Χαμένη στου μυαλού τα μονοπάτια. Πήρε το δρόμο. Πάντοτε ίδιος. Τον είχε διανύσει Ξανά και ξανά. Μα σήμερα είναι διαφορετικά Τον βλέπει τον δρόμο μα δε βρίσκει το λόγο που εκεί ξανά γυρνά. Στη μέση του στέκει μα πια δε γνωρίζει γιατί είναι εκεί. Τριγύρω ο κόσμος τρέχει σκουνταει γοργά περπατάει σημασία καμιά. Πανικος μες το βλέμμα κανείς δεν της δίνει βοήθεια πια. Μα ωστόσο γνωρίζει το ξέρει το νιώθει Πώς κάπου μακριά Υπάρχει εκείνος που την ψάχνει και θέλει να τη βρει λαχταρά. Εδώ στη γωνία θα μείνει για λίγο. Αυτό το σημείο μοιάζει γνωστό. Της θάλασσας ακούει το έντονο κλάμμα Και του παιδιού της το γέλιο ζεστό. Εδώ ήταν πριν χρόνια που μαζευαν κοχύλια και κτίζανε κάστρα μαζί. Εδω περιμένει Να ακούσει ξανά τη δική του φωνή. Καποιος πλησιάζει. Δεν τον γνωρίζει μα στη φωνή του ριγά. Μανούλα...Έλα πάμε μη ξαναφύγεις ποτέ μακριά Μας τρόμαξες μάνα! Αχ μάνα παιδί έχεις γίνει ξανά...
Σοφία Τανακίδου
