Σε αυτή τη μάχη άσε με... 
αήττητο τον έρωτα να δω να ξαγρυπνά 
στο πρώτο φως της μέρας.

Μαρία Γκουτζαμανη

       

             

Φθινοπώριασε (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

 

Το τζάμι έχει δακρύσει.
Φύλλα στο μπαλκόνι μου, τα μετρώ.
Ένα για κάθε σταγόνα.
Σταγόνα - σταγόνα πέφτει η βροχή
κι είμαστε ακόμα στα μέσα της μέρας.
Δε μου ταιριάζει αυτή η εποχή,
δε μ΄ αρέσουν τα θλιμμένα φύλλα.
Θέλω να " ξορκίσω τον απήγανο ",
να δω θάλασσα κι ουρανό!
Όχι θυμωμένα σύννεφα,
όχι αγριεμένα κύματα!
Ένα φάρο στο βάθος του μικρού λιμανιού,
ένα τραπεζάκι για δυο,
ένα ματσάκι φρέζες με ανεμώνες ανάκατα.
Ακούγεται αυτή η μουσική στο βάθος,
γλυκιά η φωνή, 
γλυκό το ζόρι.
Αλλά μετά, άλλο δίσκο στο πικάπ θα βάλω,
να εξευμενίσω την ταραχή της ψυχής,
να πω καλημέρα στα σκληρά πρωινά,
να μην πω τ΄ όνομά σου πάλι
και μοιάσει σαν το πρωτόγαλα του βρέφους στο στόμα.
Θ΄ ακουμπήσω μια ξεθωριασμένη φωτογραφία,
από τη φυλαγμένη παρακαταθήκη των ονείρων μου
κι ύστερα...
Θα μαζέψω τα φύλλα,
σαν να μην πέρασαν από κει, 
σαν να μην τα είδα.
θα κλείσω το συρτάρι, 
σαν να μην τ΄ άνοιξα ποτέ.
Άλλη εποχή θα έρθει,
άλλο τραγούδι θ΄ ακούσω.
Δεν θα πω τ΄ όνομά σου , 
θα κάτσω σ΄ αυτό το τραπεζάκι στο βάθος 
και θ΄ αφουγκράζομαι τον παφλασμό των κυμάτων, 
που θα σκάνε ορμητικά στα βράχια.
Σαν το ποδοβολητό των αλόγων μου μοιάζει.
Νοιώθω ένα άγγιγμα.
Σαν χάδι στα μαλλιά, που πέφτουν στα μάτια.
Φυσώ την τουφίτσα που μου κρύβει την εικόνα,
κι όλα τα φύλλα χάνονται

Ειρήνη Σκευοφυλαξ

Η κυρά του φεγγαριού (του Βασίλη Τσερελη)

 

Εκείνη τη νύχτα του Αυγούστου
ξύπνησα ξαφνικά και είδα
βαμμένο το σώμα μου,
βαμμένη την κάμαρα
μ’ ένα μαγευτικό, λευκόχρυσο χρώμα!
Το φεγγάρι είχε εισβάλλει στο δωμάτιο
και ζωγράφιζε με το φως του
γύρω μου, επάνω μου κι εντός μου!

Κοίταξα απ’ το παράθυρο
στην απέναντι ταράτσα
και σε είδα
ήσουν εκεί
στεφανωμένη με το φεγγάρι!
Η κυρά του φεγγαριού!
Ένα τεράστιο φεγγάρι έστεκε πίσω σου
ήταν το μεγαλύτερο που αντίκρισα στη ζωή μου
πίστεψα πως το έφερες εσύ μαζί σου.

Από τότε
κάθε Αυγουστιάτικη πανσέληνο
ξενυχτώ κοιτώντας το φεγγάρι.
Σε ψάχνω στα χρυσά του βουνά,
στις μαλαματένιες του κοιλάδες
ξέρω όμως
πως εκείνο το πελώριο φεγγάρι
θα ξαναφανεί στην απέναντι ταράτσα
όταν θα στεφανώσει και πάλι εσένα
όταν το ξαναφέρεις εσύ
η κυρά του φεγγαριού!

