Πάντα το τέλος
καραδοκεί σε μια ανύποπτη
στροφή του δρόμου μας.
Όσο κι αν τον στρώναμε στο διάβα μας
με τα νιογέννητα ολόφρεσκα άνθη της άνοιξης
τους μυρωδάτους από ουρανό στίχους μας
την ανάσα ζωής του απρόσμενου καινούργιου έρωτα
που μοιράζει απλόχερα φρούδες υποσχέσεις
την ελπίδα της παρθένας πρωινής ηλιαχτίδας
το ξεπροβόδισμα του απογευματινού λιογέρματος
τις θλιμμένες νότες του πιάνου εκεί κατά τα μεσάνυχτα
και το ναζιάρικο κρυφτό των άστρων
μέσα στις ζεστές μας παλάμες.
Πάντα το τέλος
καραδοκεί σε μια ανύποπτη
στροφή του δρόμου μας.
Όσο κι αν
η πολυπόθητη αρχή
ήταν στρωμένη με βάγια
υποσχέσεις για αιωνιότητα
ατέλειωτα παγωμένα ξενύχτια
σκέψεις από μια ακόμη ματωμένη πανσέληνο
και δάκρυα από φθαρτά υλικά.
Κι η ποίηση...
Πάντα φτωχή και πάντα παράταιρη
στις πολυάσχολες από ματαιότητα ζωές των ανθρώπων
ποιός την λογάριαζε όταν ούρλιαζε
ποιός την υπολόγιζε όταν δάκρυζε
ποιός χαιρόταν μαζί της όταν ερωτευόταν
ποιός την επισκεπτόταν όταν πονούσε
ποιός την λυπόταν όταν απλά σιωπούσε.
Ας της πετάξουμε φεύγοντας
με το κεφάλι αλλού από ντροπή γυρισμένο
πριν αποχαιρετίσουμε για πάντα
ακόμη έναν δήθεν μεγάλο έρωτα
ένα ακόμη αρχαίο μαραμένο τριαντάφυλλο
επάνω στο νιόσκαφτο μνήμα της.
