Είναι στιγμές που σκιάζονται τα μάτια
τότε
κατεβάζω υδάτινες κουρτίνες
με της καρδιάς το αλάτι υφασμένες
νανουρίζω το φόβο
και ακουμπώ το παραμύθι μου
στου ονείρου τη γιορτή
προσδοκώντας
βροχή από πεφταστέρια
να ασημώσουν
τα νυχτερινά μονοπάτια των εμμονών μου.
Τούτες τις ώρες
ας μείνουμε σιωπηλοί
οι λέξεις πάνε κι έρχονται
όμως τα μάτια σου
είναι τα μόνα λόγια
που μπορώ ν ακούσω
Λόγια απλά και πολύτιμα.
Χρυσαυγή Τούμπα