Βασίλης Τσερελης
(Από τη συμμετοχή μου στην ποιητική συλλογή 
«ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ»)

Άτιτλο (της Ιωάννας Καράμπελα)

 

Απο ταίς τόσες συμφορές είναι...
πού μέσα μας διαλύθηκαν οι ανάσες 
κι νύχτες σπάσανε καθρέφτες στην σειρά
Κοπήκανε τα άκρα,  
και ξεγελάστηκαν τα νώτα του ζευγά
Οι μπόρες έρρεαν νερό
μα εμείς δίχως γουλιά πνιγόμασταν.
Και σκάβαμε 
τούς ίδιους λάκκους συνεχώς•
χαντακωθήκαμε 
σε ότι οι χούφτες μας ανοίγανε...
Πέφταμε ακόμη πιο βαθιά 
μα ονειρευόμασταν...
μία βραδιά,
με τα φεγγάρια μας σβηστά,
ρομάντζο έστω,
με κουβέρτα στριμωχτά...
Κι έτσι όπως ήμαστε αγκαλιά στα χαρακώματα,...
απ' άκρη σ' άκρη, τήν σάρκα μας να βγάζαμε.
Σφαχτάρια να μας λέν, που αγαπηθήκανε.

Ιωάννα Καραμπελα

"ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ" (της Μάντυ Τσιπουρα)

Πού κρύφτηκε η Ποίηση;
Οι λέξεις σα νεκρές
ερμητικά περιπλανώνται
ψάχνοντας ψυχή ν' αναστηθούν,
δημιουργό για ν' ανασάνουν
και ν' αναδομηθούν.
Να γίνουν μέλι στις καρδιές
βροχή στη χώρα των ονείρων
πνοή στις άνευρες κραυγές
δύναμη στη γραφίδα της ζωής.

Κι οι στίχοι;
Άναυδοι κι αυτοί
δίχως λαλιά,
δεν πρόλαβαν να δουν το φως
έμμετρες κι άμετρες σειρές εικόνων
δίχως παλμό,
φυγοδικούν στο ποίημα
από συναισθημάτων έλλειψη
αμέτοχοι ευθύνης
στα δρώμενα της στιγμής.
Μουντοί και μουδιασμένοι
στην άκρη της στροφής,
παγώνουν
πέφτοντας στο τέλμα της γραφής.

Πού κρύφτηκε η Ποίηση;
Αδύναμη, νωθρή και ξεπεσμένη
το πέπλο της τινάζει
να παραμείνει ζωντανή.
Βαριά και προδομένη
πληγώθηκε απ' του κομπασμού το τέλι
κι έμεινε κενή.
Χωρίς ταπεινοφροσύνη, 
έχει ευνουχηθεί.

Μάντυ Τσιπουρα

Άτιτλο (της Αντριανας Περικλέους Ονουφρίου)

 

Έλα απόψε που τα σύννεφα 
μπλέκουν αιώνια όνειρα. 
Ο ουρανός ένα φωτεινό 
χαλί, κλίνη αγάπης. 
Το θρόισμα του ανέμου 
σκορπάει ήχους μυστικής 
διέγερσης.
Οι λέξεις λικνίζονται 
νωχελικά κάτω από το 
σκέπασμα του ονείρου. 
Έλα απόψε που τ αστέρια 
στήνουν τρελλό χορό 
μέσα στο φως της νιότης. 
Απόψε που ο ήχος της
καρδιάς ευθυγραμμίζεται 
με τις αισθήσεις.

Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου

Άτιτλο (της Αγγέλας Ντέλια)

 

