Η ΡΟΔΙΑ ΠΟΥ ΚΛΑΙΕΙ (της Ευας Μαζοκοπάκη)

Θα σας πω μια ιστορία

μες στου χρόνου την πορεία

για μια γέρικη ροδιά

πού 'ζησε μια σαϊτιά

απ' του έρωτα την πίκρα

μιας αγάπης.. βαριά ήττα.

Ήταν κάποτε μαθές

 έρωτας αψύς που… λες

πού ‘ταν απαγορευμένος

κι απ' το κρίμα λαβωμένος.

 

Αγαπούσε μια φορά

μια γυναίκα και κυρά

παντρεμένη πέντε χρόνια

μαθημένη στα σαλόνια

του κολίγα τους, τον γιο

πού ‘μοιαζε με αετό

και είχαν όμοια ηλικία

λίγο πριν τα εικοστρία,

με ορμή της άγριας νιότης

πού ‘γινε αγάπης πότης.

Ερωτεύτηκε η καρδιά τους

μ' όλη την αγνότητα τους

και ευχήθηκαν μαζί

τη δική τους διαφυγή

απ' τους νόμους τους παλιούς

τους κανόνες τους σκληρούς.

 

Μα δυστυχώς το μυστικό τους

έκλεψε το ριζικό τους 

πριν προλάβουν ν' αντιδράσουν

την ευτυχία τους ν' αδράξουν.

Κάτω από την ροδιά

έφαγε μια μαχαιριά

ο λεβέντης νιος τση Κρήτης

απ' το γέρο Ψηλορείτη.

Και η κόρη πληγωμένη

απ' της μοίρας το νυστέρι

δεν τον άφησε μονάχο

για της κόλασης τον πάτο.

 

Άλλη μία μαχαιριά

στης καρδιάς της τη γωνιά

και τον έπιασε απ' το χέρι

στων αγγέλων το λημέρι.

Δάκρυσε και η ροδιά

πού ‘ζησε την σαϊτιά

στης ψυχής της τον κορμό

απ' τσ' αγάπης τον καημό.

 

Και δεν έβγαλε πια ρόδα

από κείνη ναι την ώρα

κι είν' η μόνη που θυμάται 

την αλήθεια που κοιμάται. 

Κι αν βρεθείς ποτέ κοντά 

στου κορμού της τα ριζά  

μία ευχή μόνο να στείλεις

για τ' αγγέλων το καντήλι.

 

Εύα Μαζοκοπακη

 

Τραγούδι εμπνευσμένο από το αντίστοιχο διήγημα μου ΤΟ ΡΟΔΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ.

"ΞΕΦΩΤΟ ΑΦΩΤΟ" (της Εύας Μαζοκοπακη)

Στο σκοτεινό των πόθων δεν ξεπροβάλλει η Άνοιξη των σκέψεων.

Ο χειμώνας των παθών σκορπίζει χιόνι και ρημάζει τις ευχές.

Ακόμα και οι αμυγδαλιές θυμώνουν με τούτο το αδιάκοπο χιόνι.

Αρνούνται τη μοσχοβολιά τους στο αδιέξοδο.

Το αδιέξοδο δεν χαράζει δρόμους.

Βγάζει μπροστά το άλφα της στέρησης.

Και τούτη η στέρηση σου αφαιρεί δικαιώματα.

Με άλφα στερητικό η ελπίδα στα ποτισμένα από λάσπη χαντάκια.

Με άλφα στερητικό το άρωμα σε νοτισμένα με δυσωδία βαλτόνερα.

Με άλφα στερητικό το χρώμα σε πληγωμένα από βράχια μονοπάτια.

Με άλφα στερητικό η δροσιά σε στοιχειωμένα από κάπνα σπήλαια.

Με άλφα στερητικό ο αντίλαλος σε κλειδωμένα από εμπάθειες στόματα.

Με άλφα στερητικό το τοπίο στης ψυχής την αφώτιστη εικόνα.

Με άλφα στερητικό το όνειρο στου νου τον ξεφτισμένο ορίζοντα.

Με στερητική ανάσα το αδιάφανο μέλλον του κόσμου μας.

Το ξέφωτο ανθίζει την Άνοιξη.

Στο σκοτεινό των πόθων η Άνοιξη κρύβεται .

Στο μαστίγωμα των ελπίδων το όνειρο πνίγεται.

Στην κρεμάλα των φόβων η ζωή τεμαχίζεται.

Στην φυλακή των απάνθρωπων η ευγένεια πλήττεται.

Στην οργή  των καημών μόνο η ποίηση δεν συντρίβεται.

Κι άλλαξε όνομα το ξέφωτο.

Βαπτίστηκε Άφωτο.

Μα πίστεψα στην Ποίηση και με το άστρο της, φωτίστηκα.

Κι αν πλησιάζει το τέλος ..θα φωνάξω με δύναμη πάλι την...Ποίηση.

