Ξεγελάς...
κρυμμένη μέσα σε χρώματα
και εικόνες
όμως σε θωρώ
στα ματωμένα φεγγάρια...
σε χαμόγελα στημένα
στα πορτρέτα πλανόδιων ζωγράφων...
Σε συναντώ...
σ' ένα ξόδεμα ήλιου..
σ' ένα ροζ αρκουδάκι
πεταμένο στα σκουπίδια...
Σε αναπνέω...
σ' ένα μπουκάλι
φθηνού αρώματος...
στον ιδρώτα
ενός πληρωμένου έρωτα...
Συνεχίζεις να κρύβεσαι...
τοιχοκολλημένη
σε αφίσες δρόμων...
Παροξυσμός ενός
άρρωστου καιρού...
Τ' όνομά σου;
ΘΛΙΨΗ
Με στίχους πάνω στο χαρτί να λάμνω στον καιρό
με κάποιο ίσως παράπονο και μια μικρή πικρία
κι όταν αέρας που φυσά, με παίρνει σαν φτερό
με σέρνει κάτω στο γιαλό και με πετά στα πλοία.
Πατάω γκάζι να σε βρω, σε χάνω στα μισά
που είναι Σάντσο τ΄άλογο και που η πανοπλία;
λούφαξε ο λύκος μονομιάς σαν σκύλος μου αλυχτά
κι όλο ρωτάς αν φάνηκαν τα πλοία απ' την Τροία!
Βγάλαμε ρίζες στα μισά, τσιγγάνα μου καρδιά
ο μακελάρης άργησε και ποιος θα μας γκρεμίσει;
τι πάλι λέει, υπόσχεσαι ετούτη τη βραδιά,
που πριν το γλυκοχάραμα θα το΄χεις λησμονήσει;