Αφήνω πίσω μου τα του εαυτού μου σαρκαστικά και ξανοίγομαι στα πιο γνώριμα πέλαγα των λέξεών μου...
Σαν νυχτολούλουδο προσμένω και τούτη τη νύχτα...
Να απλώσω τα άνθη μου στην αδιαφορία της Φθινοπωριάτικης αρμύρας...
Κοινή η αδιαφορία της, όπως και των ανθρώπων, όπως και η δική μου...
Σα βράχος στη μεσοθάλασσα που δεν ταράζει τα χωμάτινα σύνορα καμίας γης...
Τόσο μακρινός όσο και τ' άστρα και συνάμα τόσο μέσα μου, στην μέσα αγνωσιά της ψυχής...
Ένας φεγγίτης λίγο πιο μακριά από μένα, σιγοψιθυρίζει στην αυλή μου λόγια κλεμμένα...
Λίγες ευχές απ' τ' απομεινάρια της εσπερινής προσευχής, κάποιες αόριστες παραβολές περί ενοχής, κάποια τελευταία νανουρίσματα σε άννοιους γέροντες γεμάτα στριγγλιές...
Αδιάφορα προσπέρασαν τον δρόμο για να φτάσουν ως την αυλή μου...
Και 'κει...
Αδιάφορα, ξόδεψα την ακοή μου στη σιωπή...
<<Η σιωπή λέξη ακριβή>>...
Και πολύτιμη σαν πετράδι, ή σαν μέταλλο πιο σπάνιο κι απ' την ίδια την αστραποβολή της γλώσσας που μπορεί, κάποτε και να κοπεί από τον μίσχο, ή πιο πιο κάτω, από τη ρίζα στο λάρυγγα που όλος ζητά κάποτε να ουρλιάξει..
- Τόσο σπάνια η αληθινή σιωπή...
Η νύχτα εικάζει και εμβαθύνει την αδιαφορία της για τη "λογική"...
Πιο λουλούδι της δεν περιμένει το ξεψύχισμά του την αυγή;
Πιο κήπος της δεν θα πεθάνει, σαν πάνω του ξαπλώσει ο πάγος της καρδιάς της για να κοιμηθεί; ( κι ο ύπνος τούτος αιώνες μπορεί να πάρει)
Πια θάλασσα θα νοιαστεί να χαιδέψει τον δικό της βράχο;
Ποιος άνθρωπος θα τολμήσει να αγγίξει ανθρώπινη ψυχή; (ούτε τη δική του)
- Τόσο σπάνια η αληθινή σιωπή...
(τόσο μαζωμένα τα κρωξίματα της ολούθε αδιαφορίας)

Αγγέλα Ντέλια

Άτιτλο (του Μιχάλη Ευαγγελινού)

Αναζητώ τόπους κι άλλους χρόνους
Εκεί που η ψυχή κρατά ψηλά τους πόθους
Εκεί που η ματιά η θολή 
καρφώνεται σε μια κρυφή του μυαλού κορυφογραμμή
Κι όλα τα θελήματα του νου σε υπέρτατη υποταγή
Στην πονεμένη ψυχή που σέρνεται σαν τρύπια σκιά
Στα σοκάκια της ζωής που ελίσσεται στα σκοτεινά.
Στενεύουν τα περιθώρια χωρίς της ματιάς σου τα όρια. 

 Μιχάλης Ευαγγελινός

Το Πέρασμα…(της Αμαλίας Τραβασαρου)

 

Το Πέρασμα απ’ τη Ζωή πρέπει να το περάσεις,
μ’ αντρειοσύνη, με τιμή… να μη το προσπεράσεις,
σαν να ’ναι κάτι ανούσιο, κάτι μηδαμινό,
αλλά κάτι που σίγουρα σε πάει στον Ουρανό!

Να το λογιάσεις, να το δεις σα μία ευκαιρία,
σαν ένα μάθημα ζωής και όχι αγγαρεία…
Από νωρίς να ασκηθείς εις την ευδαιμονία,
να αποφύγεις σθεναρά την κάθε ασωτία…

Να παίρνεις πάντα το καλό, για βόλτα, απ’ το χέρι,
γιατί του κόσμου το κακό είν’ δίκοπο μαχαίρι…
Για συνοδό σου στη χαρά να έχεις ένα ταίρι,
που θα συμπαραστέκεται, θα λάμπει σαν αστέρι!

Μαζί διαβείτε της Ζωής το Πέρασμα, μ’ Αγάπη,
η μοναξιά είν’ δύσκολη και μοιάζει με σατράπη…
Μόνο η Αγάπη δύναται στήριγμα να σου γίνει,
όταν σε βρουν τα δύσκολα και η Κυρά Ευθύνη…

Τα λόγια τούτα μην ξεχνάς, τα άκουσα απ’ άλλους,
πιο άξιους και πιο τρανούς του κόσμου μας μεγάλους…
Σε κάθε βήμα σκέψου τα, μη χάνεις την Ουσία,
είναι όλα αυτά που δίνουνε στα Πράγματα αξία… 
Και πιο πολύ στον Άνθρωπο… Ψυχής Αθανασία

Αμαλία Τραβασαρου
 

-

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΟΝΕΙΡΟ (της Τριάδας Ζερβου)

Είσαι το λάθος όνειρο,
που βλέπω οταν χαράζει,
που δεν αφήνει φως να μπει,
 στο νου και με ταράζει.

