Γυμνοί χωρίς τις αυταπάτες τους σε δίχτυ προσμονών τυλίγονται αρχέγονα ένστικτα στην ίδια θέση στιγμές αιώνες. Μετουσιώνουν το φόβο σε ρίσκο ήχοι προαιώνιων εντολών μπλέκουν το ποτέ με το τώρα. Δονούνται οι φλέβες στους ήχους βιολιών σαν τραγούδι παρθένων φωνών μελωδούν οι λέξεις τους. Τρέμουν οι μύες των ρημαγμένων κορμιών
σαν ψίθυροι αέναων ροών ραγίζουν οι ανάσες τους. Θρηνούν οι ψυχές... παγώνουν οι ανάσες ντυμένοι με τις αυταπάτες τους στο θρόισμα των κουρασμένων σιωπών στη δύση των ηδονικών λυγμών δύουν τα μάτια τους.
Χρυσαυγή Τούμπα
