ΤΟ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ (της Ρένας Γερονταρα)

 

Η Ποίηση 

Είναι ανθοφορία και καρπός αγάπης. 

Λίθος πολύτιμος 

και άρτος ιερός. 

Αντίδωρο για τα δεινά της ζωής

και λύτρωση και βάλσαμο για τις πληγές.

Πως να χωρέσει σε δοσοληψίες;

Πως να στηθούν αργύρια ως αντίτιμο;  

Πως να εκποιηθεί η ουτοπία και τ' όνειρο;

Μπορείς να αγοράσεις μια ψυχή;

Πιάνεται το άυλο, το ανεκτίμητο;

Πως να καλλιεργήσεις έπειτα τον αγρόν του κεραμέως;

Το ανέφικτο.

Ρένα Γερονταρα

Τα ηλιοτρόπια (της Ρένας Γερονταρα)

 

Πάντα την Άνοιξη 

θυσίαζα φρεσκοβαμμένα ηλιοτρόπια

Ήταν ο τρόπος μου να ευχαριστήσω 

τις μοναξιές και τις ελευθερίες. 

Υποτακτικά έσκυβαν τα κίτρινα άνθη τους

θυσία στον βωμό που έστηνα

Όταν ξημέρωνε έκλαιγα.

Όλα αυτά τα αποκεφαλισμένα κοτσάνια

με αξιοπρέπεια έστεκαν στο κέντρο της αυλής.

Κι εγώ, ο δήμιος, λυπόμουν 

που είχα αναγκαστεί να ξοδέψω τόση ευτυχία.

Ήταν ο τρόπος της ζωής

το αδιαπραγμάτευτο "πρέπει" 

αυτό έκρινα, έφταιγε για τόσες θυσίες.

Μετάνιωνα. 

Μα την άλλη μέρα ξεκινούσα από την αρχή

Ένα αλλοπρόσαλλο μακελειό της αθωότητας

Χρειάστηκε να θυσιάσω όλο τον κήπο

πριν αντιληφθώ πως μάταια ξόδευα τόση ευτυχία.

Ο ήλιος ανέτελλε ερήμην θυσιών 

ακριβώς την ίδια ώρα

κάθε μέρα. 

Ρένα Γερονταρα

ΕΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΩ (της Ειρήνης Γερονταρα)

 

Αν κάτι έμαθα από τον θάνατο

είναι να μην αντέχω την συμβιβασμένη ζωή

Έτσι από τότε που ο πατέρας έφυγε 

κι έμεινα να μεγαλώνω μόνη πια

κρεμάω ποιήματα στα τζάμια

και δεν κοιτάζω καθόλου τους ανθρώπους

Αν με δείτε να μην σας χαιρετώ

είναι γιατί όντως δεν σας είδα

Έχω μια έγνοια, 

που πάει το βελούδο από το φτερό της πεταλούδας 

όταν αυτή χαθεί

και η τρίλια από τον κοκκινολαίμη

όταν έρχεται η άνοιξη.

Και κυνηγώ τις απαντήσεις

και προσπερνώ τους περαστικούς αδιάφορη

Είναι, βλέπετε, σημαντικές ερωτήσεις 

που απαιτούν την προσοχή μου για να απαντηθούν

έτσι χάνω στις δημόσιες σχέσεις και στους καλούς τρόπους.

Μεταξύ μας,

δεν ντρέπομαι καθόλου και δεν μετανιώνω. 

Ειρήνη Γερονταρα

ΝΕΟ ΣΝΟΜΠ (της Ειρήνης Γερονταρα)

Σε χώρους ματαιοδοξίας κι εγωπάθειας

εισερχόταν πάντα, με μάσκα.

Δεν υπήρχε λόγος ταύτισης 

ούτε αποκαλύψεων περιττών 

Άρτια ενδεδυμένη 

τον μανδύα της υπεροχής

κατατρόπωνε τους αστείους τυχαίους, ανταγωνιστές

ακατάδεχτα αγνοώντας τους.

Όσοι άξιζαν της προσοχής της 

ήταν σαφώς,

οι ελαχιστότατοι όμοιοι της.

Κι αυτοί συγκαταβατικά συγκαταλέγονταν 

ανάμεσα στους άξιους. 

Κατά τα άλλα,

ψήφιζε πάντα τα προοδευτικά κόμματα.

Ε δεν ήταν και καμιά συντηρητική

μήτε οπισθοδρομούσε. 

Τέλος. Οι νεοσνόμπ ήταν πλέον 

λαϊκοί. Είχε ολοκληρωθεί η επανάστασις. 

Ειρήνη Γερονταρα

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ (της Ειρήνης Γερονταρα)

 

Κάθε μέρα το ίδιο σκοτάδι αναμόχλευε 

Φορούσε το λευκό και βυσσινί πουκάμισο και το καλό το τζιν το πανταλόνι

κρεμούσε το τσιγάρο απ' το στόμα κι έμπαινε στ΄αμάξι

ίδιος με χτες. 

