Δείλι (του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

Χρυσές  και  ρουμπινί  φωτιές  ανάβουν
το  δείλι,  με  απόκοσμη  λαμπράδα,
κι  ορέγονται  οι  ψυχές  απ΄ομορφάδα 
σαν  όλες  οι  ασχολίες  τους  παύουν.
Δείλι  θάναι  πλιά  σαν  καταλάβουν
πως  τέλεψε  η  ζωή,  κι  η  σοροκάδα  
θα  σβήσει  τις  φωτιές,  και  μια  θαμπάδα
θ΄απλώσει,  κι΄ οι  ψυχές  θα  μεταλάβουν.
Νοσταλγίες  θα 'ρθούν  γοργοπετώντας,
παλιές  αγάπες  θά χουν  πια  κινήσει,
κάποιες  φωνές  θ΄αρχίσουμε  βογκώντας
λίγο  πρίν  η  ψυχή  να  μετοικήσει.
Ω!  νάταν  μπορετό  πάνω  στη  κλίνη
ξάφνου  η  θανή  να΄ρχόταν  με  γαλήνη! 

 Αριστομένης  Λαγουβάρδος
 από  την  ποιητική  συλλογή
  << Το  τέλος  της  αθωότητας>>

Αποβροχάρα μια γαλήνη…(του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

 

Αποβροχάρα  μια  γαλήνη  είχε  ξεμείνει,

στου  δάσου  τα  δεντρά,  στα  μονοπάτια,

του  βουρκωμένου  σύγνεφου  τα  μάτια,

της  γης  τον  πόνο  είχε  απαλύνει.

Τέτοια  ώρα  ο  λογισμός  διψά  και  πίνει,

της  γης  τα  πλούτη,  από  χρυσά  κανάτια,

κι ως  βάρκα  κυλά,  με  γερά  ξάρτια,

και  της  ζωής  την  πίκρα  αργοσβήνει.

Μα  του  ηλιού  ο  χρωστήρας  ξαναρχίζει,

να  ροδοβάφει  σύννεφα  στη  Δύση,

κι είν’  έγνοια,  η  βροχή  να  μην  ξυπνήσει.

Στιγμές  γλυκές  της  σιωπής  που  ανθούνε,

στα  σπίτια  που  η  αυλόπορτά  τους  τρίζει,

κι οι  γκιόνηδες  αργά  μονολογούνε.

Αριστομένης Λαγουβαρδος

ύνε.

Σαν κοπάδι… (του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

Σαν κοπάδι πρόβατα τρέχουν τα σύννεφα.

Μαύρα αγριοπούλια- σαν λυκόσκυλα- τρέχουν

από δω κι΄ από κει, και τα φωνάζουν.

Φουσκωμένα απ΄ το γρασίδι τρέχουν

τα σύννεφα στους ουράνιους βοσκότοπους.

Τρέχουν πάνω από τις πεδιάδες, τα οροπέδια,

πάνω από τα λαγκάδια, πάνω από τα σπίτια…

Τρέχουν…

Σε μια μοναξιά είναι βυθισμένα όλα,

σε μια γλυκιά νοσταλγία.

Αριστομένης Λαγουβάρδος

Πιστευω πως είναι αξία (του Αριστομένη Λαγουβαρδου)

Πιστεύω πώς είναι αξία η ζωή,
το νερό, το τριαντάφυλλο το μυρμήγκι.

Πιστεύω πως είναι αξία να προστατεύω το  περιβάλλον,
σε πείσμα όσων πιστεύουν πώς ένας κούκος
δε φέρνει την άνοιξη,
να χαμογελώ με το γέλιο ενός παιδιού,
που θυμίζει ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα.

Πιστεύω πως είναι αξία να κοιτάζω τη βροχή
μέσα από το τζάμι ακούγοντας τα ΄΄Πέτρινα  χρόνια΄΄,
το ΄΄Va  pensiero΄΄, το ΄΄je  ne  regret  rien΄΄
ή το  ΄΄Μy  wαy΄΄.

Πιστεύω πως είναι αξία αυτό που περιμένω, γιατί ακόμα
μου λείπει αυτό που αναζητώ, και συνεχίζω
να το σκέφτομαι.

Πιστεύω πως είναι αξία τα μάτια ενός μωρού που
παρατηρούν, καθώς η αναπνοή του χαλαρώνει
πρίν να αφεθεί στον ύπνο.

Πιστεύω πως είναι αξία η δύναμη ενός ατόμου
με ειδικές ανάγκες, που στην ερώτηση ΄είσαι  κουρασμένος΄,
απαντά΄όχι΄, ενώ την προηγούμενη μέρα ευχαριστούσε το Θεό
για την πρόοδο που είχε.