Είσαι σαϊτα στην καρδιά,
απάνω σφηνωμένη, 
ανε σε βγάλω θα βρεθώ
 στον Άδη παγωμένη.

Είσαι καημός που δεν περνά,
αγκάθι που αγκυλώνει,
δεντρί που δεν εχάρηκα, 
τον ίσκιο του ν' απλώνει.

Ασε μια ελπιδα ζωντανή, 
μη τσι σκοτώνεις όλες,
στο περιβόλι τση καρδιάς,
 ν'ανθίσουνε οι βιόλες.

Ασε μια πόρτα ανοιχτή,
μια χαραμάδα μόνο,
να δω τα μάτια που αγαπώ,
 που παγουδιούν τον πόνο.

Μια χαραυγή να' ρχότανε
 και να'μαι κοιμισμένη,
και ας μη ξαναδω ποτέ, 
τον ήλιο οντε βγαίνει...

Τριάδα Ζερβου

Οι ανάγκες (της Κατερίνας Σκιντζη Χαδουλου)

 
Οι   ανάγκες είναι μικρές 
αλλά τις  κάνουμε μεγάλες…

 Όταν οι ανάγκες θέλουν 
να είναι μεγάλες 
τότε τις κατρακυλάμε,
στων υπογείων  
της ψυχής μας τις σκάλες…

Εκεί τις κλειδαμπαρώνουμε βαθιά 
και... πάμε για άλλες…

Ολημερίς ξοδεύουμε  
τις  στάλες της ζωής μας…

Ολονυχτίς μαζεύουμε  
τους  καταρράκτες  
της ψυχής μας…

Ότι δεν το πονάς, δεν το εκτιμάς έτσι  γρήγορα το ξεχνάς…

Τώρα πια περνάνε δίπλα  μου 
των μεγάλων Ποιητών 
οι υπέροχοι στίχοι,
όμως μέσα μου ορθώνονται  
εμπόλεμης ζώνης οι τοίχοι… 
  
Οι  ανάγκες της ζωής 
άγκυρες μεγάλες…

Ο  έρωτας κλειστή πληγή
Η  αγάπη δροσερή ερημιά 
Το  όνειρο γλυκό αγκάθι

Οι  ανάγκες της ζωής 
άγκυρες μεγάλες…

Ο  έρωτας ήλιος καυτός που δύει. 
Η  αγάπη τρυφερή  
βροχή του Μάη.
Το  όνειρο σκοινί που από κάπου, μόνο του  μας οδηγεί.

Κρύσταλλα σπασμένα στα γόνατα οι  ανάγκες…
Όνειρα  ραγισμένα στα μάτια    
οι  αυταπάτες…
Βιγλάτορες της επιβίωσης 
οι  ανάγκες… 

Οι  ανάγκες της ζωής  
άγκυρες  μεγάλες.

Κατερίνα Σκιντζη Χαδουλου

ΣΩΠΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΟΥ (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Αχ, τριαντάφυλλο,
ορκισμένο να τσιμπάς τον έρωτα, 
και γλυκά σημάδια να αφήνεις!
Κρύψε απόψε τ' αγκάθια σου
και μόνο τ' άρωμά σου ελευθέρωσε, 
να μεθύσουν της γης οι ερωτευμένοι. 
Μας γλυκοκερνάει 
ερωτικές σιγαλιές η νύχτα.
Μέλι το φεγγάρι απόψε.
Σώπα φεγγάρι μου! 
Μην πεις πουθενά αυτά που  βλέπεις 
στις βόλτες που κάνεις στον κύκλο σου.              
Μην μαρτυρήσεις τις πληγές 
που αιμορραγούν τις νύχτες 
και μετά τις γιάννεις
μ' ένα σου φιλί ασημί 
γεμάτο φεγγαρόσκονη γιατρευτικιά.
Φεγγάρι μου σώπα!
Μην μιλείς.
Εσύ μονάχα, 
να ακούς τους παραπονεμένους,
να σου εξιστορούν τα πάθη τους 
και τις αμαρτίες τους. 
Και να σκορπάς το απαλό σου φως,
τις ώρες, που ξεδιψάει ο έρωτας,
απ' τις πηγές, στης νύχτας τα λαγόνια.
Στους γλυκούς ψιθύρους της νύχτας,
ν' απαντάς 
με φευγάτες λέξεις,
περιπαιχτικές.
Να μεθά εκείνη. 
Κι απ' το χτυποκάρδι της,
ζάλη να γίνεται το βελούδινο χάδι της.
Κι εμεις ν' αποκοιμιόμαστε,
προφυλαγμένοι,
απ' τις φωτιές του αύριο,
και όλα, τα ενεργά ηφαίστεια της αγάπης ...