Εύα Μαζοκοπακη

“Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΚΥΚΝΟΥ “ (της Εύας Μαζοκοπακη)

Εορτή του κάλλους…..

Τα κοχύλια σχημάτισαν σχέδια να στολίσουν τον δρόμο του!

Τα βότσαλα ντύθηκαν σε έντονα χρώματα να φωτίσουν το διάβα του!

Τα πουλιά πετάρισαν σε αιθέρια σχήματα να αναγγείλουν την είσοδο του!

Τα κύματα άφρισαν με διαμαντένια ηχώ να καλωσορίσουν την εικόνα του!

Οι γοργόνες κέντησαν άυλα πέπλα να ντύσουν

την θέα του!

Τα ψάρια τραγούδησαν ανεξίτηλα άσματα να 

φωνάξουν το πέρασμα του!

Η άμμος σκουπίστηκε με κρυστάλλινα χτένια 

 να ξεκουράσει το περπάτημα του!

Ο φωτογράφος ετοιμάστηκε με ευκρινή κάμερα

να αποθανατίσει την δόξα του!

Το μαντολίνο κουρδίστηκε με μαγικό δοξάρι

να πλημμυρίσει την αύρα του!

Ο κύκνος πλησίασε!

 Άπλωσε τα κάτασπρα φτερά του.. και μειδίασε!

Η φύση υποκλίθηκε στην απρόσμενη ομορφιά του.

Όλοι ατένισαν το υπέρμετρο κάλλος του.

Η φύση παραδόθηκε στο όραμα του.

Και κανείς δεν κατάλαβε…

Μόνο το μαντολίνο ..δάκρυσε!.

Ο κύκνος λύγισε!

Ξάπλωσε στην άκρη της θάλασσας.. και ρίγησε!

Το κύκνειο άσμα του ..μόλις τελείωσε!

Η μοίρα μόνο με κάλλος τον….στήριξε!!

Κι ο κύκνος από τη δική του τη θέα ....πλανήθηκε!!!

Εύα Μαζοκοπακη

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ..ΜΕ ΕΝΑ...ΣΥΝΝΕΦΟ (της Εύας Μαζοκοπακη)

 

Στο σύννεφο που απλώνει το απέραντο γκρίζο του

μιά ευχή στέλνω στα περβάζια του γείσου του.

Στο σύννεφο που αρπάζει το χρώμα των όρκων μα

μια προσευχή ζύμωσα στη λεκάνη των πόθων μας.

Στο σύννεφο που σκορπίζει τα σκούρα του χρώματα

μιά ελπίδα τεντώνω στου ουρανού τα αετώματα.

Στο σύννεφο που διανύει χιλιάδες αέρινα μέτρα

στους φίλους μου μήνυσα να απλώσει φαρέτρα,

να τους δώσει πίσω τα χαμένα της αγάπης τους όνειρα

να αρπάξει με βία των ψυχών τους τα φόβητρα.

Εύα Μαζοκοπακη

"ΑΛΜΥΡΟ ΔΑΚΡΥ" (της Εύας Μαζοκοπακη)

Από ιδρώτα και κλάμα η ελπίδα ..

σπρωγμένη,

από αλμύρα και πόνο η ματιά ..

κεντρωμένη,

από τη ράχη του φόβου το φιλί ..

ματωμένο,

από το δάκρυ που καίει το πρωί.. 

πληγωμένο.

Από της στάχτης τη φλέβα η ανάσα 

...κομμένη,

από το χρώμα της μπόρας η αυγή ..

πετρωμένη,

από το γκρι των ονείρων μια φωνή ..

ξεχασμένη,

από το θάμπος της ήττας μια καρδιά.. σκλαβωμένη.

Και πίσω απ' τα άστρα στων χρόνων την πέραση...

τριαντάφυλλο κρύβω στων χυμών μου τη θέαση,

ζωγραφισμένο με κόκκινο ...άλικο..

δίχτυ

που τονίζει περίτρανα της ψυχής μου τον δείχτη!

Εύα Μαζοκοπακη

Υ.Γ Γιατί και τα αλμυρά δάκρυα μπορούν να ποτίσουν  

..κήπους συναισθημάτων,φίλοι μου!

"Άρωμα αγάπης" (της Εύας Μαζοκοπακη)

Μύρισα..μάτια στην οσμή του βασιλικού.
Μύρισα ..χέρια στο άρωμα της γαρδένιας.
Μύρισα ..ανάσες στη μυρωδιά των πόθων.
Μύρισα... στόματα στη γεύση του γαρύφαλλου.

Μύρισα.. ελπίδες στο χρώμα της θάλασσας.
Μύρισα... ανάγκες στην πνοή του έρωτα.
Μύρισα ..προσδοκίες στην αύρα του τριαντάφυλλου.
Μύρισα... οράματα στην αναπνοή του παράδεισου.