Σταματούσε για καφέ στου "Γρηγόρη":

φρέντο εσπρέσσο γλυκό,

ήξερε η πωλήτρια τον είχε έτοιμο.

Και τα Σάββατα κοιμόταν γλυκά στην αγκαλιά της

κι ονειρευόταν τότε που ήταν παιδί και έκοβε νεράντζια 

και τα πέταγε στους δρόμους τους κατηφορικούς να τα κοιτά να κυλάνε.

Κι όλο ερχόταν οι Δευτέρες και να ξυπνήσει δεν ήθελε.

Φορές της μιλούσε γλυκά με ερωτόλογα

Άλλες πάλι θύμωνε και την απόδιωχνε.

Κάθε μέρα το ίδιο σκοτάδι

Ίδιος με χτες.

Να προσμένει τα Σάββατα

Χωρίς εκείνην μοιάζαν Δευτέρες.

Ειρήνη Γερονταρα

ΝΑΥΑΓΩΝΤΑΣ (της Ειρήνης Γερονταρα)

Σκόπευε, πάντα, σε μια τελεσίδικη αποδόμηση.

Κάθε νέα γνωριμία

κι ένα κάστρο που επιζητούσε να καταρρεύσει-

ή έστω εκείνη το πίστευε.

Ταξίδευε σε μέρη μακρινά

που κάποιος της είχε αναφέρει την ομορφιά τους,

απλά και μόνο για να τον διαψεύσει

και να νιώσει νικήτρια.

Σαν να τους έλεγε: "Τίποτα δεν υπάρχει καλύτερο

από τον βάλτο που μέσα του κολυμπώ".

Κι όλοι για κείνην, υποκριτές και συμβιβασμένοι

Δεν παραδεχόταν ποτέ την ευτυχία τους.

Την αποδομούσε και χαιρόταν.

Πάντα το ίδιο.

Χωρίς ελπίδες

χωρίς προσπάθεια

έστω μια ικμάδα της,

να γίνει κάτι άλλο από αυτό που ήταν:

μια νικημένη γυναίκα,

ένα ανέσπερο ναυάγιο.

Χάνοντας την ουσία,

τον χρόνο, την ζωή της

ολόκληρη.

Ειρήνη Γερονταρα

ΠΟΙΗΜΑΤΑ (της Ειρήνης Γερονταρα)

Μ' αρέσουν τα ποιήματα
που πάνω στα δέντρα
τα σκορπάν οι ποιητές
κι εκείνα με ασφάλεια ανθίζουν.
Με πέταλα ανάλαφρα λευκά
μοιάζουν οι λέξεις.
Κι οι ρίμες βγάζουν μια μοσχοβολιά
όπου κι αν πας θα ευωδιάζουν.
Μ' αρέσουν τα ποιήματα
που φτιάξαν ποιητές με πόνο και λαχτάρα
κι ομόρφυναν τον κόσμου μας
διώχνοντας την αντάρα.
Ποιήματα τόσο φωτεινά
που δεν μοιάζουν μ' άλλα.

Ειρήνη Γερονταρα

Δικαιοσύνη (της Ειρήνης Γερονταρα)

Ανέφελοι ουρανοί
εμπόδιζαν τους αδαείς
να προετοιμαστούν για το αναπόφευκτο.
Κλείνανε τα μάτια ερμητικά
και γράφανε στίχους
να διώξουν το κακό
καθώς το κρύο μέταλλο
άγγιζε τον λαιμό μας.
Κι ύστερα κλαίγανε όσοι μπορούσαν.
Ευτυχώς υπάρχουν εκείνοι
που ζούσαν πάντα στα σκοτάδια.
Καλούνται, τώρα, να φέρουν πίσω το φως.
Κι ας μην το είχαν δει ποτέ τους.
Να θυσιαστούν στον βωμό της αφέλειας των έμπειρων.
Να ξορκίσουν το κακό
Να ξεπλύνουν τα λάθη
όλα με το κατακόκκινο αίμα τους.
Οι άλλοι στίχους έγραφαν.
Κι εμείς τους ζούσαμε.
Οι άλλοι με πλήκτρα πολεμούσαν
Εμείς με σφαίρες.
Οι άλλοι ακόμα ζούνε
κι ανασαίνουν μέσα από τους ρόγχους μας.
Αυτή είναι η δικαιοσύνη των άξιων.

Ειρήνη Γερονταρα

ΠΗΡΑ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ (της Ειρήνης Γεροντάρα)

Κάθε λέξη κι ένα δάκρυ.
Κι εγώ τα μάζεψα.
Μέρες και νύχτες ατέλειωτες.
Σε δρόμους, σε πλατείες, σε σπίτια μισάνοιχτα.
Στους κάμπους τους Θεσσαλικούς
και στα βουνά της "Πελοπόννησος".
Στα ανεμόδαρτα νησιά
και στους φλογισμένους ελαιώνες μας.
Συνέλεξα όλους τους καημούς,
τις λύπες, τις χαρές, τα βάσανα, της αγάπης
του έρωτα της ζωής.
Τα έδεσα στεφάνι και ποίημα τα έκανα.
Κι ας μην μου δώσατε τις λέξεις εσείς.
Μόνη τις πήρα από την ηχώ
εκεί στα βουνά των Δελφών
αυτή μου τις σιγοψιθύρισε
Κι εγώ τις ένωσα και τις έραψα και τις σκόρπισα.
Σαν που σκορπάς τα λουλούδια που πατά η νύφη στο γάμο.
Σαν που μοιράζεις τα γλυκά στη γιορτή.
Κι έκανα τραγούδια τα δάκρυα.
Να πάψουν οι λυγμοί.
Να γίνουν προσευχές.
Να τις ακούσει ένας Θεός που μας νοιάζεται
και να μας χαρίσει πια γαλήνη.


