ΔΑΚΡΥΑ ΘΕΟΎ (Ξένια Ζαρκαδουλα)

 

Νεροποντή έπιασε τάραξε την γη

η πλάση όλη γκριζάρισε απ' άκρη σ' άκρη

σκοτεινιά, κατηφιά τριγύρω.

Ο ουρανός κλαίει κι αυτός

σταγόνες αφήνει στην επιφάνεια της γης

γέμισαν τα ποτάμια κι οι θάλασσες πέρα ως τους ωκεανούς.

Ο άνθρωπος εξόντωσε ό,τι όμορφο υπήρχε στον πλανήτη

κατέστρεψε κι ό,τι όμορφο υπήρχε μέσα του.

Κλαίει ο Θεός για τα δημιουργήματά Του

τ' άφησε ελεύθερα ν' αποφασίζουν

κι αυτά την πλάτη του γύρισαν,

δεν λογάριασαν, δεν συλλογίστηκαν ευθύνες και συνέπειες.

Ως άλλοι θεοί οι άνθρωποι όρισαν νόμους

και ποτέ δεν τους εφάρμοσαν

σαν ζώα αποπειράθηκαν το ένα το άλλο να εξοντώσει.

Τραύματα τώρα οι άνθρωποι φέρουν σε κορμί και ψυχή

πληγές ανοιχτές τ' αγκάθια της απληστίας και της αχαριστίας

δεν έβαλαν φραγμούς στα πάθη τους και τώρα μετρούν λάθη...

Δάκρυα ρίχνει ο Θεός λυπάται τα δημιουργήματά Του

μπας και συνετιστούν κι ορθά πράξουν άνθρωποι κολασμένοι

με πληγές κι εκδορές.

Ξένια Ζαρκαδουλα

Το γράμμα (της Ξένιας Ζαρκαδουλα)

 

Κι όσο οι λέξεις στοιχειώνουν 

την καρδιά

τόσο τα γράμματα πέφτουν βαριά 

πάνω στο χαρτί

και το μελάνι ρίχνεται σε μία μάχη ατέρμονων προσδοκιών 

κι ανασφαλειών.

Κάθε λέξη κι ένα δάκρυ

κάθε στίχος κι ένα αναφιλητό

κι ο στίχος παίζει την μελωδία 

της μοναξιάς

στον γνώριμο ρυθμό.

Αργά αργά το χέρι προχωράει 

πάνω στο χαρτί

και καθώς είναι βρεγμένο 

από τα δάκρυα

σκίζεται ακόμα πιο εύκολα

όπως εύκολα αύριο θα έχουν ξεχαστεί τα ίδια τα αισθήματά μου

για 'σένα...

Ξένια Ζαρκαδουλα

ΦΟΒΟΙ (της Πολυξένης Ζαρκαδούλα)

 

Έσκυψα το κεφάλι πολλές φορές, άνοιξα το εγώ μου και το ξεδίπλωσα

το έστρωσα χαλί στα πόδια ανθρώπων,άνοιξα την καρδιά μου

και τους έβαλα μέσα. 

Εκείνοι όχι μόνο περπάτησαν πάνω του

όχι μόνο δεν τους ένοιαζε αν το λέρωναν με τα βήματά τους

αλλά όταν έκαναν την εμφάνισή τους, μετά το έσκιζαν

μέχρι να το κάνουν κομματάκια

μέχρι το κόκκινο να ποτίσει γύρω τους και να λερώνουν

ακόμα και τη ψυχή τους...

Αίμα να τρέχει στα πόδια τους

και να λεκιάζει τα χέρια κι όπως ήταν εκείνα αιματοβαμμένα

να μ' ακουμπούν και ν' αφήνουν πάνω μου σημάδια ανεξίτηλα...

Έμεινα μέσα σε δωμάτια ανήλιαγα, σε υπόγεια βρώμικα

χωρίς νερό,χωρίς τροφή,χωρίς ένα χάδι

έπεσα στα γόνατα, ικέτεψα, φίλησα τα πόδια τους

κι όμως, δεν γύρισαν καν το κεφάλι, δεν καταδέχτηκαν να μ' ακουμπήσουν...

Κι εκεί εγώ με την καρδιά μέσα στα χέρια μου, παρέδωσα τα όνειρά μου,

άνοιξα ένα κουτάκι και φανέρωσα όλα τα μυστικά μου...

Δεν φοβήθηκα να ξεδιπλωθώ και ν' αφήσω το ποτάμι των σκέψεων μου

να γίνει χείμαρρος σωστός και να με παρασύρει μαζί του

να με γυρίσει χρόνια πίσω, σε καιρούς αλλότινους...