Μα τούτο το άρωμα
που μου ρίζωσε
......στης ψυχής το παράθυρο,
κι άνοιξε πέταλα
στο περβάζι μου στ' άπειρο
έχει τη γεύση του άτρωτου,
την υφή της αλήθειας,
το χρώμα του άφθαρτου,
την ηχώ της ακρίβειας.

Είναι η ευχή μιας αιώνιας
των ψυχών μας ,ανάγκης,
το δοχείο που ..πότισε
απ' το άρωμα της αγάπης!

Εύα Μαζοκοπακη

Άλωση ψυχής (της Εύας Μαζοκοπακη)

Ακροβάτης απείθαρχος σε τσίρκο, η ανάσα μου
να στηρίζεται στο σκοινί που λικνίζεται σαν αιώρα.

Επιβάτης σε σαπιοκάραβο, η σκέψη μου,
να κλυδωνίζεται στους τριγμούς των ρευμάτων.

Λαθραναγνώστης σε σκισμένο βιβλίο, η ψυχή μου,
να φυλλομετρά τις σελίδες των παθών.

Πολεμιστής σε αρένα μονομάχων, οι αισθήσεις μου,
να παλεύουν στον αγώνα των καημών.

Ιππότης θολός σε πίστα ιστορίας, η  αλήθεια μου,
να διαλύει στο κάδρο το έρεβος των πόθων.

Σταυροφόρος αιθέριος σε μάχη, η αγάπη μου,
να τεμαχίζει σε διάφανες χώρες τα δάκρυα .

Γυρολόγος σε τόπους ανύπαρκτους, η λαχτάρα μου,
να πουλάει σε πλάνα μέρη την ελπίδα της ζωής.

Κυβερνήτης άυλος σε θάλασσα κρύα, η θέρμη μου,
να ποτίζει σε άμμους το νέκταρ της φύσης.

Παλιάτσος παλαίμαχος σε σόου, οι φόβοι μου,
να διατρέχει σε βάθρα το γέλιο των ρυτίδων.

Θεατρίνος κακόγουστος σε σκηνή, τα ένστικτα μου,
να δίνει ερμηνεία στο εύρος των πληγών.

 Αλήτης σε δρόμους φθαρμένους, η γλώσσα μου,
να φωνάζει σε πλήθος το μήκος της λύπης .

Ακροατής κωφός σε θέατρο άμορφο, η ιστορία μου,
να δηλώνει σε αμάχους το βάθος των ονείρων.

Πειρατής ξέπνοος σε ταξίδι ανήκουστο, οι πόθοι μου,
να κουρσεύει σε ωκεανούς τα λάφυρα της ανάγκης.

Αετός άφτερος σε ουρανό κατάμαυρο, το πείσμα μου,
να υψώνει λάβαρα στο βουνό των κριμάτων

Ήρωας άσημος σε μυθολογία, οι τύψεις μου,
να κυνηγά σε δάση τα δαιμόνια του “είναι”.

 Αμαξηλάτης ραγισμένος στο χώμα, ο εαυτός μου,
να κυλάει  σε παγοδρόμιο την άλωση της ζωής.

Γιατί η Άλωση, έννοια άπιαστη, ανήκει σε μένα
ο κρότος που σκόρπισε με γέμισε αίμα...
μα ο Τιτανικός που ναυάγησε, πότισε φόβους
ισάξια άλωση  Θερμοπυλών με  τριακόσιους!

Εύα Μαζοκοπακη

Α  ΠΑΓΚΡΗΤΙΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 2019
Από την λογοτεχνική ομάδα " ΚΡΗΤΩΝ ΛΟΓΟΣ"
Εμπεριέχεται στην πρώτη ανθολογία ποίησης " Κρητών λόγος

Άτακτες σκέψεις (της Εύας Μαζοκοπακη)

Ο πόνος που κρύφτηκε στη φωλιά της άλωσης
…..δεν λύνει τα καρφιά της φυλακής.

Η αλήθεια που χάθηκε στα σοκάκια της πίκρας
…..δεν βρέθηκε στο διάβα του ονείρου.

Η αγάπη που σβήστηκε στο κύμα του σκότους
…...δεν ανάβει στο τζάκι του χρόνου.

Οι πόθοι που μαράζωσαν στο βωμό του λάθους
....δεν ξύπνησαν στην αγκαλιά της αγάπης.

Η θλίψη που άπλωσε στο γκρίζο της σκέψης
…...δεν στέγνωσε στη ζεστασιά των ευχών.

Ο έρωτας που μίσεψε στη ξενιτιά της απάθειας
….δεν γύρισε στο σπίτι του γέλιου.

Ο άνθρωπος που έσκυψε στους καημούς των ονείρων
…...δεν κέρδισε πόντους στα δώρα ζωής

Κι όμως, παντού υπάρχει ένας μικρός παράδεισος
.....κρυμμένος στις σκέψεις μας!!

Εύα Μαζοκοπακη