Η γκρίζα εποχή (της Ιωαννετας Δοκαναρη)

Αγαπημένη μου μέσα σου κλαις.
Το κλάμα γίνεται  κραυγές.
Κλέφτες ληστεύουν  τη ζωή σου.
Ψεύτες ανάβουν μια φωτιά.
Μένεις με όνειρα   γυμνά
στην ονειροζωή σου.

Την  αγκαλιά και τα φιλιά
στείλε  στα περασμένα.
Τα χάδια άφησε  κι αυτά
 βορά στα ξεχασμένα.

Αγαπημένη μου σε τείχη σε κλείνουν.
Τοίχους χοντρούς γύρω σου χτίζουν.
Φυτεύουν μέσα σου  το φόβο.
Τροφή  στου άγνωστου τον τρόμο.

Στολίσου πια με μοναξιά ,  χωρίς φιλιά, χωρίς στοργή.
Δέξου μια άνοστη ζωή,μοναχική ,πολύ σκληρή.

Αγαπημένη μου ,γκρίζα  τα  σχέδια για μας.
Αλύπητη  η μαχαιριά  στης ζωής μας τον καμβά.

Αλλά ...εμείς... αμφισβητούμε στόχους  αόρατων εχθρών.
Το νήμα πάντα θα κρατούμε των  πιο βαθιών  αναπνοών.
Θύμα ποτέ σου δε θα γίνεις, γιατί εγώ θα σ' αγαπώ.

Ιωαννετα Δοκαναρη

Άτιτλο (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)

Μη θαρρεις πως σβηστηκε η μοιρα
και τα χναρια αδικως αποκολληθηκαν
απο την χαιδεμενη σαρκα!
Μη νομιζεις στ' αδειο βλεμμα
δεν απεικονίζεσαι στη μνημη!
Κι αν σώθηκαν τα ομορφα...
σε βρισκω παντα στα κρυμενα!
Στο περιθωριο ενος εσωψυχου!
στου ονειρου μου τη γεφυρα
σε φανερωνω,
σε ξαγρυπνω τα βραδια πλαι,
σαν ελπιδα σε φροντιζω
στο αδειο τ' ουρανου μου παραβάν
σε προβαλλω, σαν νοημα ευχης!
Και στα καλύτερα τερτιπια
του μυαλου... θα 'ρθείς!
Σκια στον ηλιο... καταμεσημερο
μ' ακολουθεις!
Παρέα στ' άδειο μου πλευρό
σαν ενα ταιρι θαμπο!
Σαν μια σταγονα της βροχης σου
με δροσιζεις
μαγνητιζοντας καταματα τ' αδιάφορό μου
κοιταγμα...
Συγνωμη...
Χαιδευω ευθυς τις παραστασεις μου
στην οψη σου!
Στο πεσιμο των αστεριων...
απ' τ' ανοιχτο παραθυρο θα μπεις!
Ποτέ ακάλεστη δεν θα 'σαι στο κενο μου!
Χτιζεις φωλια χελιδονιου μεσ' το μυαλό...
την ιδια παντα Ανοιξη!
Φωτοτυπια μιας ευτυχιας!
Τιποτα πια στη θλιψη
δεν προφταινει την καρδια!
Κληρονομια σου, τ' αποτυπωμα στη ψυχη!
Σαν επιβιωση... τα στενα μας διατρεχω νοερα....
Στα χναρια τους σ' ονειρευομαι!
Μ' αποκλεισμενα οραματα στο μυαλο!
Στην αφανεια των στιγμων!
Κι' ετσι.......... σε ζω!

Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος