Αν θες αλήθειες να μαθαίνεις πρώτος
τον ποιητή ν' ακούς και να πιστεύεις.
Στον λόγο του το ψέμα θα νηστεύεις,
στην ζωή σου θα είσαι ο πιλότος.
Η πένα του μελάνι κι αν στάζει,
τον λόγο τον σωστό θα ορθοτομεί
σχοινοβατώντας στην κόκκινη γραμμή.
Σαν το νυστέρι τις αλήθειες σφάζει.
Γλυτώνει ψέμα και υποκρισία.
Κομπάρσους μετρίου αναστήματος
και πληρωμένων με σταύρωσης λεφτά.
Αποφεύγει δε την λογοκρισία
από πιόνια βρώμικου συστήματος
που των αθώων το αίμα αψηφά.
Αγαπημένες μάνες του κόσμου
μάνες των παιδιών
του Χριστού η μάνα
του ληστή
του ορφανού
του μετανάστη
μάνες του σπιτιού
στην καρδιά σας χωράνε
όλες οι χαρές του κόσμου
και μαζεύονται όλες οι θλίψεις,
η αγκαλιά σας μυρίζει
φρεσκοψημένο ψωμί και βασιλικό,
στα χέρια σας μεγαλώνουμε
χέρια δουλεμένα και πονεμένα
ταΐζουν
γιατρεύουν
κανακεύουν
μαλώνουν
παρηγορούν
κι ύστερα φεύγετε...
μαζί σας θάβουμε τα παιδικά μας χρόνια
γινόμαστε το ομοίωμα σας
κι απομένει ένα αχ
μ'ένα ράγισμα στην καρδιά
η ευχή σας
και μια ανάλαφρη τρυφεράδα το πρωΐ
σαν έρχεστε αποβραδύς στα όνειρα μας.
Αγαπημένες μάνες.
Πόσο μου λείπεις μάνα
μου λείπει η γαλανή ματιά σου
μου λείπει να γυρνάω στο σπίτι μας
να είμαι η έγνοια σου
να νιώθω παιδί
το αγαπημένο παιδί σου.
