Της Κυριακής τα όνειρα,
λένε πως πάντα βγαίνουν.
Ήρθες εκεί στον ύπνο μου
απόψε, βράδυ, βράδυ
ένα φιλί μου έδωσες,
έλαμψε το σκοτάδι.
Άνεμος φύσηξε βοριάς,
χάιδεψε την ψυχή μου,
εσάρωσε από μέσα μου,
της πίκρας μου κομμάτι.
Τραγούδι, μου ψυθίρισες,
εκει, γλυκά στ' αυτί μου.
Του γητεμού ήταν βάλσαμο,
ταχτάρισμα που μούλειψε
στην παιδική ζωή μου.
Σαν ξύπνησα, πρωί-πρωί
'κει στο νερό απ' το ρέμα,
την όψη μου καθρέφτισα
κι έμοιαζε να'ναι ψέμα
Μορφή γλυκιά,αγγελική,
το πρόσωπο είχε πάρει.
Άνεμος, αύρα έγινε,
απανεμιά και χάδι.
Ξεχώρισε ο Μορφέας μου
το φως απ' το σκοτάδι.
Αναστασία Κουτσούκου Κλεάνθη
