Τα χέρια μάτωσαν τρυπημένα στο καρφί της Αποκάλυψης
Εγινε γκρί η ματιά του Σαββάτου και αναστεναγμοί
ξέπλυναν την θυσία των αμαρτωλών συννεφιών..
Ο ήλιος σταυρωμένος ικέτης στον ουρανό
της περιπλάνησης,στάζει κίτρινη μελαγχολία.
Αδιάφορα τα πουλιά τον προσπερνάνε.
Το ξημέρωμα δεν πλαγιάζει στο προσκέφαλο
της νύχτας, υπάρχει αιχμάλωτος στον ορίζοντα
της θέλησης...
Τα φεγγάρια δεν τυφλώνονται
στο θελκτικό φώς του ήλιου
τα αστέρια φέγγουν στο παράπονό του,
απροσδόκητα γλυστρούν στην καταχνιά...
Τρείς κουβέντες από το στόμα του ήλιου
και οι αχτίνες του δεμένες με άλυσίδες.
Φωτογράφησε ξανά την προσευχή του
για να βλέπει ο Θεός τις ικεσίες.
Ξέσπασε σε κλάματα
έκαψε τη σιωπή του
και ένα πουλί στο ράμφος του
κρατάει...την ...ψυχή του!...-
