Κάθε μέρα εδώ και χρόνια,
έκλαιγε...εκεί, στο ίδιο τραπέζι
Στο τραπέζι της ζωής που μέχρι τώρα
κανείς δεν μπορούσε να μαζέψει τα ψίχουλα της.
Μιας ζωής σε δύο μάτια στριμωγμένη.
Μιας ζωής που έδινε παράσταση...Όχι πρόβα.
Μιας ζωής που την ζημωνε κάθε μέρα με τα δάκρυα της και έφτιαχνε το ψωμί που της πήρανε.....Το ψωμί της ζωής.
Μιας ζωής ρωγμή μες τα στήθια.
Μιας ζωής σε μια κάμαρα άδεια.
Μιας ζωής μ'ένα παράθυρο κλειστό, με τις βελουδινες κουρτίνες της σκηνής της ,που επεξαν τον πρωταρχικό ρόλο.
Μιας ζωής σ'ένα τασάκι σβησμενη......
Άνοιγε τα χέρια κάθε βράδυ και χόρευε το δικό της χορό. Το ζεϊμπέκικο της Ζωής!!!
Επιβραδυνε τα βήματα της απόψε.
Έβαλε τρεις τελίτσες...και επέλεξε να αιωρείται στο όνειρο....
Σωτηρουλα Τζιαμπουρη
