Το νησί του ονείρου (της Κατερίνας Σολωμού)

Ναυάγησα στης ελπίδας το νησί
Αδύνατη η φυγή μου
ξονειρεύτηκε το όνειρο.
Σαν αλλος Οδυσσέας στο νησί των Σειρήνων.
Ανελέητος ο ήχος των παφλασμών της θάλασσας
τα μανιασμένα κύματα
θρυμματίζουν στα τυφλά τη σιωπή μου
Μια ώριμη υπομονή
συντροφεύει τη μοναξιά μου.
Ο υγρός παράδεισος γυρω μου
σβήνει τα ονειρα που έπεσαν μέσα του
σαν τους φλεγόμενους κομήτες
και ο απέραντος ορίζοντας με το λιανό φεγγάρι
κάνει το κορμί μου να λυπάται.
Αμίλητη η ζωή μου κάθεται
μέσ΄στη συνήχηση του απείρου
και ο νους με την αθωότητα μικρού παιδιού
ζωγραφίζει με την οξύνουσα ομορφια της χαραυγής
μια ζωή που φοράει γαλάζια όνειρα
και τρεχει με τον αγέρα!!

Κατερίνα Σολωμού

Λευτεριά (της Ιωάννας Καράμπελα)

Μα τι θαρρείς?
Έχει ένα τίμημα η άβυσσος δεν στο 'πανε?
Μια μακριά χαράδρα που ανθρωποι σα τη διαβούν ευθύς κατακρημνίζονται

Θαρρείς Χριστούγεννα θα φορεθείς;
Με τις εκπτώσεις των τιμών
πως το κουρέλιασμα θα ντύσεις;
Πώς θα νικήσεις για θα νικηθείς
μ' ένα Μολών Λαβέ βγαλμένο απ' τις ειδήσεις?

Μα τι θαρρείς?
Πως λευτεριά είναι μιας ζήσης πρωινό
σαν δένει η γραβάτα τη θηλιά της?
Πως είναι έρωτας με αφρόγαλο ωμό
όταν μια βέρα θα περνά στα δάχτυλα της?

Είν' το γραμμόφωνο που ψάλλει το ταγκό,
ο ίσκιος ο αχνός,
το άρωμα της.
Είν' ο αγέρας που τραβά για ουρανό
μια κουρασμένη αγκαλιά,
το κάλεσμα της.

Είν' η συνήθεια που έμπασε νερά,
είν' το κουτάλι που σερβίρισε στο πιάτο
Μία κυρία που τολμά να τραγουδά,
Το δάκρυ στο χαρτί που 'πιασε πάτο.

Ένα κουβάρι είναι για πλεχτό,
ένα αυγοτάραχο στη χύτρας το φεγγάρι,
ένα ρημάδι ξεχασμένο σ' αγαπώ,
ενός βιολιού ο ήχος στο δοξάρι.

Μία Γκουέρνικα στου Πικάσο τη νιοστή,
μια κουπαστή που χάθηκε στο κύμα,
το παραμύθι που θυμίζει εορτή,
Μια Ελληνίδα τού Δρυμού,
κι ένα ποιήμα....


Ιωάννα Καράμπελα