Ξέρεις τι με σώζει?
Που ό,τι θέλησα...
Ό,τι πόθησα...
Ό,τι λάτρεψα...
Η φαντασία μου το πραγματοποίησε...
Ονειρευόμουν τόσο έντονα που έπιανα τον εαυτό μου να χαμογελάει και τρόμαζα με το πόσο αληθινά το ζούσα κάθε τι...
Στην φαντασία μου αγαπήθηκα όπως ήθελα...
Στην φαντασία μου πέθαιναν για μένα...
Στην φαντασία μου μου φέρθηκαν σωστά...
Τι κι αν εγώ όλα αυτά τα έκανα στην πραγματικότητα...
Είπαμε, άλλο εγώ...
Άλλο όλοι οι άλλοι....
Καληνύχτα τώρα...
Με περιμένει το όνειρο κι απόψε...
Είσαι μόνος...
Χαμογελάς μέσα στην οικεία σου ερημιά,
στο χώρο το μεστό από την ώριμη,
τη γαλήνια εκδοχή σου.
Με βήματα άφοβα
προχωράς προς την αλήθεια σου.
Προς τη μόνη αλήθεια...,
της οδού προς εαυτόν.
Για να μη χάσεις την ψυχή σου,
θρηνώντας για χαμένες προσδοκίες
και ματαιώσεις, μέσα σ' ένα ρευστό
και αβέβαιο κόσμο...
Απατηλές προσδοκίες, σε εποχές
άγουρες και ανυποψίαστες.
Γιατί το ξέρεις πια
ότι κατά βάθος είσαι μόνος...
Ότι με άλλες μοναξιές δίπλα σου
μοιράστηκες τις ελπίδες σου,
τις εποχές σου, τα άνθη σου
και τους καρπούς .
Με άλλους κατά... βάθος μόνους.
Ναι, είσαι μόνος.
Αλλά συντροφευμένος
από τις μοναξιές όλης της γης.
Και σίγουρα όχι χωρίς ελπίδα.
