Ονειρα κρυφά (της Σοφίας Τανακίδου)

Στο παραγάδι πιάστηκαν
τα πιο κρυφά όνειρα μου
και προσπαθούν έξω να βγουν,
μα μπλέχτηκαν και δεν μπορούν.
Σαν τα ψαράκια σπαρταρούν
και πνίγονται στα βάθη.

Η θάλασσα λυσσομανά,
όλο πιο μέσα τα τραβά,
να τα αποτελειώσει.
Και γω γοργόνα στην ακτή,
κοιτάζω δίχως πια ψυχή,
μια θάλασσα που χρόνια αμέτρητα
με έχει προδώσει.


Σοφία Τανακίδου

Φεγγάρι αρματωμένο (του Πέτρου Βελούδα)

Ξεδίψασε από τα δάκρυα της Αμαζόνας,
δίκοπο μαχαίρι, ρουφάει σύγκορμο,φεγγάρι αρματωμένο...
Απλώθηκε σαν σύννεφο και έκλεισε τα βλέφαρά του
στον κίνδυνο υποταγής στο άγνωστο...
Περικνημίδες πορφυρές, ασπίδες άσπρα δόντια,
ακόντια οι προσευχές θώρακας τα..βαγόνια..
Αγγίζει το σύννεφο και μουδιάζει το εγώ του
κοιτώντας την αντοχή από μουχλιασμένο ήλιο,
πόλεμο αναζητά με τα ουράνια..αναστήματα...
Πολεμο καραδόκει με τα..φεγγάρια...
Ο νικήτης εσίγησε και ο νικημένος καταιγίδα,
ξεδίψασε τον πόθο του για ..νίκη στην..Πυθία!


Πέτρος Βελουδας

Εμείς (της Αναστασίας Κουτσούκου - Κλεάνθη)

Μούσκευε το πρόσωπο η βροχή
μα η καρδιά μας έμενε ζεστή,
πάγωνε τα χέρια μας το κρύο,
αγκαλιαζόμασταν σαν ένας, όχι δύο

Έτρεμε η καρδιά μου στη βροντή
τα στιβαρά σου χέρια γίνονταν σκεπή.
Σχίζονταν ο ουρανός στα δύο
μα εμείς ήμασταν ένας όχι δύο.

Φοβόμουνα στη νύχτα να βαδίζω,
είχα όμως εσένα ν' ακουμπήσω.
Τρέμω και τώρα τη νύχτα,τη βροχή,
μαζεύομαι σε μι' άκρη, έρημη,μοναχή.

Γιατί η αγάπη να κρατήσει,όσο η βροχή;
γιατί ο έρωτας να ζήσει ,όσο μια νύχτα;
Στην αγάπη δεν μπόρεσα να μείνω ένα παιδί,
σαν φύλλο τρέμω πάνω σε κλαδί.


Αναστασία Κουτσουκου- Κλεάνθη