Πιστεύω πως είναι αξία η πορεία, όταν ελαφραίνει
το σώμα, χαλαρώνει τους χτύπους η καρδιά,
και το μυαλό προχωρά ανανεώνοντας τις  δυνάμεις.

Πιστεύω πως είναι αξία ο ασπασμός σ΄ένα αδύναμο,
τα δάκρυα και η απλότητα του ανθρώπου,
η αθωότητα του παιδιού.

Πιστεύω πως είναι αξία τα τρυπημένα παπούτσια μου,
κατά την πορεία σε τόπους δύσκολους και  ωραίους.

Πιστεύω πως είναι αξία ο αυτοέλεγχος και η ευχαρίστηση
για κάθε στιγμή της ζωής, το θάρρος για
να ξεπερνώ κάθε δυσκολία, το να δέχομαι

κάτι που δεν μπορώ να αλλάξω.

Πιστεύω πως είναι αξία η αμφιβολία, η επιθυμία για μάθηση,
η περιέργεια, το ρίσκο, το πάθος.
Είναι κι άλλες αξίες, μα πιο πολύ αυτές με  σημάδεψαν.

Αριστομένης Λαγουβαρδος

Ωδή στον Σκύλο (του Αριστομένη Λαγουβαρδου)

Γιατί πολλές φορές, ο σκύλος είναι σαν να μας λέει:  "Εγώ θα ζήσω λίγο. Φρόντισέ με και  θα  δώσω και την ζωή  μου
για σένα".

Γιατί ο σκύλος δεν λέει ψέματα, δεν  προδίδει, είναι γενναιόδωρος, σε πιστεύει.
Γιατί και αν ακόμα χτυπήσεις τον σκύλο  σου, αυτός
θα σε κοιτάξει αθώα σα να σου  λέει: ¨ Ω  καλέ μου
φίλε, έχεις δίκιο¨.
Γιατί όποιος δεν έχει σκύλο, δεν ξέρει τι θα  πει αγάπη.
Γιατί ο σκύλος όταν κουνάει την ουρά του,  αρχίζει
η συμφωνία της αγάπης, του γέλιου και της  χαράς.
Γιατί τον σκύλο δεν τον ενδιαφέρει, αν  είσαι πλούσιος
ή φτωχός.  Αν τον αγαπήσεις θα σε  λατρέψει.
Γιατί ο σκύλος δεν δίνει σημασία στα υλικά  αγαθά,
θέλει μονάχα να σε έχει κοντά του.
Γιατί το να καθίσεις με ένα σκύλο κάπου,  είναι σαν
να βρίσκεσαι σε Παραδεισένιο τόπο, όπου  όλα
λάμπουν από Ειρήνη και Ευτυχία.
Γιατί όταν υποφέρουμε, ο σκύλος σαν να  μας λέει:
Ότι κι‘ αν πάθεις είμαι εγώ εδώ για εσένα.
Γιατί η  γη είναι η εφημερίδα του σκύλου,  και
είναι πολύ τρυφερός όταν μυρίζει το χώμα,  και
μαθαίνει όλες τις σκυλίσιες ειδήσεις στην  ώρα
τους.
Γιατί όλοι μπορεί να σε εγκαταλείψουν, ο  σκύλος
όμως, ποτέ.
Γιατί η αγάπη για τα σκυλιά, είναι η ίδια  που
τρέφουμε για τα μωρά μας.
Γιατί ο σκύλος έχει ένα μονάχα σκοπό, να  δωρίσει
στον άνθρωπο την καρδιά του.
Γιατί ο σκύλος, είναι το μόνο ζώο στην γη,  που
σε αγαπά περισσότερο από τον εαυτό του.
Γιατί ο σκύλος, είναι ένας  Άγγελος.

Αριστομένης Λαγουβαρδος

Στην Αμυγδαλιά Του Πατρικού Κήπου (Του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

Πώς  άνθισαν απόψε τα  κλαδιά σου

που σ΄ έντυσαν νυφούλα σε  μια μέρα,

και λάλησε του πόθου σου η φλογέρα,

λουλούδιασαν δροσάτα τα φιλιά σου!

Ως σ΄είδα, μου εφάνη η καρδιά σου

γοργά πώς χτύπαε - ωσάν τη μέρα

μικρούλα που σε φύτεψα πιο πέρα,

στου κήπου μας την άκρη - η ματιά σου,

να βρεί το φίλο που έχασε εζήτα.

Λές νάταν πλάνη, ή νάταν πίκρα

το πατρικό μου σπίτι που είχα αφήσει;

Θυμάμαι τη στιγμή!  Μονάχος βγήκα

απ΄ την πόρτα του σπιτιού - μονάχος μπήκα.

Γεμίζει η στάμνα της ζωής και τρέχει η  βρύση...

