Είναι κι αυτές οι ώρες τις νύχτας
που δεν περνούν.
Οι δείκτες κολλάνε.
Αιώνες τα δευτερόλεπτα.
Ζητάω τη δική σου αγκαλιά.
Τίποτα...
Μοναξιά.
Κλείνω τα μάτια μπας και με πάρει
λίγο ο ύπνος και έρθει πιο γρήγορα
το ξημέρωμα.
Εχθρός μου κι αυτός...
Παλεύω με τα σεντόνια...
Τα πετάω, τα μαζεύεω,
τα κάνω κουβάρι,
τα αγκαλιάζω...
Μα τίποτα.
Μάταιος αγώνας.
Κοντεύουν χαράματα.
Τα βλέφαρα κλείνουν.
Κοιμάμαι για λίγο.
Ονειρεύομαι...
Ένας άνθρωπος έρχεται
προς το μέρος μου.
Δεν τον βλέπω καθαρά.
Στο όνειρό μου είναι μέρα
και το φως του ήλιου με τυφλώνει.
"Έρχεται" σκέφτομαι.
"Μπορεί να είναι αυτός...
Αυτός που λείπει..."
Φτάνει κοντά μου...
Με προσπερνά...
Πετάγομαι λουσμένη στον ιδρώτα...
"Μόνη ακόμα και στα όνειρά μου"
λέω και τρέχει ένα δάκρυ...
Και τότε, η πρώτη ακτίνα του ηλίου μπαίνει απ' το παράθυρό μου...
Ήρθε για να μου κάνει λίγο συντροφιά.
Ήρθε για να μου πει πως ίσως η καινούργια μέρα σε φέρει κοντά μου...
Τζούλια Παπά
