Ποίηση
Ελένη Ταϊφυριανού
Χρήστος Παπαχρυσάφης
Ω! Εσύ μεγάλε ποιητή...
Που καταφέρνεις και ισορροπείς
στο τεντωμένο σχοινί της αλαζονείας σου...
Μαζεύεις τ' άνθη των λέξεων πλέκοντας στεφάνι,
και στεφανώνεις το προσωπείο σου...
Ομορφα είν’ τα λόγια σου και ωραία η γραφή σου
και με την άποψη αυτή πολλοί θα ‘ρθουν μαζί σου
μα όμως η μετριότητα εσάς θα διακατέχει
γιατί ποιητή όπως εμέ η πλάση άλλον δεν έχει
Ω! Ποιητή...
Εσύ που απαξιώνεις τα λόγια των άλλων
και μόνο τα δικά σου φληναφήματα θαυμάζεις...
Κοίτα και λίγο χαμηλότερα...
Κατέβα από το καλάμι...
ξεπέζεψε...
Περπάτα κανονικά...
Όσες φορές προσπάθησα το βλέμμα μου να ρίξω
Σε σας τα ποιητόπουλα συμπόνια εγώ να δείξω
Με βλέπατε σαν όχημα να γίνει η δουλειά σας
(άσε που δεν το άντεχα να βλέπω τη χαρά σας)
Εδώ κάτω, υπάρχουν υπέροχα λουλούδια
μπορεί να είναι μικρά,
αλλά έχουν υπέροχο άρωμα...
Δείξε λίγη προσοχή,
και τότε θα δείς το πραγματικό νόημα της φιλίας,
κι όχι αυτό που δείχνουν μερικές δεκάδες.....λάικ....
αυτό που λες δεν γίνεται αγαπητή μου φίλη
να θυσιάσω εγώ για εσάς την μέγιστή μου δόξα
άσε που υπάρχει κίνδυνος να βγει και παρά έξω
ότι αξία έχω μικρή και μέγιστη τη λόξα
