Θεέ μου,
Εκτυφλωτικά φεγγοβολή.
Μαγική, θαμπώνει
το μισάνοιχτο μπουμπούκι!
Της αύρας η αναπνοή
περνά πίσω από το δικό της αυχένα,
της υψώνει τα σταρένια μαλλιά
στον ήλιο. Το κορίτσι με ντύνει
με του Μάη χαμογέλα.
Τι λίκνισμα! Τι κομψότητα! Τι γοητεία!
Να, η νέα Αφροδίτη
της καρδιάς μου Παρθενώνα.
Τα μαλλιά,
σαν της Έδεσσα καταρράκτη.
Ανοιχτή βεντάλια
αγγίζουν βελούδινα την σαγήνη λεκάνη.
Είναι δάκρυ,
από την αυγή ζυμωμένη.
Γονατίζουν οι κρίνοι, κατακόκκινοι.
Τώρα μαζί της
από το γνωστό στο άγνωστο,
χάνετε στου ουρανού το βυθό,
ερωτευμένη με τον ήλιο!
Φως ερωτεύτηκα,
υπάρχει τίποτα καλλίτερο;
Είμαι ξύπνιος μέσα σε όνειρο,
ονειρωττοντας το όνειρο.
Θωμάς Θύμιος
