Το χτύπημα.
Έλα να σου πω πώς γίνεται....
Πρώτα έρχεται το χτύπημα στο κεφάλι.
Μετά στα πόδια.
Μετά αλύπητα τα χτυπήματα σε όλο το σώμα σου.
Μετά σε λένε ταραχοποιό στοιχείο.
Κατόπιν αναιδή και ατίθασο.
Μετά σε χτυπούν λίγο παραπάνω για να συνετιστείς.
Μετά σου λένε ότι προκαλείς. Έχεις Μεγάλη γλώσσα. Θα σου δείξω ποιος κάνει κουμάντο εδώ.
Πιο πριν βέβαια είχες σκύψει το κεφάλι.
Είχες κλείσει το στόμα πολλάκις.
Είχες καταπιεί τις σιωπές.
Είχες νιώσει ενοχές.
Είχες πιστέψει πώς φταις εσύ.
Τώρα πια είσαι αναίσθητος στην αναλγησία.. Τώρα σκέψου..
Σκέψου. Μέτρησε. Μέτρησε τα δάχτυλα σου. Πόσες ήταν οι σιωπές που κατάπιες, εκεί που όφειλες να ορθώσεις το στήθος;
Πάμε. Μέτρα μου. Μια στο σχολείο, όταν σου κάνανε οι συμμαθητές το νταή.
Δύο στη δουλειά.
Τρία για εκείνη την αγάπη που σε παράτησε.
Τέσσερα, γιατί ήσουν καλό παιδί και τα καλά παιδιά δεν μιλανε. Και έτσι δεν έπρεπε να μιλήσεις.
Πέντε, γιατί σε ξεπούλησε ο καλύτερος σου φίλος.
Έξι, γιατί έχασες τον καλύτερο σου φίλο.
Επτά, γιατί ποτέ δεν είσαι επαρκής σε τίποτα.
Οχτώ, γιατί έμαθες να κάνεις τα χατήρια.
Τα άλλα δύο σε βάζω να τα σκεφτείς και μόνος..
Μια ζωή σιωπή, σιωπές. Είσαι πληγωμένος μέσα και έξω.
Κι όλα αυτά, γιατί πάντα ήσουν το καλό παιδί.
Και από τα πολλά χτυπήματα δεν πονάς πια. Σε μάθανε πώς να μαθαίνεις...
