Πάτα τα πλήκτρα της ψυχής μου απαλά, μελωδικά να τραγουδάει.
Μ’ αν βρεις παράφωνη χορδή
πιο απαλά να ακουμπάς γιατί πονάει.
Είναι παράφωνη γιατί
από τη χρήση την κακή έχει ματώσει.
Κι αν μ’ αγαπάς τόσο πολύ
μόνο η αγάπη την πληγή θα επουλώσει.
Είναι τα μάτια μου κελιά
που μέσα έχουν φυλακίσει εικόνες μαύρες.
Θέλω να δω πιο καθαρά
σπάσε μου εσύ την κλειδαριά και έξω βγάλ’ τες.
Βλέπω θολά την αγκαλιά
είναι σαν να φορώ γυαλιά
που έχουν παλιώσει.
Με γρατζουνιές και δαχτυλιές
κι ας μοιάζουν όλα αυτά να έχουνε τελειώσει.
Παίξε τις νότες μου απαλά
καθάρισέ μου τα γυαλιά και άδειασέ μου τα κελιά
για να σε βλέπω.
Να τραγουδώ, να σε κοιτώ
κι απ’ το κακό το παρελθόν μου να απέχω!
Το ποίημα είναι από την χειροποίητη & τρισδιάστατη ποιητική συλλογή "Λευκό Χαρτί" της Ελεάνας Τσακιροπούλου που την επιμελείται και την κατασκευάζει η ίδια σε παλαιωμένο χαρτί και με χειροποίητη βιβλιοδεσία.
