Πέτρινο φιλί (του Αντώνη Σαμολαδά)

Πέτρωσαν τα συναισθήματα μου
σιγά σιγά έγινε πέτρα η καρδιά μου,
ακολούθησε αργά βασανιστικά το σώμα μου...
Έμεινα εκεί ακίνητος μια στήλη άλατος
ένα άγαλμα χωρίς ζωή, χωρίς ψυχή, που περίμενε...
Άραγε τι; Τι μπορεί να περιμένεις μετά την απόρριψη;
Ένα καινούργιο ξεκίνημα; μια νέα αρχή;
Έβλεπα αλλά δεν ένιωθα κάποιο συναίσθημα,
άκουγα αλλά τίποτε δεν έφτανε στην ψυχή μου...
Μέχρι που ήρθες εσύ, μέχρι την στιγμή
που με αγκάλιασες, μέχρι το δευτερόλεπτο
που ένιωσα την πνοή σου στα χείλη μου
και ύστερα ήρθε αυτό το φιλί...
Το σώμα μου άρχισε να αλλάζει
η πέτρα έγινε σιγά σιγά σάρκα,
η καρδιά άρχισε να κτυπά πάλι γρήγορα δυνατά,
σ’ αγκάλιασα σφικτά μην μου φύγεις...
Σε κοίταξα βαθιά στα μάτια και είδα το μέλλον μου...
Σου ψυθίρισα χαμηλόφωνα, πνοή μου...

Αντώνης Σαμολαδάς

Τη νύχτα θ' αγαπήσω (της Κατερίνας Κανάκη Αξουγκα)

Αριστερά το υπόγειο
Κρύψε όλα εκείνα που δεν ήξεραν το ψέμα

Δεξιά το άστρωτο κρεββάτι
Ησθένησε η σαρξ μου από πάλη έως θανάτου

Μπροστά η οθόνη
Εν όψει η μελλοντική δικτατορία αγκίστρι

Τα δάχτυλα μου πως σκεβρώνουν!
Ο χρόνος τα γρονθοκοπάει να σιωπήσουν

Πίσω όρθιες οι μνήμες
Εσάρπα μου τυλίγουνε  στους ώμους

Που είναι η ελευθερία;
Φέρτε μου ένα φτυάρι να σκάψω για τα έγκατά μου

Μένει το ταβάνι
Τη νύχτα θ' αγαπήσω, θ ΄αγαπήσω, θ΄αγαπήσω
την γυναίκα που περπατά στα σύννεφα
ως το πρωί που θα κατέβει με σχοινιά στο χώμα που πονά.

Κατερίνα Κανάκη Αξουγκα