Ειρήνη Γεροντάρα

Ίσως (της Ειρήνης Γεροντάρα)

Ίσως μια μέρα, να ορκιστώ στην αγάπη
και ν’ αθετήσω τον όρκο μου.
Ίσως εκείνη τη μέρα, να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες
και το σύμπαν
Να ποτίσει απ’ το γλυφό της ματιάς σου όταν πικραίνεσαι.
Ίσως, τότε, εγώ να μην είμαι εντός της ψυχής μου,
μα σαν σαρκίο να την έχω αποβάλλει
και να ζω σε έναν άλλο χρόνο, ασύγχρονο,
όπου οι έρωτες είναι εφήμεροι και φρούδοι
κι οι ευτυχίες σκορπιούνται απρόσεχτα
με μια πρόφαση που διολισθαίνει στην αθανασία.
Εκεί, που οι όρκοι γελάνε αυθάδικα
σαν εγωιστές, πολύξεροι μαθητές που κοροϊδεύουν
κι αυτάρεσκα απαξιώνουν τους λιγότερο έξυπνους,
προσποιούμενοι πως κατέχουν κάθε ψιχίο γνώσης διδασκόμενης.
Ενώ, αργότερα ωριμάζοντας, διαπράττουν τα φριχτότερα των λαθών
εξαιτίας της υπέρμετρης αυτοπεποίθησης τους.
Έτσι ακριβώς αυτοαναιρούνται και καταποντίζονται στην αφάνεια,
έχοντας πρώτα μάθει να μην φθείρονται από πόνο, ούτε να δακρύζουν.
Ίσως ο χρόνος εκεί να τιμωρεί ανελέητα αυτήν την υβριστική τάξη που βυσσοδομεί
για να επιβάλλει τα ανίερα «Θέλω» της.
Ίσως να είναι η ίδια η εντροπία που την σκοτώνει.
και έτσι να εκδικούνται οι αλήθειες και να βρίσκουν δικαίωση, οι ρομαντικοί
και ονειροπόλοι σαν εσένα.
Ίσως αυτή η μέρα να ήρθε κάποτε για εμένα μα εγώ συλλήβδην να την απέρριψα
Κατ’ εξοχήν δική σου στο διηνεκές, αγαπημένε,
αντισυμβατικά επιμένοντας να υπηρετήσω ένα Ίσως που κατόπτριζε τις επιλογές μας.

Ειρήνη Γεροντάρα

ΓΥΝΑΙΚΑ (της Ειρήνης Γεροντάρα)

 Λάσπη και μετάξι.
Θεά και μούσα, μάνα, αδερφή και ερωμένη.
Τροφός, εργάτρια, ιέρεια,
παιδαγωγός και εστεμμένη της ζωής
θώκος δημιουργίας απαράμιλλος
άξια σεβασμού, λατρείας και τιμής.
Του έρωτα η έμπνευση κι απαύγασμα
ηδονικά και τρυφερά τα αγκαλιάσματα σου
μήτρα των θαυμαστών και τρομερών.
Εύγονη, καρποφορούσα, ζωοδότρα,
θεμέλιο και στήριγμα, προόδου ώθηση.
Πλήθος τα επίθετα που σε κοσμούν,
τόσοι οι τίτλοι, πολυποίκιλοι
μα ένας ο πολυτιμότερος:
Σύντροφος και συνοδοιπόρος.
Δόσιμο, αγάπη, λυτρωμός και ανακούφιση η ποδιά σου.
Μάνα ιερή. Γεννιέσαι, γίνεσαι και μένεις.
Η φύση να σ’ ευγνωμονεί, να σέβεται.
Γυναίκα από λάσπη και μετάξι εσύ πλασμένη.
Λογάριασε πόσα τα βάρη που φορτώθηκες
εντός σου κουβαλάς και προχωράς ν’ ανέβεις
της ζωής τ’ απάτητο βουνό.
Μεταξωτό μαχαίρι να κραδαίνεις,
υπεράσπιση και προστασία.
Κορμί από λάσπη σμιλεμένο
ανάκαρα στη δίνη της ζωής.
«Πέρα απ’ τα’ ανθρώπινα
Κι όμως ανέλαβα.
Για μια αγάπη όλα καμωμένα.
Γυναίκα, είμαι».

Ειρήνη Γεροντάρα