Το παραμύθι μου (της Παυλίνας Στυλιανού)

Με την πνοή του ανέμου
ήθελα να πετάξω εκεί ψηλά
να κάνω πιρουέτες στα ουράνια
σαν κι αυτές του Πίτερ Παν.
Μα σύντομα κατάλαβα πως δεν ήμουνα αθάνατο παιδί
μα ένας απλός άνθρωπος που περπατάει εις την γη.

Με την μουσική του ανέμου
ήθελα να χορέψω βαλς σ’ ένα παλάτι μαγικό
σαν αυτό της Σταχτοπούτας που έγινε Πριγκίπισσα
μ’ ένα γοβάκι στο πόδι το γυμνό.
Μα σύντομα κατάλαβα πως δεν ήμουνα μες τα παραμύθια
μα ένας άνθρωπος απλός μες την κουζίνα να πλένω πιάτα, κουτάλια και χίλια δυό.

Με τον ρυθμό του ανέμου
ήθελα να ξυπνήσω απ’ τον εφιάλτη
σαν αυτό της  όμορφης Χιονάτης
παίρνοντας ένα φιλί στο στόμα  απ’ την άγνωστη αγάπη
Μα σύντομα κατάλαβα πως δεν ήμουνα Χιονάτη
πως δεν κοιμόμουνα  σε δάσος
μα σ' ένα σπίτι σ' ένα κρεβάτι.

Κι έτσι απογοητευτικά που όλα όσα έγραφαν ήτανε απάτη.
Και τώρα που μεγάλωσα και είδα πως δεν πετάω,
το όνειρο να φτάσω και τον εφιάλτη να ξεσκεπάσω.
Να χορέψω με τον άνεμο κι ένα φιλί να πάρω,
θα γράψω τα δικά μου παραμύθια χωρίς το ψέμα χωρίς καμιά απάτη!

Παυλίνα Στυλιανού

Σκάρτες ψευδαισθήσεις. (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Στο καναπέ μας ξαπλωμένοι ονειρευόμαστε
ρίχνοντας κάνα δυό ματιές και στις ειδήσεις
έχοντας μάτια ανοιχτά μισοκοιμόμαστε
και μας μεθάνε κάτι σκάρτες ψευδαισθήσεις.

Καλά είμαι δω, υπάρχουν φίλε, και πιο άσχημα
κι όταν εκείνη η φωνή κραυγάζει ''ορθώσου''
όταν ουρλιάζει σαν παιδί ''σήκωσε ανάστημα''
τότε μια άλλη αντηχεί ''και το σταυρό σου.''

Δεν είναι τούτοι οι καιροί για επανάσταση
και στο μπαρούτι πάνω ρίχνουμε λιβάνι
η ιστορία μας γελά απ' άλλη διάσταση
''κοίτα ο Ρήγας και ο Τσε έχουν πεθάνει.''

''Κοίτα και γύρω σου λιγάκι τα χειρότερα
να τη βολέψουμε, κοίτα, και τη δουλειά μας''
ναι τη βολεύουμε μα τρέμω το αργότερα
όταν στα μούτρα θα μας φτύνουν τα παιδιά μας.

Σπήλιος Παναγιωτοπουλος