Να σκιτσάρω καραβιές (της Βίκυς Δρακουλαράκου)

Εσύ φταις αλήτισσα καρδιά, που αρπάχτηκα μαζί σου
γιατί τα φτερά μου ήθελες, στη γη να τα κρατήσεις...
Θέλω να σκιτσάρω καραβιές, πάνω τους να ταξιδέψω 
τον πόνο τον αρχοντικό, που έχω βαθιά στο βλέμμα !

Κράταγες όλες μου τις σιωπές, πίσω απ΄τα βλέφαρά μου
ερημιά με βάφτισες, κάτω από δυο φεγγάρια μέλι...
Ζωή, μου το ονόμασες, μ΄έκλεισες εκεί, με όρια τα πρέπει
κοκκινάδι δεν μου έδωσες ποτέ, στα μάγουλα να βάλω !

Με φόβιζες με τη βροχή, και τις φωνές του θέρους μου σιγούσα
αλλά η αγάπη διάβηκε, στον ψίθυρο του χωραφιού με στάχυα...
Είδα τ΄ουρανού το πρόσωπο, να γδύνεται μπροστά μου
κι αξιώθηκα του έρωτα την μαχαιριά, γλυκά να μ΄ανταμώνει !

Και φταις εσύ, που φύλαγες χωρίς δεσμά την αγκαλιά μου
τα χείλη μου τα δρόσισε, η μεταλαβιά απ΄του έρωτα τη μέθη...
Τώρα απ΄τα σύννεφα θα βγω, και κόκκινα πανιά θ΄ανοίξω
και συ μ΄ένα ζεϊμπέκικο βαρύ, το πάθος μου ας φοβερίζεις !

Βίκυ Δρακουλαράκου

 Από την υπό έκδοση ποιητικής συλλογής  "Γενέθλιος Έρωτας" 

Πίνακας by konstantin razumov

Αναμέτρηση (της Μαρίας Μηνά)

Ζητάω πίσω τη ζωή μου
που σπατάλησα να χτίσω
αυτά που γκρέμισες.
Φύτεψα ελιές κι αμπέλια .
Ζητάς να στα χαρίσω.
Το νερό που τα έθρεφε.
Τον ήλιο που με ζέσταινε.
Το φεγγάρι που ακούμπησα
τα όνειρα τ' αξόδευτα.
Τους δρόμους που χάραξα
και των γονιών το μνήμα .
Το σπίτι μου το πατρικό
των παιδιών μου το αύριο.
Μεθώ με το κρασί μου
αλείφω λάδι το κορμί μου.
Έλα αόρατο κακό που σ'έθρεψα
με αθωότητα κι αφέλεια .
Κόπιασε σε μαρμαρένιο αλώνι.
Ήρθε η ώρα της αναμέτρησης.

Θέλω το τόπο μου πίσω.

Μαρία Μηνά

Φόβοι (της Πολυξένης Ζαρκαδούλα)

Χαλί οι φόβοι σου ρίξ τους και πάτα πάνω τους... Τα σαράκια που σου τρώνε την ψυχή
να φοβηθούνε και να εξαφανισθούνε... Μην φοβάσαι,οι απέλπιδες προσπάθειές σου θα βρούνε τρόπο να ξορκίσουν το κακό... Αυτό το κακό που σου φύτεψαν στην ψυχή
άλλοι φθονεροί που την ευτυχία σου μισούνε! Κάν' τα όλα πέρα και πάτησέ τα...
Μην φοβηθείς αν στο διάβα σου κι άλλα βρεις.... Τώρα ξέρεις: δύναμη κι υπομονή θέλει.... Εκείνος ξέρει τι κάνει από κει ψηλά .... Χαμογέλα και θωρακίσου στα ζιζάνια
που σου ρημάζουν την ψυχή
και σου κρατούν την ψυχή
φυλακισμένη αιώνες τώρα!!! Πολυξένη Ζαρκαδούλα 30/12/17

Ο άγγελος (της Πολυξένης Ζαρκαδούλα)

Δυο φτερά άγγελοι σου φόρεσαν Στ' άσπρα το κορμί σου το έντυσαν Ξέρω πως δεν το διάλεξες! Όμως εκείνοι σ επέλεξαν Ήξερα πως θα 'φτανε η μέρα... Κανένας δεν το κατάλαβε Εσύ όμως,άγγελέ μου, το γνώριζες.... Το ένοιωσα στον τρόπο που κοιτούσες Ένα φιλί δεν πρόλαβα να σου δώσω Σε όλο τον ουρανό άστρα θ απλώσω! Το πιο φωτεινό σ εσένα το 'χω χαρίσει Μήπως η ζωή με λυπηθεί και πίσω σε γυρίσει!!!!! Πολυξένη Ζαρκαδούλα 4/1/18