Αριστομένης Λαγουβάρδος

ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ (Του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

Σ΄ αυλητές αναμεσίς,  κιθαριστάδες,

μίμους, ρητόρους,  φιλοσόφους,¨τράγους¨

αρχίζαν τα ¨Πιθοίγια¨, με μάγους.

Και από χόες με οίνο νέο παιδιά - μανάδες

ρουφάγαν αργά το νέχταρ στάλες - στάλες

Σε τροχούς συρμένο με λυμένους κάβους,

το πλοίο εκύλα, με αδηφάγους

πότες, Σάτυρους, Σειληνούς, Μαινάδες.

Κίναγαν με πρεπιά οι αρχοντάδες,

κι΄ερχότανε οι ¨Χύτροι¨ που με σπόρους

αρχίζαν του Ερμή τα ευχαριστήρια.

Και ράμνους μασώντας έδιωχναν τις¨Κάρες¨,

και δυνατά εφωνάζαν στις εισόδους:

«Θύραζε κάρες, ουκέτ΄ Ανθεστήρια»!


Αριστομένης Λαγουβάρδοσ

Η μέρα τέλειωνε (του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

Αργά - αργά  όλα  χαλάρωναν.

Στιβόταν  οι  φωνές  στο  σούρουπο.

Ύστερα  ήρθε,  τους  ήπιε  η  νύχτα,

σκοτάδι  χαμηλά,  σκοτείνιαζε,

θάμνοι,  νερά,  και  πέτρες  χάθηκαν.

Με  αγάπη  πολλή,  στερνά  τους  φώναξα·

έχετε  γειά  συντρόφοι,  έχετε  γειά.

Ότι  μ΄άστρα  πολλά  η  νύχτα  γίνεται  λαμπρή,

ότι  με  αίμα  πολύ  δοξάζεται  ο  μάρτυρας,

με  δάκρυα  τιμάται  ο  νεκρός

Αριστομένης Λαγουβάρδος

Και σφύριξε το κυπαρίσσι.(του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

Σφύριξε  το  πλατάνι  κι΄ ήρθανε  ο  Ηρακλής,  ο  Πεδιαδίτης,

ο  Κοντάκης,  ο  Μανιός·

ομορφιά  όπως  φέγγει  ήρθε  η  Μαρία,  μικρή  τριανταφυλλιά,

όμορφη  με  κοτσίδες,  και  μέσα  στα  μάτια  η  αφοβιά

χάραζε  μία  νέα  ελπίδα.

Κι΄ ήρθαν  εκεί  τα  ζούδια  του   βουνού,

χάλαγαν  τον  κόσμο  με  φωνές  και  καμώματα·

-αίγαγροι  και  νυφίτσες  και  ασβοί

και  τ΄ ουρανού  τα  φτερωτά

ο  αητός,  το  γεράκι,  η  θράσα.

Παίζοντας  το  βιολί,  στερνός  ήρθε  κι΄ο  Μάστορας.

Σιωπή  και  μουσική  χώνευαν  τη  θαλπωρή,

όλα  επέστρεφαν  εκεί  που  δεν  άρχισαν  ποτέ·

μες  στην  ειρήνη.

Κι  ήτανε  νέοι,  γέροι,  γυναίκες  και  παιδιά.

Καιρό  μετά  έμεινα  άγρυπνος  σε  ψυχρούς   χειμώνες,

του  πόνου  και  της  φτώχειας  τις  φωνές  ακούγοντας.

Κοίταζα  τα  θεριεμένα  χορτάρια

κι΄ άκουγα  της  βροχής  το  θόρυβο  πάνω  στο  χώμα

κι΄ έβλεπα  να  πετιούνται  ρίζες  γόνιμες  και  δυνατές

έτοιμες  για  καρποφορία.

Αριστομένης Λαγουβάρδος

Αν μπορούσα (του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

Αν μπορούσα από την αρχή
να ζήσω ξανα μια ζωή καινούρια,
με την πείρα που έχω κερδίσει
όλα αυτά τα χρόνια,
θα ήθελα να ήμουν αργός στις κινήσεις,
για να μπορώ να παρατηρώ καλλίτερα
στη διαδρομή.
Γιατί ο κόσμος είναι ένα βιβλίο και εγώ
δε θέλω να βλέπω μονάχα το εξώφυλλο.

Θα απολάμβανα τη συγκίνηση,
του να ανακαλύπτω κάθε φορά
το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσω.
Θα πήγαινα αργά, για να δίνω ονόματα
στους σκύλους, στις γάτες, στα δένδρα,
στις γωνιές, στα χαλάσματα.
Θα έδινα περίεργα ονόματα
και στους στύλους φωτισμού,
έτσι για πλάκα για να γελάσω
με τις σκέψεις μου.