Δεν φοβήθηκα και δεν κράτησα άμυνες για το μετά, για το αν...

Γιατί πίστεψα, γιατί αγάπησα, γιατί γιατί γιατί...

Σ' ένα σεντούκι φύλαγα για χρόνια τους φόβους μου

και να τώρα που βρίσκονται μπροστά μου

με κοιτούν κατάματα κι εγώ σκοτεινιάζω, τρομάζω...

Νοιώθω αδύναμη, εξαρτημένη από την ευτυχία,

φοβάμαι να δω όσα η ζωή φέρνει μπρος μου

γιατί πάντα πίστευα στους ανθρώπους,

πάντα έκανα όνειρα και συνήθιζα να τα πιστεύω

να ζω σε κόσμους εξιδανικευμένους, φανταστικούς,

κι ύστερα προδόθηκα... 

Και τώρα πώς, ζωή, να έχω δύναμη;

Δεν μ' έμαθες ακόμα;

Ένας άνθρωπος είμαι κι εγώ, ευαίσθητος, ρομαντικός, δειλός...

Ναι, δειλός - φοβάμαι την κακία, την απληστία...

Τα τέρατα της ψυχής ποτέ δεν τα είδα,

ποτέ δεν καταλάβαινα τους ανθρώπους

ποτέ δεν μπόρεσα να διεισδύσω στα βάθη της ψυχής τους

ποτέ δεν μπόρεσα να κατεβάσω την μάσκα που φορούσαν...

Όταν από μόνοι τους ξεδιπλώνονταν γιατί είχε επέλθει το τέρμα,

γιατί ήξεραν πως δεν υπήρχε κάτι άλλο να υφαρπάξουν, εγώ απλά έφευγα

χωρίς να γυρίσω το βλέμμα και να κοιτάξω το προσωπείο τους...

Κάποιοι το λένε αξιοπρέπεια, για 'μένα ήταν φυγή..

Πολυξένη Ζαρκαδουλα

(Συμπεριλαμβάνεται στο συλλογικό έργο: "Συνομιλώντας με τον Arthur Rimbaud", εκδ. Όστρια, 2020)

Σε μια παραλία (της Πολυξένης Ζαρκαδουλα)

Θέλω να πάμε ένα βράδυ σε μια παραλία να γράψουμε σε χαρτάκια όλες τις επιθυμίες μας και μετά να φτιάξουμε μικρές βαρκούλες.

Να τα ρίξουμε στη θάλασσα και να ταξιδέψουν μέσα στο κύμα την ίδια ώρα που πυροτεχνήματα θα σκάνε στο μπλε τ' ουρανού την ίδια ώρα που αστέρια θα πέφτουν κι εμείς σαν παιδιά ευχές θα κάνουμε.

Να ταξιδέψουν σε πελάγη κι ωκεανούς πλάϊ πλάϊ να πραγματοποιήσουν νοερά κάθε μας επιθυμία και προσμονή.

Να ταξιδέψουν σε μέρη μακρινά και παραμυθένια για 'μέρες, για νύχτες, για μήνες ολόκληρους να γυρίσουν τον κόσμο όλο και να διαδώσουν τους πιο κρυφούς μας πόθους, τα μυστικά όνειρά μας και τις ελπίδες μας.

Κι εμείς να καθόμαστε πλάϊ πλάϊ σφιχταγκαλιασμένοι και ν' αγναντεύουμε τα φώτα από τα καράβια που σε θάλασσες κι ωκεανούς θ' αρμενίζουν.

Να σκεφτόμαστε και να χτίζουμε με την φαντασία μας το μέλλον, ένα ευτυχές μέλλον με διάρκεια κι ένταση...

Μόνοι κι ευτυχισμένοι πάνω στη γη να φτιάχνουμε κόσμους και να περπατούμε πάνω τους.

Μόνοι κι ευτυχισμένοι πάνω στη γη να κάνουμε σχέδια αγάπης,να ονειρευόμαστε με τα μάτια ανοιχτά!

Να εξαγνιστούμε και να λυτρωθούμε μαζί με αυτά κι εμείς.

Ν' αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας και ν' αγαπηθούμε απ' την αρχή.

Όλη νύχτα αγκαλιά και το πρωΐ να φύγουμε κι ας μη συναντηθούμε ποτέ ξανά.

Πολυξένη Ζαρκαδουλα

(Από το βιβλίο: "Διαδρομές ψυχής" εκδόσεις Όστρια)

Θα νικήσω (της Πολυξένης Ζαρκαδουλα)

Χέρια εδώ χέρια εκεί

με τυλίγουν, με γυρνούν γύρω γύρω

θέλουν να πάρουν λίγη ζωή από 'μένα

να ρουφήξουν επιθυμίες, όνειρα, ελπίδες....

