μες στα στήθια τους κρατώντας λάδι άρτο και ψυχή.
Δεν πετροβολούν τον ήλιο,
ούτε τα ψηλά βουνά,
μόνο ρίχνουνε τ΄αγκίστρια
να ψαρέψουν την καρδιά.
Με τους χτύπους να δειπνήσουν
και μ' αυτούς να κοιμηθούν,
και στο ξύπνημα της μέρας
μες στο φως να αφεθούν.
Κι από την αρχή ν΄αλείψουν
με το λάδι το κορμί
και στου άρτου το κομμάτι
να υμνήσουνε τη γη.
Και προσεύχονται στο κύμα,
στης θαλάσσης την πνοή,
να ΄χει ο βράχος για παρέα,
των νερών της τη ροή.
Να 'χει κι ο φτωχός ποιμένας,
ίσκιο ωραίο των αμνών
και του Διόνυσου οι νύμφες
να χορεύουν των θνητών.
Κάποιοι άνθρωποι μονάχοι
ταξιδεύουν στη σιωπή,
μες στα χέρια τους κρατώντας
εν' αγέννητο παιδί
Τ' αγκαλιάζουν δίχως λόγια,
δίχως φόβο στη ματιά,
τον ομφάλιο τον λώρο
ασημώνουν με φιλιά...
Νίκος Δημογκότσης