Αγγέλα Καραγκούνη

Ότι πρόφτασα να δω (του Αποστολου Φεκατη)

  
Περπάτησα δίχως αίμα 
γιατί εκείνο έτρεχε 
ξοπίσω μου
ανυπότακτο άλογο 
κόντρα στην καρδιά 
στα λιβάδια χάθηκε 

από το πρόσωπο ξερά τα φύλλα 
έπεσαν 
τρύπησαν το πεζοδρόμιο 
για να συντηρήσουν την θάλασσα 
στο βάθος της 

απέναντι 
βρέθηκα 

περπάτησα με τα ευγενικά ρούχα 
και 
τη λαιμαργία της αγέννητης   πνοής  
στο λαιμό 

σ' ένα αθώο βίο 
μεγαλούργησε η μοναξιά μου
δε βλέπω ουρανό 
παρά μόνο 
το ταξίδι 
κάτω από το φως
της σελήνης

ότι πρόφτασα να δω 

 
Απόστολος Φεκατης

 

Simone Bramante

Άτιτλο (του Κωνσταντίνου Μήλιου)

Δεν φοβάται η αγάπη 
σταθερά βαδίζει 
πάνω στο σχοινί
ισορροπώντας όλα μέσα της.
Δεν φοβάται τους πνιγμούς 
όλους τους έχει καταπιεί 
μέχρι να μάθει να τους αντιμετωπίζει...
Ένας αγέρας όλα είναι 
Μια ανάσα... 
Μια ζωή...
Δεν μας τρελαίνει ο Αύγουστος 
ούτε ο Μάρτης...
Όταν όλα αρχίζουν να ανθίζουν 
στην δική μας ψυχή 
όλα είναι ανθισμένα 
από την ημέρα της ένωσης...

Δεν την φοβάμαι την θάλασσα,
μα την σέβομαι όταν μέσα της κολυμπάω 
προσπαθώντας να με δαμάσω ξανά 
μέχρι να με μάθω να την αγαπώ και παλι  ..
Δεν την φοβάμαι την ζωή 
γιατί έμαθα να περπατάω 
με βήματα σταθερά 
χωρίς τρικλίσματα και παραστρατήματα...

Δεν την φοβάμαι την αγάπη 
γιατί έμαθα να αγαπάω έμενα .
έμαθα να με σέβομαι ,μόνο έτσι μπορούν 
να με σεβαστούν και να με αγαπήσουν 
γι αυτό που είμαι και όχι γι αυτό που θα ήθελαν να είμαι...

Έμαθα να λατρεύω την σύντροφο 
γιατί μου χαρίζει χρόνο από την ζωή της 
και η ζωή είναι πολύτιμη ....
Λατρεύω εσένα γιατί είσαι όλα αυτά 
που θαυμάζω σε μια γυναίκα...

Κωνσταντίνος Μήλιος

Άτιτλο (της Αναστασίας Κορινθίου)

