Για την κόρη Μαχσάν (Της Γεωργίας Δεμπερδεμίδου)

 

Δεν της έφεραν το καλό φουστάνι 

τα καινούργια παπούτσια την άσπρη κορδέλα στα μαλλιά.
Την έχωσαν στην κάσα με μαύρα ρούχα 
τα  δάχτυλα της κομμένες ελπίδες 
γέμισε το σάβανο σκόνη οστών 
τα χείλη της πίκρα πολύ πίκρα και παγωμένα.
Για ένα μαύρο μαντήλι που έπεσε για λίγο 

και φάνηκαν οι τρίχες από τα μαλλιά έτσι 
σκέπασε όλα τα κρίματα του κόσμου 
τα νιάτα της η αρχοντιά. 
Μια κόρη κηδεύτηκε άδικα 
Και έπειτα το μεγάλο τραύμα 
πόνος αγανάκτηση θυμός.
Είναι σαν να πέρασε ο κόσμος 
το ματωμένο ποτάμι στην απέναντι όχθη. 
Μια κόρη κηδεύτηκε 
Οι ώμοι μου βαραίνουν από θλίψη 
αγκυλώνει μια θηλιά στο στέρνο
να μου κόβει την ανάσα.
Ανελέητη η πράξη κρεμόταν σε εκείνα τα  σκοτεινά πρόσωπα χωρίς ντροπή το μόνο 
που τους ένοιαζε να της κόψουν 
το νήμα της ζωής.
Πάνω από τον τάφο της ψυχές πονούν
και ένας παράδεισος θρηνεί. 
Λίγες ώρες μετά αντί να την στηρίξουμε ζωντανή ας την μνημονεύουμε  πεθαμένη.
                       

Γεωργία Δεμπερδεμιδου