Έκανα υπομονή

πάλεψα με τα τέρατα του μυαλού για να ξεφύγω

μα μάταιος κόπος...

Τώρα τα παράτησα μα δεν έχασα τη μάχη...

Απλά κατάλαβα....

Τον εχθρό τον κοιτάς κατάματα

του δείχνεις πως δεν τον φοβάσαι, δεν δειλιάζεις

μα πολεμάς, τον αντιμετωπίζεις....

Το πρόσωπό μου κοίταξα στον καθρέφτη, χλωμό,

μα ακμαίο, να με κοιτάζει περήφανα....

Θα νικήσω, θα νικήσω, θα νικήσω....


Πολυξένη Ζαρκαδουλα

Είμαι μία μοναχική ταξιδιώτισσα (της Πολυξένης Ζαρκαδούλα)

Η καρδιά μου είναι στα στήθη, χτυπάει ακόμα, επιθυμεί....

Η ματιά μου γυρνάει από 'δω κι από 'κει κάνοντας μόνο όνειρα...

Η σκέψη μου ελεύθερη κάνει σχέδια, ελπίζει, προσεύχεται...

Δεν με φοβίζει η μοναξιά, ίσα ίσα με δυναμώνει, με πεισμώνει...

Την έμαθα και την αγάπησα, καλύτερα κι από αδερφή μου την έχω...

Μην φοβάστε για εμένα, έχω μάθει ν' αγαπώ όσα σας τρομάζουν...


Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Σκιές (της Πολυξένης Ζαρκαδουλα)

Σ' ένα δωμάτιο καθόταν μόνη...

Κοίταζε από το παράθυρο, κάθε βράδυ το ίδιο πράγμα...

Να παρακολουθεί τη σκιά του...

Να τον βλέπει δειλά, κλεφτά...

Να τον ζητάει τις νύχτες στα όνειρά της...

Να νομίζει πως τον κρατάει κοντά της..

Αυτή είναι η συντροφιά της εδώ και τρία χρόνια..

Ο βαθύς της καημός, η πληγή που ακόμη αιμορραγεί...

Τις ημέρες καμουφλάρει τα σημάδια

μα το φως του φεγγαριού τα φέρνει στην επιφάνεια...

Και τρέχει το αίμα, μυρίζει απελπισία, θάνατο...

Πολυξένη Ζαρκαδουλα

Άτιτλο (της Πολυξένης Ζαρκαδούλα)

Ανάμεσα στα χέρια μου
κράτησα τ' όνειρο.
Ήταν τόσο όμορφο!
Η καρδιά μου αγαλίασε
η ψυχή μου γλύκανε...
Η φωτιά του μ' έκαψε
η λάμψη του με θάμπωσε
αλλά όταν άφησα τα χέρια μου ελεύθερα
πέταξε μακριά...
Ήταν για μια στιγμή μόνο...
Όνειρο μακρινό...
Σηκώθηκα και προχώρησα πέντε βήματα
παρά πέρα, γονάτισα κι εναπόθεσα
την ψυχή μου μπροστά του.
Το φεγγάρι ολόγιωμο φώτισε το διάβα μου,
πέρασα χαράδρες και ποτάμια,
βουνά μακρινά και δάση πυκνά
μα ποτέ δεν γύρισα να κοιτάξω πίσω μου ξανά".

-Η θύμησή του υπάρχει ακόμα  εκεί
σαν ένα σημάδι που έχω από παιδί,μπαμπά...
-Υπάρχει, το ξέρω μα δεν πονάει...
Πέρασε, παιδί μου,τώρα,σώπασε...
Όταν ξημερώσει όλα θα έχουν περάσει...

Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Άτιτλο (της Πολυξένης Ζαρκαδούλα)

Κοίτα ψηλά στον ουρανό
τ άστρα μέτρα ως απάνω
γίνε κύμα,γίνε έρωτας
φωτιά στο κορμί να βάλω!

Πλημμύρισέ με με ηδονή
να φωνάξουμε με μια φωνή.
Με τον έρωτά σου περιέλουσέ με
ως το πιο φωτεινό αστέρι ανέβασέ με!


Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Αναμνήσεις (της Πολυξένης Ζαρκαδούλα)

Περπάτησα στα στενά
περιπλανήθηκα στους δρόμους
έμεινα μ' άδεια αγκαλιά
γέμισαν τα στήθη με πόνους!

