Διέξοδος (της Μαρίας Κουτουση)

 

Σκόνη; Ομίχλη; Καπνός;
Αναμενόμενη εξέλιξη
Τόσες φωτιές στην πλάτη της γης...
Τόσα άγρια άλογα καλπάζουν 
και οργώνουν την πολύπαθη φλούδα της...
Τόσα δάκρυα γίνονται σύννεφα
και καταπλακώνουν το στήθος της...

Όχι, δεν είναι φυσικό το φαινόμενο!
Κανονικά θα έπρεπε να φαίνεται ο ορίζοντας
Κανονικά θα έπρεπε να φαίνονται οι δρόμοι
Κανονικά σε κάποια αλήθεια οδηγεί το φως...

Το φως!
Αυτό είναι ο στόχος...
Βολεύει το ασαφές
Ο καπνός, η ομίχλη, η σκόνη!
Το θολό τοπίο του κόσμου...
Αποθαρρύνει
Μουδιάζει
Αδρανοποιεί
Σε λανθασμένους δρόμους οδηγεί.

Μούχρωμα, δυσδιάκριτο το μέλλον
Πισογύρισμα σε σκοτεινούς καιρούς...
Άλογους!
Φόβου συσκότιση
Η εποχή του μύθου επί θύραις.

Γαλάζια σφαίρα της γης,
ταξιδεύεις αμέριμνη στο σύμπαν
ή κρύβεις στην καυτή σου την καρδιά
πόνο για τον κόσμο
που φύτρωσε στη φλούδα σου;
Με ποια ελπίδα τον κρατάς;
Με ποιο σκοπό τον κουβαλάς;

Σκόνη, ομίχλη, καπνός, συσκότιση...
Ας ανάψει κάθε πηγή φωτός!
Σκοτάδια πολλά περάσανε
και σκέπασαν πολύπαθη τη γη.
Μ' αυτή ακόμα ταξιδεύει...

Ας πνεύσουν άνεμοι,
πνεύματα φωτεινά,
λυτρωτικός ο αυγινός 
ορίζοντας να ανατείλει

Μαρία Κουτουση

Κατά βάθος (της Μαρίας Κουτούση)

Είσαι μόνος...

Χαμογελάς μέσα στην οικεία σου ερημιά,

στο χώρο το μεστό από την ώριμη, 

τη γαλήνια εκδοχή σου.

Με βήματα άφοβα

προχωράς προς την αλήθεια σου. 

Προς τη μόνη αλήθεια...,

της οδού προς εαυτόν.

Για να μη χάσεις την ψυχή σου,

θρηνώντας για χαμένες προσδοκίες

και ματαιώσεις, μέσα σ' ένα ρευστό

και αβέβαιο κόσμο...

Απατηλές προσδοκίες, σε εποχές

άγουρες και ανυποψίαστες.

Γιατί το ξέρεις πια

ότι κατά βάθος είσαι μόνος...

Ότι με άλλες μοναξιές δίπλα σου

μοιράστηκες τις ελπίδες σου,

τις εποχές σου,  τα άνθη σου

και τους καρπούς .

Με άλλους κατά... βάθος μόνους.

Ναι, είσαι μόνος.

Αλλά  συντροφευμένος

από τις μοναξιές όλης της γης. 

Και σίγουρα όχι χωρίς ελπίδα.

Μαρία Κουτούση

Κάθαρση...(της Μαρίας Κουτούση)

 

Σαν το παιδί που βγαίνει στην αυλή
μετά την καταιγίδα
και βλέπει μακριά τους κεραυνούς
με δέος και κρυφή χαρά,
που πέρασε η μπόρα
κι έφυγε ο φόβος του μακριά...
Έτσι κοιτάς τις θύελλες,
που μέσα στροβιλίστηκε
και μούσκεψε η ζωή σου...
Με μυστική ανακούφιση,
που οι κεραυνοί ξεμάκρυναν
κι απ' τη φωτιά τους σώθηκες.
Σαν το παιδί που λούφαξε
σε μητρική αγκαλιά
απ' το κυνήγι του κακού σωσμένο...
Έτσι κοιτάς τους φόβους 
τους παλιούς, που ξόρκισες...
Μ' ανομολόγητη χαρά
για της Πυθίας τους χρησμούς,
που αληθινοί δεν βγήκαν...

Μαρία Κουτούση

Η μουσική...(της Μαρίας Κουτούση)

Τα τραγούδια κουράστηκαν

χρόνια να περιμένουν βουβά

στο κατώφλι των χειλιών.

Πήραν αγκαλιά τους στίχους 

και φεύγουν...

Τα βλέπει που χάνονται στον ορίζοντα

και δύναμη δεν έχει η φωνή 

να τα καλέσει πίσω.

Και η καρδιά δεν αντιδρά...

απρόθυμη, πικραμένη, θυμωμένη...

γιατί την πρόδωσαν οι λέξεις

που έντυσαν τα όνειρα...

Μια  νοσταλγία μόνο...

Το κλάμα της μουσικής

που μένει πίσω - αιώνια σαγήνη-

ατέρμονη ομορφιά στα μύχια της ψυχής​.

Η μουσική μόνο...

Συνένοχη κι αθώα... επιμένει

να ταξιδεύει την ελπίδα

με μια παράξενη προσδοκία.

Παράξενη μουσική...

Ελεύθερη από γήινα υλικά!

Χωρίς τα όρια, χωρίς τη σκλαβιά του λόγου...

σε άρρητους κόσμους οδηγεί.

Σαν προσευχή που ταξιδεύει,

ώρα νυχτερινή, σε ουράνια ύψη...

Μαρία Κουτούση

Το κλειδί (της Μαρίας Κουτούση)

Ποιητή,

η ποίησή σου ένα μικρό άγγιγμα

στο άπειρο κάλλος

στην άπειρη σοφία.

Ένα μικρό ψήγμα αέναου φωτός...

Μια ελάχιστη απόπειρα

έκφρασης άρρητου λόγου.

Ποιητή,

η ποίησή σου μια μαρμαρυγή

στο χάος.

Μια στιγμιαία αναλαμπή

του αιώνιου

στης ψυχής σου το κάτοπτρο.

Ποιητή,

τι έχεις που δεν έλαβες;

Ποια έμπνευση χωρίς πηγή;

Ποιο θρόισμα χωρίς τον άνεμο;

Ποιος φλοίσβος χωρίς τη θάλασσα;

Ποιος ίσκιος χωρίς το φως;

Ποιητή, 

Σε γέννησε η Ποίηση,

η άναρχη και ατελευτητη...

Ένα μικρό κλειδί σου χάρισε

την πόρτα της καρδιάς ν' ανοίξεις

για να μπει το φως...

Ένα μικρό βιολί

τις νότες που σου στέλνει ο ουρανός

να παίξεις.

Μαρία Κουτούση

Της Γης και του Ουρανού (μελλοντική έκδοση)