Θα πήγαινα αργά,
γιατί έτσι θα πρόσεχα την κάθε στιγμή,
και η κάθε στιγμή θα γινόταν απέραντη
στην ψυχή μου.
Έτσι θα απολάμβανα τα χρώματα της φύσης,
το ουράνιο τόξο, τις αυγές, τα δειλινά,
όλους τους τύπους της ζωής…
Θα καθόμουν σε πιο πολλά παγκάκια,
όπου θα έκανα παρέα με τις πιο χαρούμενες
σκέψεις μου και με τις πιο αστείες γκάφες μου.

Θα ήμουν ευτυχισμένος με τα μικροπράγματα
και τις μικροσυγκινήσεις, με το κελάηδημα
των πουλιών, με το άρωμα των λουλουδιών
και της γής μετά τη βροχή, με το άρωμα
του ψητού με πατάτες και κανέλα στο ταψί,
με την ποίηση των ζωγράφων,
με τις ζωγραφιές των ποιητών…

Με την πείρα που έχω κερδίσει αν μπορούσα
να ξαναζήσω μία καινούρια ζωή από την αρχή,
θα ονειρευόμουν πιο πολύ και θα εύρισκα
την ειρήνη στην σιωπή.
Θα κρατούσα πιο πολλά μωρά στην αγκαλιά μου,
θα μέτραγα πιο πολλά σύννεφα, πιο πολλά αστέρια,
θα έβλεπα πιο πολλούς γλάρους να πετάνε,
θα έσερνα πιο πολλούς χαρταετους,
θα έτρωγα περισσότερα παγωτά με κανταϊφι,
πιο πολλές σοκολάτες.
Τις λαμπρές ανατολές και τα γλυκά ηλιοβασιλέματα
θα τα ζωγράφιζα με τα χρώματα των λουλουδιών
ανεξίτηλα στην ψυχή μου.
Τις μουντές μέρες θα τραγουδούσα το’’Va pensiero’’
του Verdi, θα σιγοσφύριζα το ΄΄il silenzio΄΄ και
θα κοίταζα με τα μάτια της ψυχής, τους πίνακες της Φύσης.
Τα πράγματα θα τα έβλεπα, όχι για την τιμή τους
αλλά για τον βαθύτερο συμβολισμό τους.

Τα μίση μου θα τα έγραφα σ΄ένα κομμάτι χαρτί
και θα τα πέταγα στη θάλασσα.
Θα φώναζα σχεδόν κραυγάζοντας,
Πως ο άνθρωπος γερνά όταν δεν αγαπά,
και φθείρεται όταν δεν έχει ελπίδες.
Θα κοίταζα και πιο πολλά τριαντάφυλλα,
γιατί αφήνουν στην ψυχή ρομαντικές σκέψεις.

Αν μπορούσα να ξαναζήσω μία καινούρια ζωή
από την αρχή, δε θα έκανα τίποτα άλλο,
απλώς θα ζούσα.
Γιατί η ζωή είναι ομορφιά, όνειρο, πρόκληση,
ευκαιρία, παιχνίδι.
Κάθε στιγμή, μα κάθε στιγμή, θα έκλεβα τη ζωή,
αλλά ποτέ δε θα ξεχνούσα, ούτε σ΄αυτή τη ζωή
που ζώ, ούτε στην επόμενη αν θα ζήσω
με κάποια άλλη μορφή ή σε κάποια άλλη κατάσταση,
ότι είναι ωραία, μεγάλη, πολύ μεγάλη η απλότητα.

Αριστομένης Λαγουβάρδος
από την ποιητική συλλογή 
‘’Καθώς κυλά το ρόδινο ποτάμι’’

Έτσι μίλησε η Λαϊς (του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

Εδώ πνιχτά φιλιά με θέλξαν, κι΄ αγέρι

της ομορφιάς μου φύσηξε στο θάμπος.

Μ΄ έγραψε ο Απελλής κι ήτανε σάμπως,

κανάρα κρεμεζί να εζήτα ταίρι. 

Σε σπίτια παπαρουνόκαμπους και μέρη

άλλα αγάπησα. Εξαίσιο λάμπος 

 ένιωσα στην αγκαλιά του Ευότα, πάντως

στον Ιππόστρατο βρήκα του βίου το ταίρι.

Στα Ύκκαρα θυμάμαι που παιδούλα,

μ΄ άρπαξε ο Νικίας και σαν δούλα ,

με πούλησε στην Κόρινθο. Μα  τώρα,

της Αφροδίτης λάμψανε τα δώρα.

Το λυγερό όλοι ποθούν κορμί μου,,

σπίτι ακριβό της άλκιμης ζωής μου.

 Αριστομένης  Λαγουβάρδος