Ο χρόνος στέκεται απέναντι
Καρφωμένος στον τοίχο
Και με κοιτά
Δεν με υπολογίζει
Δεν ενδιαφέρεται.
Το βλέμμα του σαρώνει τον χώρο μου
Τον διυλίζει.
Σήμερα
Τα φτερά σου λείπανε
Κομμένα από την ρίζα.
Μα πετούσες ασίγαστος
στο παρόν
στο παρελθόν
στο μέλλον.
Αναρωτιέμαι
Τί να γύρευες άραγε;
Γιατί ήρθες;
Δεν έχω για σένα ούτε φωλιές ούτε κλαδιά
Ξυλοκόπος εν βρασμώ πέρασε χθες και τα έκοψε
με τα ίδια σου τα χέρια.
Το ρολόι στέκεται ανέκφραστο και με κοιτά
Αντίστροφα μετρώντας
Ανορθόδοξα
τον χρόνο.
Η ώρα κοντοστέκεται πάνω στον λεπτοδείκτη
Ο ωροδείκτης κινείται παθητικά
Αδιάφορα
Κάθε συμβάν έγινε
και ότι έγινε κρέμεται τώρα στην οξύτητα του τίποτα.
Πηγαινοέρχεται ρυθμικά
Έρχομαι, δεν έρχομαι
Τικ τακ
Έρχομαι, δεν έρχομαι
Αναποφάσιστα.
Τώρα τα γρανάζια πηγαίνουν μπροστά
καθώς πρέπει.
Κι εσύ
ξαναγύρισες στο μικρό μας σφαγείο.
Κάθε λέξη περιέχει και μία τομή
χειρουργικής ακρίβειας
χωρίζοντας την πρόταση σε αγεφύρωτες αποστάσεις.
Άρθρα και σύνδεσμοι
λελυμένοι.
Η τελεία στον δείκτη μονολογεί
Έρχομαι, δεν έρχομαι
Έρχομαι, δεν έρχομαι…
Προσπαθώ να σε συμμαζέψω όπως όπως
Ξεκρεμώ και αποκαθηλώνω κάθε στίγμα
Ενώνω και δένω μαζί όλες τις λέξεις
σε δεμάτια.
Έρχομαι, δεν έρχομαι
Φεύγω, μη φεύγεις
Κι εσύ αιωρείσαι ακόμη μέσα στο δωμάτιο
γυρεύοντας το κλαδί που μόνος σου έκοψες.
Δεν έχω πια κλαδιά για σένα
Σκάλισα πάνω τους
ένα σύννεφο και τα έλυσα να φύγουν…
Γεωργία Κιουλαχογλου
