Κρησφύγετο (της Γεωργίας Κιτσουκη Βασιλειαδου)

Έχτισα ένα βασίλειο για τους χειμώνες μου
κι άλλο ένα για τα καλοκαίρια
και ύστερα ζωγράφισα ένα φράχτη
από λουλούδια άγνωστα και πολύχρωμα
Εκεί διαφεντεύω για χρόνια
Καθώς επιστρέφω αγγίζω μια υπομονή
και ύστερα κρύβω πίσω από ένα καθρέφτη
τις ανασφάλειες και τις απογοητεύσεις
Κι ύστερα κρύβομαι κι εγώ
στην ασφάλεια της ανατολικής πλευράς
εκεί που ο ήλιος σαν ανατέλλει
μου μηνύει να ξεχάσω κάθε σκοτεινή γωνιά
και να χαμογελάσω που συναντιόμαστε πάλι
Στην κάθε μέρα ζωγραφίζω κι ένα χαμόγελο
για κάθε ώρα, στο κάθε δωμάτιο,
κι ένα μεγάλο για όλους
Εκείνο το κρεμάω στην πόρτα, στολίδι
φτιαγμένο με έγνοια και αγάπη
Μα όσο κι αν κρύβομαι, καμιά φορά τρυπώνουν,
πότε ξεδιάντροπα απ την πόρτα, άλλοτε από χαραμάδες
πόνοι, δάκρυα, αγωνίες, άγχη
Κι όλα έχουν για αποστολέα, ανθρώπους
Δικούς μου
Κι εγώ είμαι τόσο φιλόξενη
Τελικά το κρησφύγετο ήθελε επισκευή
Κι εγώ, μόνο να ζωγραφίζω έμαθα...

Γεωργία Κιτσουκη Βασιλειαδου

Νύχτα μοναξιάς (της Έλενας Μαυροειδή)

Νύχτα  μοναξιάς  κι απόψε, παράξενη που είναι η σιωπή  αργούν οι ώρες να περάσουν  σε αδιάβατα μονοπάτια περπατούν.

Κι η ανάσα μου, κι αυτή αγκομαχά περνοντας απ το δρόμο  της καρδιάς, κι ύστερα χάνεται ...

Νύχτα λησμονιάς, ξεχασμένες κι οι χαρές,  δεν χτυπάει το τηλέφωνο, άδικα περιμένω να ακούσω τα βήματα  σου στην πόρτα, αλλού σε βρήκε η νύχτα ...

Κι ακούω τον χτύπο του ρολογιού που σπάνε τη σιωπή, κάνω κρυφά μια προσευχή, όταν θα φτάσουν εκατό να ρθεις, κάθε φορά το ίδιο  ...

Νύχτα μοναξιάς, στριμώχνονται οι αναμνήσεις, ποια πρώτη μπροστά  μου να φανεί, ποια θα μου σπάσει τη σιωπή να θορυβήσει,και ποια θα με πονέσει πιο πολύ.
Στο τέλος πάντα εσύ ο πρωταγωνιστής ...


Έλενα Μαυροειδή