Άτιτλο (της Κατερίνας Πανταλέων)

Κυλά η ζωή και φεύγει..
Σαν τ' αεράκι που το δέρμα μου χαϊδεύει τούτη τη στιγμή..

Δέρμα αχάιδευτο από σένα..
Ζωή γεμάτη ρωγμές,
απ' όπου μπαινοβγαίνουν
κλέφτες κι αστυνόμοι οι στιγμές..

Κι εσύ δεν είσαι εδώ..
Άτονο ρέει στις φλέβες το αίμα..
Κι ο χρόνος αναλώνεται
σε ανούσιες επαναλήψεις..
Κι όλα τριγύρω -
μέρες, τόποι, άνθρωποι -
μοιάζουν εκνευριστικά ίδια..

Ξέρεις κάτι;
Υπερβάλω..
Επί της ουσίας είναι όλα καλά.

Αλλά λείπεις..
Κι αυτό τα ντύνει όλα
με ένα γκρίζο παράπονο πικρό..

Κατερίνα Πανταλέων

Ονειρα Αδράχτια (της Κικης Κωνσταντίνου)

Τα σκοτεινά της μάτια,  γέννησαν την  Ελπίδα.
Μέσα της, θυσιάστηκε η συνενοχή.

Στην επιφάνεια ήρθε και πάλι Ολεθρος, έσυρε μαζί του μια κρυφή συνομωσία Αγάπης.

Οι άνθρωποι φοβήθηκαν, θέλησαν τη διδαχή να την κάνουν αλήθεια και την αλήθεια, να την επαγωγή μιας ανώτερης, εσωτερικής αξίας.

Οχι, δεν θα τη μαρτυρήσω!

Η σιωπή έγινε μέταλλο,  αναζητεί μιαν έρημο γεμάτη γνώση που εξοστρακιζει το  άνομο νερό. Στο τέλος,  μόνος θα μείνει. Τον γοήτευσε βαθιά η μοναξιά.  Παραδόθηκε!

Μέσα της,  κουβαλά μιαν αλώβητη πεδιάδα μα ο κάμπος των πονεμένων,  γέννησε γυαλιά.  Το πράσινο λευτερώθηκε ως κόκκινον. Το ζεστό κόκκινον,  που τιμωρεί την εικασία.

Σαν ζεστό ηλιοβασίλεμα,  φωλιάζει μέσα της, η οργή.  Αντέχει,  εκείνη αντέχει.  Αυτός αναζητεί μιαν όαση, ένα αβέβαιο γαλάζιο.

Τα  όνειρά του,  αδράχτια!

Δεν αντέχει η άτρακτος μάτια μου, σε λησμονώ.

Κική Κωνσταντίνου