Πέρασε ο καιρός κι ανταμωθήκαμε
στην ζωή είμαστε δύο ξένοι
αρκετά δεν αγαπηθήκαμε
–Ποιος μπορεί ακόμα να επιμένει;

Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Σε λάθος προορισμούς (της Πολυξένης Ζαρκαδούλα)

Περπατούσαμε χέρι χέρι στον ίδιο δρόμο
μα δεν κατάλαβες πως έκρυβα τόσο πόνο!
Ήσουν μόνο ταξιδιώτης
της καρδιάς μου τυχοδιώκτης!

Ένοιωσα τόσο πολύ μόνη μου
δάκρυα κύλησαν στο σεντόνι μου!
Αμέτρητα χρόνια έμεινα κοντά σου
αναζητώντας τα χαμένα φιλιά σου!

Έκανα μαζί σου μία μεγάλη πορεία
άδοξα έληξε η δική μας ιστορία!
Ήταν όλα ψέματα κι απάτη
φωτιά θα βάλω στα παλιά λάθη!

Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Νεραιδοιστορίες (της Πολυξένης Ζαρκαδούλα)

Οι νεράιδες από τα παραμύθια
αναζητούν μία όμορφη αλήθεια
βάζουν στην συνταγή τους λίγη μαγεία
και πλέκουν μία όμορφη ιστορία!

Κρύβονται μέσα στα πυκνά δάση
βγάζουν από τους ανθρώπους πάθη
τους αρέσει να σκαρφίζονται αστεία
μεγαλώνουν με άπλετη φαντασία!

Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Όνειρα (της Πολυξένη Ζαρκαδούλα)

Θα ‘ρθει η στιγμή που τα όνειρα θα εκδικηθούνε,
ένα με το χώμα θα γίνουνε, θα ενωθούνε,
ό,τι τραβάει η ψυχή μας θα το πραγματοποιήσει
κι αυτό που χρόνια λαχταράει, επιτέλους, θα το ζήσει!!!!

Πάρτε στα χέρια σας μολύβι και χαρτί και τραβήξτε μια γραμμή,
σβήστε τα δεν θα, τα ίσως, τα ποτέ ξανά, τα μπορεί και τα μη....
Ο δρόμος των ονείρων είναι πέρα για πέρα ανοιχτός
-δυνάμωσε, στάσου στα πόδια σου, μην κάθεσαι σκυφτός!!!!

Σήκωσε το ανάστημά σου και πρόταξε τα στήθη,
μίλα ανοιχτά, ρίξου στην μάχη, κάτσε μπροστά απ τα πλήθη...
Ακολούθα την πορεία σου, χαμογέλα στην ευτυχία,
άνοιξε την καρδιά σου, θέλει η ζωή και λίγη μαγεία!!!!

Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Φόβοι (της Πολυξένης Ζαρκαδούλα)

Χαλί οι φόβοι σου ρίξ τους και πάτα πάνω τους... Τα σαράκια που σου τρώνε την ψυχή
να φοβηθούνε και να εξαφανισθούνε... Μην φοβάσαι,οι απέλπιδες προσπάθειές σου θα βρούνε τρόπο να ξορκίσουν το κακό... Αυτό το κακό που σου φύτεψαν στην ψυχή
άλλοι φθονεροί που την ευτυχία σου μισούνε! Κάν' τα όλα πέρα και πάτησέ τα...
Μην φοβηθείς αν στο διάβα σου κι άλλα βρεις.... Τώρα ξέρεις: δύναμη κι υπομονή θέλει.... Εκείνος ξέρει τι κάνει από κει ψηλά .... Χαμογέλα και θωρακίσου στα ζιζάνια
που σου ρημάζουν την ψυχή
και σου κρατούν την ψυχή
φυλακισμένη αιώνες τώρα!!! Πολυξένη Ζαρκαδούλα 30/12/17

Ο άγγελος (της Πολυξένης Ζαρκαδούλα)

Δυο φτερά άγγελοι σου φόρεσαν Στ' άσπρα το κορμί σου το έντυσαν Ξέρω πως δεν το διάλεξες! Όμως εκείνοι σ επέλεξαν Ήξερα πως θα 'φτανε η μέρα... Κανένας δεν το κατάλαβε Εσύ όμως,άγγελέ μου, το γνώριζες.... Το ένοιωσα στον τρόπο που κοιτούσες Ένα φιλί δεν πρόλαβα να σου δώσω Σε όλο τον ουρανό άστρα θ απλώσω! Το πιο φωτεινό σ εσένα το 'χω χαρίσει Μήπως η ζωή με λυπηθεί και πίσω σε γυρίσει!!!!! Πολυξένη Ζαρκαδούλα 4/1/18