Σταλαγματιά (της Χριστινης Σκουλούδη)

...Ιδρώνει το χέρι του Ουρανού
το δρόμο της σκιάς του
κάτω απ'το γαλανό το ρούχο
της σελήνης...
Σκιρτούν οι πτυχώσεις καθώς
τα νύχια της χαράζουν
το δέρμα του Ουρανού...
που
μέσα στο φιλί της
λιώνει το φέγγος
των άστρων του καθώς
γεύεται αχόρταγα
τους τελευταίους
σπασμούς της
στα χείλη τα ορθάνοιχτα
των ηφαιστείων
που αιμοραγούν
το θειάφι και τ' ασήμι
της νύχτας
που χάνεται
στη δίνη
της ανατολής.

Χριστινη Σκουλούδη

Με το δικό μου σας αγαπώ (του Θωμά Θύμιου)

Δεν κατάλαβα γιατί
τα ποιήματα τα δικά μου δραπέτευσαν!
Απλώθηκαν στο πέλαγος, μικρά μαργαριτάρια.
Σαν νησιά, με τριαντάφυλλα, κρίνα στολισμένα.
 
Όταν εκφοβίζουν οι από πέρα…
Εδώ, τα άνθη ευωδιάζουν τα δικά τους αρώματα.
Ξέρουν να μετατρέπονται σε κυματοθραύστες
Στους τρικυμιώδες άνεμους, ειρηνικά αεροπλανοφόρα.

Επαναστάτησαν τα ποιήματα…
Τα σέλωσαν τα πουλιά, τα φίλησαν τα αστέρια.
Φτερουγίζοντας στο ομορφότερο πελάγιο ουρανό,
με ήχο καμπάνας, με το δικό μου «σας αγαπώ».
Να αγρυπνούμε για την ειρήνη, σε συναγερμό.

Θωμάς Θύμιος