Πρωί πρωί ειδα αυτη την εικόνα που με κυνηγά όλη μέρα!
Ένα λουλούδι που άνθισε μέσα από τον τοίχο! 
Βρήκε τον δρόμο... 
Βρήκε τον τρόπο... 
Το λουλουδι τα κατάφερε! 
Κι εμείς?
Άνθρωποι μόνοι που δεν λέμε ποτε φωναχτά τις σκέψεις μας. 
Ουτε σε εμάς... Σςςς... Μη μιλάς, θα ακουσεις την φωνή σου και τα θέλω σου!! 
Ναι... 
Σε κάθε κορμί μέσα κατοικούν οι σιωπές του...
Σιωπές που κουβαλούν τα βαριά τους έπιπλα, τις βελούδινες κουρτίνες , τα πατημένα από λασπωμένα πόδια χαλιά και τα ράφια με τους ανθρώπους που τους πήραν την φωνή...
Ανθρωποι σε ραφια....αδιάβαστοι άνθρωποι...τι θλίψη!!
Σιωπές που σέρνουν μοναχικές πολυθρόνες και όχι καναπέδες της συντροφιάς μέσα στο μυαλό σου ,που ξεσκονίζουν και σφουγγαρίζουν με μανία την καρδιά να είναι καθαρή μα όχι καθάρια!
Λευκή αποστειρωμένη την θέλουν και όχι κόκκινη την καρδια ΣΟΥ!
Λευκή...και η σιωπή λευκή είναι ,σαν θάλαμος ψυχιατρείου που ποτέ δεν σε κανει καλά ,μονάχα σε κοιμίζει...με ενα σωμα να φορά χίλια αντικαταθλιπτικά για ρούχο...
Πιες λήθη....
Γιατι αλλιώς πως να αντέξεις να ζεις με τις αναμνήσεις από ένα αυριο που δεν εχετε συστηθεί ποτέ;
Πως είναι δυνατόν να ξυπνάς και να κοιμάσαι με την θύμηση ενός πολύχρωμου γέλιου σαν φορεματάκι καλοκαιρινό;
Χειμώνας από σήμερα.
Το αποφάσισα.
Τους χειμώνες εσύ τους αποφασίζεις.
Τα καλοκαιρια εισβάλουν.
Πάντα....
Για φαντάσου...βάλαμε ζακετούλα και κρύψαμε τα λινά!
Για φαντάσου ...η μανα φώναξε"βαλε μπουφανάκι" για να σου πει με τον δικό της τρόπο "σε αγαπώ".
Και εσυ ...δεν έβαλες!
Από αντίδραση ..από πεισμα...από γινάτι στα καλως καμωμένα του κισμετ μου μάνα!
ΠΟΤΕ δεν έβαλα το....μπουφανακι που μου ζήτησες.
Ουτε τωρα θα το βαλω...κι εσυ το ξερεις....μάνα.
Αχ μάνα !!!
Πίσω απο κοστούμια και σικάτα συνολάκια να το ξερεις ,εγώ στο υπογράφω...πίσω από τις φανταχτερές παρουσιες-απουσίες που φαρασιά φαρασιά, σε πετανε σαν σκόνη ανεπιθύμητη ,κρύβεται πάντα μια παρούσα σιωπή..
Αγια ζευγάρια,αμαρτωλοί εραστές,ησυχοι κακοποιοί,ανήσυχοι πολίτες της τάξης.εφηβοι γερασμένοι και φιλίες που παίζουν τυφλόμυγα...
Ανάμεσα σε δυο λέξεις και μια ανάσα πάντα θα ξεμυτίσει μια σιωπή να σου βγάλει την γλώσσα...να βγάλει γλώσσα αηχη.
Σκαβει λαγούμια σαν τρωκτικό παντού,χώνεται μέσα σου ..στην σκέψη σου κυριως ,και γελάει με ενα γέλιο που δεν ακους ,που σε τρελαίνει...βαθύ σαν την απελπισία σου.
Ρωτάς τις σκιες αν είδαν που έβαλες τα κλειδιά να ...ανοίξει ο εαυτός σου!
Ψάχνεις την ελευθερία των ονείρων και πάνω που ζεις την απόλυτη παράδοση ,ξυπνάς...μια παντόφλα που σερνεσαι και εσυ μαζι της στο πεντακαθαρο πάτωμα να βρωμίζεις τα όνειρα σου που ούτε και σήμερα θα τολμήσεις!
Σε κάθε κορμί μέσα κατοικούν οι σιωπές του...αχ και να μετακόμιζαν..αχ και να τους έκανες εξωση ...αχ και να διόρθωνες με ενα μερεμετι ίσως ,αυτή την ρωγμή που σου άφησε μια κατεδάφιση...
<<Κάποιος πάντα κατεδαφίζεται>>σε εναν έρωτα αγάπη μου!
Καποιος πάντα ξυπόλητος χορευει στην άκρη του  γκρεμού και διασχίζει με αισιοδοξία ...με δύναμη και ΦΩΝΑΧΤΑ την Ελευθερία απ ακρου εις ακρον!!!
Ετσι δεν είπε ο ποιητής ;
Ποιος είναι ποιος και ποιες οι σιωπές και οι γκρεμοί  τους μόνο αυτοί ξέρουν και όσα ποτέ δεν είπαν στο αυριο.
Οσα ποτέ δεν θα πουν στα ανείπωτα του έρωτα τους.
Καληνυχτα από μια γωνιά της γης που τα λουλουδια είναι πιο γενναία από εμάς τους ανθρώπους!

Αναστασία Κορινθίου