Δε με αντέχω πλέον. Άλλο αποφασίζω και άλλο πράττω. Μικρές φωνούλες στο μυαλό μου, με οδηγούν στις αποφάσεις μου. Μα αυτές οι φωνές δε συμφωνούν ποτέ μεταξύ τους. Έχουν καθημερινή διαμάχη μέσα μου. Κι’ εγώ κάποιες φορές νιώθω ανήμπορη να αποφασίσω τι θέλω. Τι θα κάνω. Τι θα πω. Η φωνή της λογικής όμως, μου χαϊδεύει την ψυχή.
-Μη μιλάς πολύ, μου λέει.
-Δεν είναι σωστό αυτό, συνεχίζει.
Η αντίθετη φωνή χορεύει με τρελό ρυθμό μέσα μου. Σε όλα έχει ένταση. Είναι φωνακλού πολύ. Τόσο που τρώγομαι με τα ίδια μου τα ρούχα. Με μπερδεύει.
Και εκεί που αποφασίζω το "όχι" , ανοίγω το στόμα μου και λέω "ναι".
Κάποιος να με μαζέψει σκέφτομαι. Ή να ράψω τα χείλη μου. Ή να κάτσω στη θέση μου.
Όπως και να έχει, δικές μου οι φωνές, δικές μου οι αποφάσεις. Δικές μου και οι ευθύνες. Στο χέρι μου όμως κρατάω ένα χρυσό κλειδί, που με βγάζει ασπροπρόσωπη κάθε φορά που το χρησιμοποιώ. Το κλειδί της σιωπής. Και αφήνω τον άλλον να καταλάβει ότι εκείνος θέλει. Δε με αφορά. Το μόνο που θέλω είναι να τα βρίσκω συνεχώς με τον εαυτό μου και να υποστηρίζω τα θέλω μου.
Και ας μη μ’ αντέχω κάποιες φορές.
Μ’ αγαπάω όμως.
Και ας με μαλώνω.
Αυτοκριτική λέγεται αυτό.
Ε, και αν τρώω τα μούτρα μου καμιά φορά, όλα στο παιχνίδι της ζωής είναι.
Μέσα από τα λάθη μου, μαθαίνω.
Αλίμονο αν έβαζα επάνω μου τη ταμπέλα της τέλειας.
Εξάλλου, ουδείς αλάνθαστος.
Εύη Γουργιωτη
