Που πας αλύγιστος, ωχρός,
άνθρωπε αδικημένε;
Η καταφρόνια των καιρών,
ακόμα να σε ρίξει;
Αυτοί οι τάχα μου άρχοντες,
άνθρωπε προδομένε,
κάθε όνειρο που έκανες,
στο βούρκο το 'χουν πνίξει..
Το άσχημο, το βρώμικο
το κάθε τι παράλογο,
κουρνιάζει μες στο λίκνο
των απάτητων βυθών τους!
Μα το ξεφάντωμα του νου σου
που καλπάζει σαν το άλογο,
τυπώνει τον επίλογο
στην βίβλο των παθών τους!
Ανάξιοι οι δήθεν βαθυστόχαστοι,
οι τόσο ιλαροί,
οι άδοξοι προφήτες,
οι ποιμένες των αμνών!
Μονότονα βαδίζεις,
σκεφτικός μήπως σε βρει,
χέρι ρομφαία!
Σπεύδε να πεις,
ω δύναμη ουρανών!!
Εσυ!!!
Ο λόγιος που νανουρίζεις
ένα πνεύμα, μια ιδέα!
Εσύ!
Ο κάτωχρος του τίποτα
δεν έχω πια να χάσω!
Μια τόλμη αδικημένε ξετρυπώνει
οσονούπω τόσο νέα,
που θα δηλώσεις!!!
Ειμαι ο άνθρωπος
που όλα θα τα σπάσω!!!
Τριάδα Ζερβού
