Κυριακή 13 Ιουνίου 2021

Άτιτλο (της Αντριάνας Αρβανιτιδου)




 Έρχεται μια μέρα που το μόνο που θέλεις είναι να κλείσεις τα μάτια σου και να μην σκέφτεσαι τίποτα. 

Ψάχνεις να βρεις τον λόγο που έμεινες πίσω, που έμεινες να υπομένεις αυτό το τόσο βαθύ σκοτάδι. Ο χρόνος προσπαθεί να σου δείξει το σωστό για σένα, να σε κάνει να καταλάβεις έστω και για λίγο τον λόγο που γίνονται όλα αυτά τα άσχημα στην δικιά σου ζωή. 

Κοιμάσαι και ξυπνάς με ένα γιατί και ένα νόημα τελείως χαμένο κάπου στο βάθος των ανέμελων χρόνων σου. 

Στέκομαι πολλές φορές μπροστά στο παράθυρο μου και νιώθω ότι έχω κλειστεί σε μια δική μου φυλακή. Εγώ μόνη μου πίσω από το παράθυρο μου και έξω ο αληθινός κόσμος. 

Δυστυχώς κάνεις δεν μπορεί να νιώσει ότι πλέον έχω περάσει απέναντι και δεν μπορώ να γυρίσω πίσω, δεν μπορώ να γίνω ξανά αυτό το ανέμελο, μικρό "χαζό" κοριτσάκι. Δεν μπορείς να σβήσεις με μια απλή γόμα όλα όσα έζησες, όλα όσα θέλεις απλά να μην υπήρχαν. 

Λένε να μην κοιτάς στο παρελθόν, μερικές φορές όμως πρέπει να το κάνεις για να δεις μέχρι που έχει φτάσει η δύναμη σου. Να θυμηθείς τα όνειρα σου από την αρχή, γιατί μόνο στα παιδικά σου χρόνια θα βρεις τι πραγματικά ήθελες, τότε που όλα ήταν αθώα και αγνά.

Χάνεις την υγεία σου και από εκεί και πέρα τίποτα δεν είναι το ίδιο. Χάνεις τον άνθρωπο σου και το νόημα της ζωής απλά σου γελάει ειρωνικά και έρχεται και η χαριστική βολή με τον να σου παίρνει και τον μοναδικό άνθρωπο που σε καταλάβαινε και τότε βυθίζεσαι. Και συνειδητοποιείς ότι από το βυθό της θάλασσας πρέπει να βγεις μόνος σου, να βρεις την δύναμη και το οξυγόνο να ανέβεις για άλλη μια φορά στην επιφάνεια για να νιώσεις έστω και μια φορά ότι μπορείς και πάλι να γίνεις ένας φυσιολογικός. άνθρωπος.

Όσο βυθίζεσαι δεν μπορείς να δεις τίποτα, νιώθεις το απόλυτο κενό όλα περνάνε από δίπλα σου και δεν μπορείς να αντιδράσεις. Και έρχεται η μαγική στιγμή που από κάτι ασήμαντο, μια ταινία, ένα βιβλίο, μια απλή φράση που άκουσες τυχαία, γίνεται το θαύμα και βρίσκεις την απάντηση σε όλα.

Η θέληση μου να δει ο κόσμος όλα όσα έχω καταλάβει για την ζωή είναι ο μοναδικός λόγος που είμαι ακόμα εδώ. Όταν δυο σημαντικές ψυχές πετάνε ελεύθερα ψηλά στον ουρανό και σου αφήνουν το

βάρος της δικής τους ζωής, δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Μόλις τα σκεφτείς όλα αυτά τότε όλα γίνονται ξεκάθαρα, σε ένα μόλις λεπτό.

Στην τελική δεν νικάς την ζωή ή τον θάνατο, νικάς τον ίδιο σου τον εαυτό, νικάει η ψυχή σου το σώμα σου. Αν η ψυχή σου καταφέρει να γιατρέψει το σώμα σου τότε είναι που δεν χάνεις ποτέ, τότε εκπληρώνεις τον λόγο που η ανάσα σου μπορεί να δώσει νόημα και σε άλλες ζωές.

Αντριάνα Αρβανιτιδου

Μην έρθεις σαν κλεφτης (της Στέλλας Μαναλη)





 Το παράθυρο του ουρανού άνοιξα σήμερα εμπρός μου και ήλιος μπήκε φωτεινός...             

Κι αναρωτιόμουν... τόσο φως κι εγώ να

έχω σκοτάδι;

Μέρα και νύχτα έβλεπα το σκοτάδι  να μην φεύγει... Και τώρα σαν αντίκρυσα τον ουρανό γαλάζιο με ήλιο από τα μάτια σου, βλέπω και σου φωνάζω...

Που ήσουν μέρες τώρα... μάτια μου..νύχτες πολλές περάσαν...

Μου χτύπησες την πόρτα μου.. κι εγώ ήμουν ζαλισμένη.. Ανοιχτή θα την αφήσω, από το παράθυρο μην μπεις... σαν κλέφτης να μην έρθεις... οι κλέφτες μπαίνουν μια φορά και μένουνε για λίγο...

Εσύ μπες από την πόρτα μου.. αυτήν που έμπαινες πάντα.. και τίποτα δε βασταγες, μονάχα την καρδιά σου...που την άκουγα και σε περιμένα... κι ας ήμουν μακριά σου....


Στέλλα Μαναλη